Sarissa de Vries ; Ik heb alle mentale trucjes uit de kast moeten halen!

We spreken met Sarissa de Vries, een paar dagen nadat ze Wereldkampioene LD in Almere werd. Een open gesprek, waarin ook emoties onderdeel van ons gesprek vormden. Niet vreemd als je bedenkt dat ze in de week voorafgaande aan de wedstrijd haar oma verloor. Des temeer respect voor Sarissa en haar prestatie ( 8:32:04, 9e tijd in de wereld ooit bij de vrouwen).

Wereldkampioene; het klinkt echt wel goed. Het besef begint nu wel in te dalen dat ik Wereldkampioene ben. Het is wel een dubbel gevoel, twee dagen geleden hebben we de crematie van mijn oma gehad. Ik was nog nooit iemand van zo dichtbij verloren, ik ben zo verdrietig geweest.  Op zondag (race-day) werd de kist gesloten. Ik had dus niet de verwachting dat mijn moeder in Almere aanwezig zou zijn. In de vijfde ronde van het lopen zag ik mijn moeder staan, dat bezorgde me op dat moment wel een brok in de keel, maar ik kon mijn focus houden.

Het zwemmen.
We konden niet warm zwemmen, al snel kwam ik er achter dat mijn wetsuit niet lekker zat. Ik zwom op dat moment met 1 vrouw (Camilla Pedersen) aan mijn voeten en heb even doorgetrokken, zodat ik bij de derde boei mijn wetsuit goed kon doen. Camilla nam toen de kop over en in haar voeten kon ik een beetje in mijn slag komen. Vervolgens heb ik het tweede rondje weer op kop gezwommen. Het lijkt echt alsof ik een lange afstandsatlete aan het worden ben, ik moet eerst even warm draaien en kom dan echt op gang. Met het zwemmen kon ik een mooie buffer opbouwen.

Het fietsen
Tijdens het fietsen heb ik mijn ding gedaan. ik zag natuurlijk dat Camilla  problemen had, maar ik dacht steeds; ik doe mijn ding. Ik heb heel lekker gefietst en kon  de focus , ondanks alles, heel goed houden. Mijn hoofd was leeg, ik zat echt in zo’n flow! Het ging haast vanzelf. Ik hoorde dat Michelle (Versterby) dichterbij kwam en bedacht me dat ik niet te gek moest gaan doen en mijn eigen tempo blijven rijden en opeens was T2 daar. Michelle en ik hebben ik T2 nog even gesproken met elkaar; we hebben elkaar gecomplimenteerd over elkaars goede fietsonderdeel. Voor mij werkt het altijd goed als er een goede sfeer is tussen de deelnemers onderling, dan ben ik meer ontspannen. Ik merkte in deze race dat iedereen wel een grote gunfactor had voor elkaar.

Het lopen.
Het eerste rondje leek het voor mij op joggen, maar Milan (Brons) haalde mij al snel in en riep; Sarissa, doe je rustig!. Toen realiseerde ik me dat het wel iets te hard ging. Ik heb Milan na afloop toch maar even bedankt. Het begin ging heel rustig voor mijn gevoel en heel comfortabel. Ik weet dat het vanzelf zwaar word.  Tot 30 kilometer had ik steeds het idee, als het moet kan het harder.
Maar plots was daar de misselijkheid, en een paar minuten later moest ik overgeven. Dat is wel iets waar ik iets mee moet doen, het is niet de eerste keer dat mij dit overkomt. De eerste 5 ronden liep ik net onder de 30 minuten, de 6e in 32 minuten, ik had niets meer in mijn lijf zitten en liep verder op wilskracht.  
Natuurlijk kreeg ik te horen dat Manon (Genet) Michelle had ingehaald en dichterbij kwam, op dat moment was er echt wel de stress. Ook voelde ik de sfeer veranderen langs het parcours in die laatste loopronde. De aanmoedigingen veranderden en ik merkte aan hen dat Manon me op de hielen zat. Op verschillende plekken langs het parcours kreeg ik tijden door. Mijn vriend en vader hebben een constructie waarbij ze de tussentijden klokken en weer aan mij kunnen doorgeven. En jij stond als bevestiging van de verschillen vlak voor het stadion. 

Pas vlak voor de finish voelde ik me zeker van de overwinning. Ik heb genoten van de finish, ik was zo blij. De tranen kwamen toen ik mijn moeder zag. Ik voelde me in eerste instantie nog goed, maar op een gegeven moment ging ik bijna van mijn stokje. Mijn lichaam schakelde zich uit. Ik kon ook niet meer goed nadenken. Ik werd opgevangen door de medicals en ze hebben me goed verzorgd daar.

Op maandag weer terug naar huis en toen al die lieve berichtjes gelezen. Op dinsdag de crematie van oma, wat heel heftig was.

Open zoals ik Sarissa ken, reageert ze op mijn vraag, hoe ze het onder deze omstandigheden deze prestatie heeft kunnen doen: Ik heb alle mentale trucjes die ik ken uit de kast gehaald: huilen en sporten gaat niet samen, ik tel mijn stappen tot 8, moet mijn bilspieren aanspannen,  mijn hoofd naar achteren, kleine pasjes, denk aan mijn ademhaling, op tijd eten en drinken. Soms ga ik rekenen om mijn hoofd bezig te houden, maar dat heb ik in Almere niet gedaan. Mijn vriend Maarten is daarnaast een moment waar ik naar uitkijk in een race. Ik weet dat hij er is. Ik krijg de info van de tussentijden en verschillen , mijn ijkpunt in een wedstrijd! Toen ik had overgegeven was ook het eerste wat ik dacht; Ik moet dat tegen Maarten vertellen. Maar blijkbaar was het te zien op het grote scherm in het stadion, dus hij had al te horen gekregen wat er was gebeurd, voordat ik daar was.

En wat nu verder
Ik zou heel graag naar Kona willen, oktober 2022. Daar meedoen, ervaring opdoen en zien waar ik sta in dat sterke startveld. Ik zal me moeten kwalificeren. Ironman Mallorca is al 16 oktober, dat is wel heel kort dag. Ironman Zuid Afrika is ook een optie, maar de vraag is of die race wel door kan gaan en dan is er nog Ironman Florida; altijd een zeer sterk startveld. Ik zal de komende dagen een besluit moeten maken. Als het dit najaar niet lukt heb ik volgend jaar ook nog kansen.

Sarissa de Vries, een topatlete met een verleden en een heden. Naar ons altijd even open, in haar beste triathlonseizoen ooit. Een voorbeeld voor velen , een atlete van wie Yvonne van Vlerken een aantal jaar geleden al zei; Sarissa wordt mijn opvolgster. GEFELICITEERD!