Yvette van Wegen weer wereldkampioene; zilver voor Berber Kramer; knappe races voor Quinty en Mitch in Hamburg – WTJ 2017
MAANDAG -Een wedstrijdverslag is bij ons pas compleet als we ook alle Nederlandse prestaties hebben gezien. Gisteren zeiden we al dat het WK Ironman 70.3 in St. George een stuk minder spannend was dan het WK lang in Almere. Ook al omdat het een thuiswedstrijd is, maar ook de inbreng van de Nederlandse deelnemers maakt het veel aantrekkelijker om te volgen. Dast we desalniettemin met Berber Kramer toch weer een medaille halen, stemt tevreden. Want zo gek vaak komt het niet voor dat specifiek op dit WK eremetaal behaald wordt door de Nederlanders. Berber scoorde zilver bij de F35, veruit de beste prestatie van de negen Nederlandse en drie Arubaanse deelnemers. Voor de titel kwam de geboren Friezin zes minuten te kort, die ging naar de Mexicaanse Alina Hanschke Busch. Berber was ook de snelste van alle Nederlandse starters (m/v). Arubaan Romar Arendsz was wel vijf minuten sneller trouwens.
(Finish Berber Kramer, tweede van de wereld)
Team USA wint vrijwel alle medailles
Gisteren hier ook gesproken over de kwaliteit van het startveld. Het klopt dat we veel grote namen misten, maar in kwantiteit deed St. George niet eens zo gek veel onder voor voorgaande edities, Nice uitgezonderd. Toen – in 2019 – waren er liefst 5712 triatleten, nu bleef de teller steken op 3439. Maar in Port Elisabeth, Zuid-Afrika waren er bijvoorbeeld ‘maar’ 2750 atleten. St. George staat qua drukst bezette WK op een derde plaats achter Nice en Chattanooga. TeamNL was behoorlijk gekrompen: van 53 in Nice naar 9 nu, maar dat is logisch als het zich buiten Europa afspeelt. Min of meer bekende wereldkampioenen waren Jan Stepinski, Olivier Godart en Juliana Nievergelt. In de medaillespiegel staat Team USA mijlenver voor op de rest.
1.USA 16-22-18
2.Chili 1-1-0
GB 1-1-0
4.Brazilie 1-0-1
Duitsland 1-0-1
Wereldtitels verder voor Canada, Luxemburg, Noorwegen, Russische Federatie, Venezuela en Zweden.
18 SEPTEMBER: WK Ironman 70.3 St. George
283.Romar Arendsz (ARU) 4.47.35 (50e M40)
998.Gert van Vliet (ARU) 5.22.02 (28e M55)
1005.Martin Kleinjan 5.22.28 (72e M50)
1536.Alexander van Grootel 5.47.12 (177e M25)
1843.Will Kragten 6.07.01 (216e M50)
1931.Hein Pretorius 6.16.33 (237e M50)
V:
32.Berber Kramer 4.52.49 (2e F35)
230.Lana Robert (ARU) 5.32.10 (39e F35)
508.Helen Reed 5.57.57 (29e F50)
697.Mirjam Westerveld 6.13.09 (126e F40)
788.Inge Wiersema 6.21.46 (60e F50)
1084.Joyce Bijl 6.56.59 (19e F40)
Zofingen was bar en boos, toch goud, zilver en brons voor Team NL
Dat tweede WK – Zofingen dus – leverde dan weliswaar geen wereldtitels op bij de Elite mannen en vrouwen, de ageroupers zorgen nog wel voor eremetaal. Daan de Groot verloor zijn bronzen plek van 2019 aan de Fransman Mathieu Bourgeois. Ann Schoot Uiterkamp lonkte naar het podium na haar vierde plaats vorige keer, maar stapte – zoals vele, vele anderen – uit. Het was nat, het was koud, het was bar, het was boos. Zofingen had weer alles wat een Powerman van 10/150/30 zo loodzwaar maakt. Onder dergelijke helse omstandigheden gedijt maar 1 man: tigvoudig winnaar van de Hel van Kasterlee ‘helbestormer’ Sppe Odeyn. De foto van de fietsende Daan de Groot zegt trouwens alles over de omstandigheden. Zilver was er net als twee jaar terug voor Jens-Michael Gossauer. Opvallend dat bij de vrouwen het podium helemaal nieuws was. Noch Merle Brunnee. noch Nikola Corbova, noch Sarah Noemi Frieden stond ooit eerder op dit WK podium.
De medailles moesten dus van de vier agegroupers komen. En die kwamen er. De derde Hellas-atleet Luuk Vermunt werd net als twee jaar geleden tweede bij de M25. Luuk was stukken sterker dan toen, liefst 35 minuten van zijn pr gehaald en dat had bij beter weer dus nog meer kunnen zijn. Een derde plaats – brons – was er voor de Almeerse Adriana Camelia Suson bij de F35. Voor de uitsmijter zorgde wederom Yvette van Wegen. De Almeerse topduatlete kwam als twaalfde totaal binnen en dat was wederom goed voor een wereldtitel. Haar tweede. Ook zij had het koud, kwam totaal verkleumd aan de finish, maar de titel vergoedde veel. Bijna de helft van het startveld stapte onder deze zware weersomstandigheden uit. Onder hen oud-winnaar Maxim Kuzmin, Nina Zoller, Melanie Maurer, Yannick Cadalen enzovoorts.
In de open serie, gewonnen door het Zwitserse duo Joel David Liebi en Joanna Umbricht bleef Marcel Perschier nog net binnen de tijdlimiet van tien uur.
18 SEPTEMBER: WK Powerman Zofingen
4.Daan de Groot 6.26.06
17.Luuk Vermunt 7.00.18 (2e M25)
DNF Raymund Prins
V:
12.Yvette van Wegen 8.50.07 (1e F50)
20.Adriana Camelia Suson 9.39.38 (3e F35)
DNF Ann Schoot Uiterkamp
Open Serie:
37.Marcel Peschier 9.43.36
Ook van dit WK nog de medaillespiegel tevoorschijn halen. De Belgen waren hier erg sterk, zoals je ziet:
1.Duitsland 4-4-3
2.België 4-2-1
3.Zwitserland 3-3-1
4.Frankrijk 2-2-6
5.GB 2-1-1
6.Nederland 1-1-1
Verder 1 wereldtitel voor Australië, Noorwegen, Oostenrijk, Spanje en USA.
Hamburg: unieke Duitse dubbel of triple zelfs
We gaan wat andere races naar voren halen. Hamburg bijvoorbeeld, niet voor niets een van de grootste triathlonklassiekers voor World Triathlon, sinds jaar en dag strijdtoneel van World Cup, daarna World Triathlon Series en thans World Championships Triathlon Series. Hamburg heeft bovendien altijd of het WK Mixed Relay of een sterk bezette Mixed Relay-race. Was het in ons land nog heerlijk nazomerweer, in Zofingen dus koud en nat, in Hamburg wel droog maar niet per se heel warm. Graadje of 18, en het water van het Alter-meer was maar 17 graden. De wetsuits mochten weer eens aan. Het werd een glorieus weekend voor Duitsland met winst voor Tim Hellwig, Laura Lindemann en op zondag het Mixed Relay Team.
Tegenwoordig is het of de Japanner Takumi Hojo of de Hongaar Mark Devay, die als eerste uit het water komt. In dit geval de Jap. De Duitsers Tim Hellwig en Jonas Schomburg volgden hen op de voet. Op 23 seconden waren het Jesse Cuijpers en Mitch Kolkman die als snelste Nederlanders het water verlieten. In het fietsgeweld schoot de zeer jonge Nederlandse equipe tekort. Mitch en Donald belandden in de tweede groep, Jesse, Gjalt Panjer en Youri Keulen troffen het minder en moesten veel alleen of in duo’s fietsen. Op de 5 kilometer lopen lukte het niet meer om nog veel verschil te maken, maar tevoren was de opdracht ook helder: ervaring opdoen op het allerhoogste niveau, dat telde. Donald uiteraard uitgezonderd.
Ervaring hadden de mannen vooraan niet nodig. Het werd een ontknoping met Duitsers en Fransen, waarop Tim Hellwig in de sprint na fotofinish aan het langste eind trok. Hij troefde Paul Geogenthurm en Leo Bergere ternauwernood af. De vierde plaats ging naar Lasse Nygaard-Priester, vorige week nog winnaar in Karlovy Vary. Daarna was het de beurt aan de Spanjaard Antonio Serrat Seoane, waarna Tom Richard ervoor zorgde dat alle drie de Franse deelnemers in de top zes eindigden.
Prachtdebuut voor Mitch
Dat was dus te hoog gegrepen voor onze jongens. Donald Hillebregt was onze beste man op plaats 35, maar slechts twee plaatsjes lager kwam debutant en landskampioen Mitch Kolkman al binnen. Helemaal geen slecht debuut voor de Haarlemmer in Hamburg, waar dit keer helaas nog geen 100.000 toeschouwers konden komen kijken, zoals gebruikelijk. Mitch verloor nog geen 2 minuten op de spannende eindsprint om de zege. Vijf minuten na Hellwig was voor Youri Keulen was plaats 44 weg gelegd, Jesse Cuijpers deed dapper mee op een 45e plaats en Gjalt Panjer finishte 47e, zes minuutjes na de winnaar. Het kan de komende jaren alleen maar beter worden. Zo’n eerste race tussen vele wereldtoppers, ik geef het je te doen. Mitch, Jesse en Gjalt zijn alle drie uit jaargang 2002 en waren daarmee de drie jongsten van het veld.
De Duitsers schreven wel geschiedenis trouwens. Niet eerder boekten ze een dubbele winst op een WTS/WCTS. Naast Hellwig was het immers Laura Lindemann, die snelste vrouw was. Ze was iets eerder zeker van haar overwinning want tussen haar en de Nieuw-Zeelandse Nicole van der Kaay (Nederlandse voorouders!) zat vier seconden. Summer Rappaport komt langzaam weer in vorm, ze finishte als derde. Uiteraard was de Amerikaanse wel snelste zwemster. De laatste Duitse WTS-zege bij de vrouwen dateert van 2013 met Anne Haug, eveneens in Hamburg. Steffen Justus was in Sydney 2012 de laatste Duitser, die een WTS won.
Sterk debuut Quinty op plaats 22
Van Nederlandse zijde ook hier twee debutantes: Quinty Schoens en Barbara de Koning. Voor Quinty misschien wat later dan haar leeftijdsgenotes, voor Barbara komt alles heel snel, maar ze lijkt er klaar voor. Waren Rani en Barbara goed op dreef bij het zwemmen en Rani ook op de fiets. De Sittardse kwam in de kopgroep terecht, iets wat Barbara net niet lukte. In groep twee trof ze Quinty, die juist bij het lopen sterk kwam opzetten. Haar 22e looptijd leverde haar ook deze eindklassering op, In de wetenschap dat haar absolute topvorm er nog niet is, kan de Limburgse vol vertrouwen vooruit kijken. Rani moest bij het lopen ietwat inleveren, maar 26e worden op het allerhoogste niveau telt wel degelijk. Logisch dat ook Barbara de Koning als benjamin van het veld tevreden was over haar 31e positie aan de finishlijn. De verschillen tussen de winnares en onze drie Nederlandse vrouwen liepen dus de 1.20 en 2.20 minuten, dat is dus best te overzien.
Mixed Relay met 3 nieuwkomers en achtste plaats
Op zondag werd twee andere atleten van stal gehaald voor de Mixed Relay, want de ranking gaat natuurlijk ook voor OS Parijs weer een rol spelen. Dus geen jonkies, geen Donald, maar wel Menno Koolhaas en ervaren rot Jorik van Egdom. Zij kwamen Rani Skrabanja en Quinty Schoens vergezellen. Het was de Deutsche Mannschaft, die ook deze Mixed Relay won. Hamburg 2021 kon voor het thuisland niet meer stuk. Nederland werd achtste van de 15 teams. De Fransen deden overigens niet mee.
Rani opende als achtste na wederom een sterk zwem/fietsnummer en tikte aan bij Menno, die enige tijd solo fietste, maar vanuit de achtervolgende groep op de kop met landen onder meer de Duitsers, Italianen, Britten en Amerikanen. Menno – die in het verleden vaker in TeamNL zat – verloor twee plaatsen, zodat Quinty als tiende aan de derde mini-triathlon mocht beginnen. Zij verrichtte goed werk, want Nederland kwam weer enigszins in de race met in de laatste wissel naar Jorik zelfs een zevende plek. Dat de Duitsers al buiten schot waren, tekende zich inmiddels ook wel af. Het was in die laatste heat wel een beetje vreemd gezicht toen Tim Hellwig kort voor de finish nog even een penalty voor het team moest uitzitten, maar alsnog zes tellen overhield op de Italianen. Het was met de resultaten van een dag eerder ook wel te verwachten dat onze Oosterburen met Laura Lindemann, Lasse Nygaard-Priester, Marlene Gomez-Islinger en Tim Hellwig ver konden komen in deze estafette. Evengoed knap hoe de jonge Italiaanse ploeg zilver haalde en de Denen brons al was dat al op een krappe minuut achterstand. Dat Nieuw-Zeeland, Amerika, GB en Australie in die volgorde nu eens buiten het podium bleven, was ook opmerkelijk. De Nederlandse ploeg kon het niet helemaal lekker afmaken. De nummer vier van de Spelen eindigde nu vier plaatsjes lager: achtste. Zo mooi Jorik het in Tokyo kon afmaken lukte nu niet: de boog kan ook niet altijd gespannen staan.