Claudia Striekwold ; 5e in ICON Livigno – haar verhaal

We berichten al over het trainen van Claudia met Annemiek van Vleuten in Italië, haar ontdekking dat ze op de startlijst van ICON Livogno prijkte tot haar eigen verbazing en deden een oproep voor een chauffeur.
Dan mag haar wedstrijdverslag natuurlijk niet ontbreken!

ICON Livigno – What a journey!

Laten we het er op houden dat lezen nooit mijn ding is geweest. In 2019 heb ik me aangemeld voor de loting voor ICON Livigno en heb ik €5,- euro betaald, althans dat dacht ik…

28 augustus;
2 fantastische trainingsweken van zon 28 uur had ik er op zitten in Livigno, waar ik verbleef in hetzelfde hotel als Annemiek van Vleuten. Ik vertelde over de extreme triathlon in Livigno die vrijdag 3 sept plaatsvond, wat het inhield en dat ik die race wilde supporteren omdat ik ‘m OOIT wilde racen. “Hoeveel vrouwen doen er dan mee” vroeg Annemiek. We openden de startlijst en telde er 1, 2, 3, 4 holy…… Claudia Striekwold…. Uitzoekende dat ik dus ingeloot was en op de startlijst stond (en dus ook het inschrijfgeld betaald had met creditcard) was nogal dubbel. Zoals je tegenwoordig van alles “spam” krijgt heb ik alle ICON mails ook nooit echt gelezen. Annemiek moest hard lachen, maar was de eerste die meteen door had dat ik écht wel ging starten.

Ik heb er een nachtje over niet-geslapen, en liep zondag de 29^e nog een 18km run om Lago Cancano, daar had ik me toch al voor ingeschreven en dacht dat is een mooi moment om te bezinnen en de knoop door te hakken. Na enkele minuten zat ik al met mijn hoofd bij ICON Livigno. Starten zou ik, maar al die materialen, verplichte zaken, supportcrew, volgauto, buddy voor de run hoe ging ik dat ik 5 dagen regelen… Ik werd 2^e en won een paar trailstokken, die verplicht waren voor de laatste 10k uphill van de marathon. Oké het moet zo zijn, let’s do this!!

 

ICON Livigno
3.8 km swim in Lago del Gallo. Start 05:00 uur in het donker, watertemp 11 graden
195km bike 5000 hm (passo Forcola, Bernina, Fuorn, Stelvio, Foscagno)
42km (bijna volledig offroad) run met in de laatste 10k 1100m stijging

Vanaf dat moment alles op alles om te kunnen starten. Dus ik moest gaan taperen (hell no), verplichte kleding en tools (hoofdlamp, fietslamp, neopreen zwemattributen), voeding etc gaan regelen. Silvia van Interalpen hotel wilde buddy zijn voorde laatste 10k uphill. Triathlonworld en Aquasphere regelden mijn voeding en neopreen bescherming. Van Annemiek mocht ik een tasje lenen voor op het stuur, en andere locals/atleten leende me lampen, handschoenen etc.

Gelukkig kwam ik via Insta met Yannick in contact die nog naar Italië kwam om een andere atleet te ondersteunen, en wilde de spullen en 226ERS voeding van Triathlonworld voor me meenemen, fantastisch! De volgauto was wel een dingetje, Trikipedia deed nog een oproep, waar veel toffe reacties op kwamen, maar niemand was zo kortdag echt in de mogelijkheid. Verplicht eigenlijk maar de organisatie was mega betrokken en als ik mijn tel mee nam en er iemand beschikbaar was waren zij akkoord. Die rare Hollander, ze konden er wel om lachen… #nuwehiertochzijn

2 weken van 28 uur trainen, de laatste 2 jaar niet meer dan 25k gelopen, langste rit 6 uur. Niet de ideale voorbereiding voor een race die tussen de 17 en 20 uur gaat duren.

Ik was mega excited, net zoals vele met mij. Annemiek “moest” naar de Vuelta, maar had me dolgraag willen volgen.  Gelukkig had ik 3 Nederlandse atleten met hun supportcrew ontmoet waar ik wat bidons, voeding, extra kleding bij in de auto mocht zetten.

Op woensdag ging ik toch even proefzwemmen, ik had nog nooit in het donker gezwommen. Na 25 min gezwommen te hebben (ik had toen nog geen neopreen spullen behalve mijn wetsuit) moest ik 2 uur bijkomen onder douche/in bed terug in het hotel. Zo koud, ik was er echt niet lekker van. Extra bordje pasta, paar pannenkoeken voor de vroege ochtend (lees; middernacht) en ICON was on fire!

BAM vr 3 sept.

05:00 de start. Een geweldige sfeer met kampvuur waar je je “fears” kon verbranden, voor je te water ging. Goed ingepakt met wetsuit, neopreen socks/gloves en dubbele cap begon ik aan de 3.8k.  Elke atleet had een lampje in de boei wat prachtig was. Het werden wel heel snel veel minder lampjes. Geen idee of ik juist rap of niet was, maar ik ging wel lekker, had het niet (echt) koud en een lekkere slag te pakken.

Na 1h 14m uit het water nam ik de tijd me goed af te drogen en aan te kleden voor de fiets, en kreeg hulp van één van de supportcrewleden waarvan hun atleet nog aan het zwemmen was. Super fijn!

Tjop de fiets op ready voor 195k en 5000 hm. De eerste 3 uur geen power en een hartslag die meer dood dan levend was. Het kon me niet veel schelen, ik zat te genieten en had vertrouwen dat het wel goed kwam ofzo. Na 3 uur draaide ik warm, en voelde me sterker en sterker worden. De Stelvio reed ik nog nooit zo goed naar boven, daar waar de meeste atleten braken. Passo Foscagno als laatste pass, wat ook nog 15km klimmen was. Zeer solide kwam ik na een kleine 9,5 uur aan bij de wisselzone waar Silvia mijn fiets aan nam (na een werkdag).

Lopen was bijna volledig offroad, veel op en af wat het een geweldig uitdagend parcours maakte. Ik kwam bijna niemand tegen, geen atleten, geen supporters en moest goed opletten op de pijltjes.

Na 18 km begon het gigantisch te regenen, en dat is niet warm op 2000m. Ik was in een singlet in het zonnetje vertrokken, maar gelukkig bracht Silvia me op 24k een regenjack en pet. Ideaal, zo’n local die op 1 km afstand woont 😊.

Dolci 2.0

Vóór 21:00 moest je bij de voet van Carosello 3000 zijn om de laatste 10k naar de top te lopen. Ik was daar om 20:00 dus kleden me om zoals verplicht was en maakte me met Silvia klaar voor de laatste 10k uphill met 1100 hm. Die “gewonnen stokken” waren echt nodig. Dit was steil, en naar mate we dichter bij de 3000m kwamen werd de lucht steeds ijler. Misschien was ik ook een tikkeltje vermoeid ondertussen 😉. Na 17h en 38m kwam ik over de finishlijn. Afgebakend met fakkels en een groots en verbazend onthaal van de organisatie was ik de 5^e vrouw.

Maar die cijfertjes, who cares! Dat gevoel, kippenvel, zo euforisch, dat ik deze race heb mogen racen. En hoe?! ALLES klopte. De keys van deze race waren toch wel mindset, voeding & verzorging.

 

Blijven eten en drinken. Voelen waar je behoefte aan hebt. Zorg voor je kleding en je blijven verzorgen de hele race. Ik ging er in met het idee een mooie reis te gaan maken, en dat was het!! By far komt ICON Livigno bij mij op 1!! Be an ICON!!