Diede Diederiks en Robert de Korte over hun IM 70.3 Warschau

Ze zitten te glunderen in de auto op weg terug van Warschau naar Nederland, ook al staan ze in de file ergens in Polen als we met elkaar spreken; Diede Diederiks en Robert de Korte. Het triathlonkoppel die beiden zeer tevreden terug kijken naar afgelopen weekend. Diede met haar winst in de Ironman 70.3 Warschau en Robert met de progressie in zijn presteren en het feit dat ze samen deze avonturen mogen beleven.

Ik kan het nog steeds niet geloven : klink het: ik ben er zo blij mee en kan het nog steeds niet echt geloven. Dat ik een Ironman 70.3 win, dat Robert een goede race deed, dat we dit samen mogen beleven en dat ik na de finish in zijn armen kan vallen. Ik ben trots op Robert, we begrijpen elkaar in alles wat we doen voor de sport, die we samen zo heel erg leuk vinden. Typerend voor Diede, zoals ik haar ken. Blij voor de successen van zichzelf, maar direct schakelend naar de mensen om haar heen die deze successen mede mogelijk maken.

Het was een snel parcours, vergelijkbaar met Dubai, maar wel veel wind. Ik kwam als vierde uit het water, maar eigenlijk had ik niets anders verwacht. Ik heb wel veel energie gestoken in het verbeteren van mijn zwemmen, maar ik weet ook mijn positie in een startveld; vaak  moet ik in de achtervolging, dat weet ik en ik laat me dan ook niet gek maken, als ik uit het water kom.
Het fietsen ging volgens plan, ik kon mijn wattages aanhouden, zoals we van te voren bedacht hadden. Na 10 kilometer fietsen kon ik de derde dame inhalen, na 20 kilometer had ik zicht op de top twee en kon ik naar de leiding fietsen.  Uberstadt bleef achter me fietsen en samen kwamen we in de wisselzone aan. 

Het lopen was vier ronden door het oude stadscentrum. Ik heb mijn eigen tempo gelopen en aan het einde van de eerste ronde versneld, toen ben ik weggelopen van het veld. De afstand was bijna 22 kilometer en als ik dat terug reken heb ik een p.r. gelopen van 1.21, dus sneller dan mijn Dubai race.

De overwinning geeft me ook een slot voor het WK 70.3 St. George 2022, daar moet ik nog we even voor sparen, maar ik ga natuurlijk wel. Ik vind het zo’n eer om in het sterkste veld op deze afstand ook te mogen starten. Ik heb dat niveau nog niet, maar gelukkig kan ik nog een jaartje groeien en leren, voordat ik daar aan de start sta.

Robert; coach, vriend en medetriatleet en chauffeur op de terugweg:
Ik ben apetrots op Diede haar prestaties, iedere keer een stapje beter, steeds die progressie. Ze vind alles leuk, Xterra, MD, OD, sprint, veldrijden, mountainbiken, daar moeten we in het komende jaar wellicht keuzes maken, denk ik dan als coach. Ook in de weekenden die gaan komen en geweest zijn is er steeds afwogen wat we gaan doen. Maar we hebben er zo veel plezier in en het gaat heel goed.

Over mijn eigen race ben ik tevreden, het is niet meer van deze tijd dat je met een goed fiets- op looponderdeel een wedstrijd kan winnen, Triatleten zijn in de afgelopen jaren steeds completer geworden. Ik weet nu eenmaal dat ik na het zwemmen mijn opmars moet inzetten. Ik kon tijdens het fietsen naar voren rijden, maar realistisch in mijn tijdverlies op de eerste te groot. Maar er is progressie , iedere keer een stapje beter. Realistisch top 20 is mooi, top 10, zoals nu is prachtig en eigenlijk wil ik top 5 en in de komende jaren naar het podium. De verschillen met de nummer 1 worden kleiner, dus er is ook bij mij progressie, maar ook nog werk aan de winkel.

Het was een prachtige dag, ik kon Diede haar race goed volgen. Tijdens het fietsen heb ik haar 3 x gezien en kon ik zien dat ze steeds verder naar voren oprukte. Als ik haar dan zie in leidende positie zie, heb ik soms de neiging om te stoppen en voor haar te applaudisseren. 
Helaas heb ik onze weddenschap verloren; als het verschil tussen ons groter dan 20 minuten zou zijn, mocht ik bepalen wat we zouden eten. Minder dan 20 minuten zou de keuze bij Diede liggen; we hebben dus van allerlei hapjes genoten, naar keuze van Diede.

2 jaar geleden deed Diede  mee aan triathlons met een geleende helm van haar moeder en trapte ze de kilometers weg met een stalen fiets.  Inmiddels is er in die korte tijd veel veranderd en worden successen geboekt. De volgende race is de Xterra Ameland zaterdag voor Diede en Bilsen op zondag voor Robert. Een succesvol triathlonstel , die samen genieten van de races, de successen en van elkaar.