VRIJDAG – Nog een laatste Nederlandse wedstrijd uit vorig weekend, die we hier nog niet hadden opgepikt en wel het Long Course Weekend in Beesel. Ooit met veel tam-tam aangekondigd als onderdeel van de Ironman Netherlands-organisatie. De Noord-Limburgse gemeente was klaar om – net als in Wales waar het LCW-concept ontstaan is – duizenden triatleten te ontvangen. Atleten, die niet na 1 dag weer huiswaarts keren, maar drie dagen uittrekken voor de drie onderdelen. Vrijdagavond zwemmen, zaterdag fietsen, zondag lopen. Iedereen had hoge verwachtingen van de Nederlandse LCW, maar die zijn feitelijk nooit uitgekomen.
Te weinig
Aan de eerste editie in 2019 deden op de lange afstand 37 triatleten mee aan de drie afstanden, een jaar later kon met uitstel de ‘corona-editie’ worden gehouden. Voor de volledige afstand melden zich toen 32 gegadigden en dit jaar bij aflevering drie waren er nog zeven overgebleven. Met 19 begonnen ze aan het zwemmen, de dag er na zaten er 14 op de fiets voor 180 km. fietsen en de marathon op zondag werd door acht atleten gelopen. Op de halve afstand waren er 26 zwemmers, 56 fietsers en 40 lopers en ook de korte afstanden trokken per saldo te weinig deelnemers. Bovendien bleek uit een enquête onder de atleten dat de animo ook voor de toekomst niet veel groter zou worden. De formule, zoals gezegd zeer succesvol in Wales, beklijft niet. Het is niet zwaar genoeg wellicht al denken de deelnemers daar vaak anders over als ze met spierpijn de volgende dag aan het volgende onderdeel begonnen.
Zo ziet het er in Wales ieder jaar uit, voor LCW Nederland onhaalbaar
Rob Frambach was voor de gelegenheid speaker van dienst. Al voor aanvang van de derde editie had de organisatie in samenspraak met alle betrokken besloten dat 2022 de laatste Long Course Weekend zou gaan worden. Het is een ‘jammer, maar helaas.’ Zeker voor Beesel, waar de gemeente het evenement lang bleef steunen. We snappen het besluit wel: je komt aan de ondergrens van het budget als er zo weinig deelnemers zijn.
Koen en Barbara winnen laatste editie
Neemt niet weg dat we de winnaars hier nog wel vermelden. Koen van den Bosch, triatleet uit Noordwijk, won de lange afstand. Zij tijden opgeteld kwam hij uit op 9.40.13 uur. De Duitser Diego Fort werd tweede in 10.13.52 en de Italiaan Vito Tagliente, die alle wedstrijden van IM Netherlands heeft gedaan was de nummer drie in 10.46.14. Beste, maar ook enige vrouw die de drie onderdelen aflegde was Barbara Dona, tandarts uit Den Bosch. Ze klokte zondagmiddag een totaaltijd van 11.43.05.
De individuele onderdelen werden gewonnen door de Brit Sam Key en Renske Goossens (zwemmen), door Koen van den Bosch en Tanja Lenz en door Patrick Gregoor en Barbara Dona. De halve afstand was wederom een overwinning voor de Duitser Bastian Siemes. Beste vrouw was Anouk Huijs uit Beesel. Voor haar kwamen nog de meeste supporters, ze is dit jaar leerkracht van het jaar geworden. De Olympische afstanden trokken drie deelnemers met Dirk Janissen als eindwinnaar.
16/17/18 SEPTEMBER: LONG COURSE WEEKEND, BEESEL
M: 1.Koen van den Bosch 9.40.13
4.Bart Verboort 11.25.42
6.Sebastiaan van Pelt 12.41.29
Bearman met succes voor Marie en Esmeralda
We komen aan bij enkele XTreme triathlons, die de voorbije weken ook veelvuldig op de kalenders stonden. De Bearman in Frankrijk trekt de laatste jaren best wat Nederlandse deelnemers. Ook nu weer. De zware race speelt zich af in Amelie les Bains Palada aan de voet van de Pyreneeën, regio Le Vallespir. De deelnemers krijgen 4400 hoogtemeters tijdens het fietsen en 2100 tijdens het lopen voor de kiezen. Deelnemers moeten zelf in hun bevoorrading voorzien. Aan de XXL oftewel de volledige afstand deden 51 atleten mee, waaronder zeven Nederlanders. De winst ging naar de Fransen. In volgorde kwamen binnen Robin Christophe in 13.52.31, Tristan Fabre in 14.04.20 en Benoit Estevon in 14.53.20 uur. De tijden geven de zwaarte van het parcours al wel aan. Niet voor niets staat de Bearman op het rijtje van Extreme triathlons.
Nederlands succes bij de vrouwen, Marie Klein won de wedstrijd in een snelle tijd van 17.12.15 uur. Daarmee werd de Hattemse dertiende in totaal, bijzonder knappe prestatie van de Gelderse triatlete, die een paar jaar terug tweede werd op de Gelreman. De tweede plaats ging naar Celine Rouquie uit Franrkijk. Zij deed 43 minuten langer over de drie enorme uitdagingen. Het Nederlands succes werd gecompleteerd door Esmeralda Spek-Hovestad van Triade Zwolle. Zij finishte als derde, weliswaar op respectabele afstand van haar winnende landgenote. Maar Esmeralda schreef wel een mooi verslag en dat staat onder de uitslagen.
Eric Severins toe aan vijftigste hele
Bij de mannen volbrachten twee Limburgers de volledige afstand. Peter-Jan Mol was op een 17e plaats de beste en oud-NTB voorzitter Eric Severins kwam op een 35e plaats binnen. Volgens ingewijden was het de vijftigste finish op een hele van Eric , die inmiddels ook al weer 66 lentes telt. Aanvankelijk waren het voor hem de gewone vlakke races, maar de laatste jaren stort hij zich in de zware extreme races. Knap, want evengoed waren er genoeg uitvallers waaronder drie Nederlanders Johan van Eemeren, Peter van der Knokke en Arthur van den Aarssen.
Vrijdag moesten we inchecken voor 18.00 uur en daarna konden we aanschuiven voor de pastapartij. Wij hadden meteen onze spullen voor in de beige tas meegenomen, want die moest je daar achterlaten. In deze tas stopte je alles voor het looponderdeel. Een trailvest waar je al je voeding in had, twee lampjes, een rode achter en een witte hoofdlamp. Oh ja en toiletpapier. Warme kleding, schoenen, sokken, loop kleding en snaaierij, zoals zoutjes, cola. Ook nog sportvoeding voor de tweede ronde. Vliegensvlug, nou zo snel mogelijk weer naar boven, maar ons huis. Werkelijk een prachtige locatie, alleen de laatste anderhalve km was een offroad weg, dus dat ging niet snel. Bij het inchecken kreeg je verschillende kleuren tassen. De beige was al ingeleverd. Nog een rode en een blauwe tas hadden we gekregen.
De blauwe was voor na het zwem onderdeel, dus wetsuit, trisuit, zwembril, badmuts, handdoek. De rode voor tijdens het fietsen, iets voor de helft. Voor regen Jack, fiets lampjes, voeding (again). De sticker op de fiets plakken, startnummer band voorzien van mijn startnummer. Fiets in de bus zetten. Laatste spullen checken, een douche pakken en slapen.
Om 4.00 ging de wekker. De voeding voor de eerste vier uur klaarmaken. Ontbijt pakken voor in de bus onderweg en om 4:30 uur in de bus. Het was een uur naar de zwemstart. Wij kwamen dus mooi op tijd aan. Om 6:30 uur was de zwemstart. Vanuit ons huis deden er zes mee met de full. 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42 km lopen. Eerst de fiets inchecken, helm op en startnr om. Vervolgens je startnummer zoeken op de buizen in het parc fermee. Nummer 43 was mij toegewezen.
Mijn fiets op het rek geplaatst. De fiets spullen klaar gezet, wetsuit aan. De rode tas ingeleverd, zodat deze getransporteerd werd naar het 82 km punt. Toilet een aantal keren bezocht. Nog even kijken waar je je kunt omkleden, waar je fiets staat, als je uit het water komt, even socializen, foto’s maken en de briefing bijwonen. Volgen was wat lastiger, grotendeels in het Frans.
Om 6.30 uur werden we met vuur weggeschoten. Het water was ondiep, door de droogte, dus we moesten vier rondes doen. Bij de eerste ronde kreeg ik een klap op mijn hoofd, dus ik schrok, ik kwam wat omhoog en toen stootte ik mijn knie vol op een rots. Ik voelde de klap zelfs wat in mijn rug. Au, dat deed zeer. En door. Ik zag de eerste ronde weinig, combi van kippig zijn, zwembril die niet helemaal lekker keek en in het donker zwemmen is ook wel een ding. In de eerste ronde ging ik vol op een eiland af, het was de bedoeling er omheen te gaan. De andere drie rondes gingen makkelijk.
Ik kon richting mijn fiets. De fiets spullen pakken en naar het omkleedhokje. Altijd een gedoe om je natte kleding uit te doen en je fiets kleding aan te trekken. De sokken en fiets schoenen aan doen, alle spullen in de tas doen. Fiets pakken, tas mee, tas inleveren, gps ontvangen en gaan.
Het fiets parcours was prachtig. Erg van genoten van de omgeving. Helaas was het stoten van mijn knie bij het zwemmen niet fijn. Elke trap beweging voelde ik een pijn scheutje. Het werd een lange dag. In het kort: mooie klimmen, mooie afdalingen, maar soms met heel slecht asfalt. Heel vaak plassen. Mijn fietscomputer waar de route op stond en oa mijn power en snelheid deed het niet meer. Een keer de rit gestopt en nog een keer aanzetten hielp helaas niet. Na vier uur hadden we de post met de rode tas. Daar de fiets lampjes op, weer voor vier uur voeding vullen en wat eten. En weer door. Helaas kreeg ik de laatste drie uur weinig zin in voeding, terwijl je weet dat het moet. Na iets meer dan tien uur kwam ik bij het parc fermee.
Daar rustig omgekleed en op naar het lopen. Tsjonge twee rondes die er als volgt uitzagen: 1 km geasfalteerd klimmen, 5 km offroad klauteren (na 6 km had je 1000 hoogtemeters te pakken), 2 km golvend klauteren op de bergkam, 6 km op grof stenig bospad licht dalen, 5 km op grind/asfaltpad vervelend steil dalen, 2.5 km door dorp afwisselende ondergrond. Met name die 5 km omhoog klauteren waren moordend zwaar. De eerste ronde kon ik tot bovenaan de top komen in het licht, daarna toch maar mijn hoofdlamp aan gedaan. Ik checkte 1 keer mijn telefoon en las verschillende bezorgde berichten of t wel oke was, mijn gps tracker stond stil. Still going.
Ik besloot om niet meer naar de wisselzone te gaan. Ik had daar van alles liggen, maar mijn maag vond niets goed. Gedwongen om in de tweede en vierde km een gel te nemen.
In de tweede ronde ging mijn hoofdlamp uit. T was pikkedonker. Heel veel geluk dat ik niet veel op mijn telefoon was geweest. Ik kon dus met mijn zak lamp lopen. Ik liep wel bijna verkeerd, gelukkig was er nog een loper die het zag. Een keer mijn enkel verzwikt, dus ik heb besloten om niet te rennen op het grof stenig bospad.
Het was doorzetten. Afgelopen week had ik online een afscheidsdienst van een veel te jonge moeder. Zij was ziek, een oneerlijke strijd. Het roept bij mij altijd veel emoties op. Maar daardoor was ik onder andere gebrand om te finishen. Ik hoorde veel beesten naast mij. Geknor, waarschijnlijk zwijnen. Ik denk ook reeën wegrennen. Heel bijzonder. Gelukkig niet bang gevoeld. Daar was ik in eerste instantie wel mee bezig.
Ik heb de laatste 7 km nog kunnen rennen (bang dat mijn lampje het alsnog ging begeven) en daar ben ik zeer content mee. Ik heb tenslotte heel weinig kunnen trainen op het lopen vanwege een aanhoudende blessure. Het goede nieuws is dat ik nu geen pijn meer heb. Dus wat zal de volgende wedstrijd zijn?
Na 20 uur en 16 minuten kwam ik over de finish. Ik mocht bellen met een grote bel, jiha. Foto’s komen 17-10 online. Er werd verteld dat ik derde was bij de dames. Dat vond ik bizar. Er stonden nog huisgenoten te wachten, dat was super. Ervaringen uitwisselen. Van de organisatie kreeg ik een biertje aangeboden. Ja, zei ik met volle overtuiging. En hij smaakte. We spraken nog even met de race director. Er waren dit jaar teveel deelnemers uitgevallen bij de full distance. Vanuit ons huis 50%.
Het loopparcours was zwaar, dus veel die na één ronde stopten. Vorig jaar hadden mensen geklaagd dat het niet zo zwaar was, vandaar dat de organisatie dit jaar er alle aan gedaan heeft om er een BEARMAN XTREME TRIATHLON van te maken en dat is gelukt!
Bedankt, koekenbakkers!
De reis er naar toe was mooi, maar de dag zelf ook. Optimaal genoten. De dag er na was de ceremonie. Heel leuk gedaan. Met bloemen, een houten paal met third in Bearman XXL22 en lekkernij. Nu weer onderweg naar Nederland met iets meer spierpijn dan gisteren. En nu is dit verhaaltje uit! Op naar nieuwe avonturen.
Daarmee was het nog niet gedaan, want het evenement had ook een halve afstand met 82 deelnemers en negen Nederlanders. Driewerf Franse victorie bij de mannen met Gwendal Devenat Delile in 6.00.08, twee minuten later gevolgd door Aymeric Maribaud en nog een minuut later door Mahe le Dantec. Beste Nederlander was Tom Eltink op een tiende plaats. Ook trois fois La France bij de vrouwen. Carolien Alias won in 7.51.42 uur, dan Dominique Oliver drie minuten later en als derde Marine le Flohic. Op ruim een uur werd de Nederlandse Matty Geurink vierde.
En dan was er nog de zeer extreme 8848-afstand in deze Bearman met 14 deelnemers, die minstens 19,5 uur onderweg waren. Pascal Durniak won in 19.38.48 uur, voor Pierre Masclet en Didier Periou. Allen Frans. Vrouwen deden niet mee.
Natureman is ultieme uitdaging met elf wissels
Een andere loodzware wedstrijd was de Natureman in de omgeving van Ste. Maxime, uitgesmeerd over twee dagen. Het zit nogal complex in elkaar, maar het komt er op neer dat de atleten eerst 2 km. zwemmen, dan 57 km. fietsen, dan 60 km. ATB, dan 14 km. trailrun, dan 79 km. fietsen, dan 36 km ATB, dan 13 km. trail, dan 1,5 km, zwemmen, dan 80 km. fietsen, dan 21 km. trail en tenslotte 16 km. AT. Er waren 45 moedige deelnemers met Julien Buffe als winnaar in 23.03.50, Simon Rambaud 20 minuten later op een tweede plaats en Benjamin Reboul derde in iets meer dan 25 uur. De vrouwen volgden een paar uur later. Winnares was Helene Pietrenko in 28.40.30 uur, Barbara Alber werd in 32 uur tweede en Vanessa Buchin-Roulie in bijna 36 uur derde.
Wilde in 1983 iets anders dan alleen hard fietsen, stapte snel over op microfoons uittesten, één van de drijvende krachten achter één van de oudste triatlons: Oud-Gastel, figureert in misdaadseries en mag zich ridder zonder paard noemen.
