Marloes Vos, adaptive triathlete (19): Het vosje mag uitgroeien tot een sterker vosje met meer vertrouwen

Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1^ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.  

En dan zijn we een maand verder na het behalen van het ultieme doel in 2021, het finishen van de Gelreman. Dient het beruchte zwarte gat zich aan of blijft de euforie nog even door mijn lijf gieren? Vooraf had ik echt géén idee hoe ik mij zou gaan voelen tijdens en vooral na de race. De grote vraag voor mijzelf was welk effect mijn spieraandoening in combinatie met het finishen van een hele triatlon zou hebben op mijn lichaam. Ook de zorg over het gas terugnemen ná deze prestatie spookte regelmatig door mij hoofd. Door het taperen merkte ik al aan mijn lichaam dat het regelmatig aan de bak moet. Wat doet 15 uur sporten per week eigenlijk met een mens, wat is het fysieke en mentale effect? Anderhalf jaar lang heb ik naar dit doel toegewerkt en wat dan nu….

De dag na de race had ik een heerlijk gesprek met Bob en Josta. Zoals viel te verwachten kwam ik behoorlijk stijf uit mijn bed en liep als mevrouw pinguïn door het huis. Dit had trouwens niet alleen te maken met de stijfheid maar ook met het onderdeel ‘smeren waar het schuurt’ tijdens de race, check mijn vorige blog voor meer details 😉. Een leerpunt voor de volgende keer, zorg ervoor dat je bescherming biedt aan de schuurplekken tijdens het lopen. Nadat Josta alles op de camping heeft opgeruimd gaan we samen met Bob en de kids ergens een hapje te eten. Ik zit nog midden in de adrenaline rush. Wat een dag hebben we beleefd. Mijn droom is uitgekomen. Ondanks wat ik mankeer ben ik in staat tot het ultieme. De weg ernaartoe ging stap voor stap en wat ben ik Josta dankbaar voor het vertrouwen, de support, de steun, maar misschien nog meer voor de vriendschap die is ontstaan. Tijdens de overheerlijke pannekoek krijg ik een kaartje die mij enorm raakt. Josta weet onze weg te omschrijven als een fabel, het verhaal van het vosje en de dolfijn die samen op avontuur gaan en waarbij het vosje mag uitgroeien tot een sterker vosje met meer vertrouwen.

Het is een traject geweest met vallen en opstaan, ik leerde mijn lijf beter kennen en het te vertrouwen. Het racen met buddy’s heeft mij enorm geholpen. In de trainingen word ik zelfstandiger, en daarmee komt ook de volgende stap al in beeld. Josta geeft aan, dat ik mijzelf na de race wat tijd moet gunnen, relaxen, even de druk eraf. Maar na een paar dagen kriebelt het alweer om wat te gaan doen. Op woensdag lig ik samen met mede finisher Jan bij Evert Scheltinga in het zwembad. We krijgen een aangepaste training, maar ik merk iets op. Shit, mijn middenrif functioneert stukken minder. Ik had al gemerkt dat ik wat kortademig was overdag, maar in het zwembad is het meteen volstrekt helder. Na één baantje heb ik het gevoel al aan het zuurstof te moeten. Ik neem het voor lief en besluit dat dit wel een dingetje is om de gaten te houden. De dagen erna pak ik de draad verder op. Ik sluit de vakantie af door samen met Trispiration teammaatje Karin 90km te gaan fietsen. We fietsen over het Gelremanparcours en ik vertel haar alle belevenissen en ik zie ze als film voorbijflitsen. ‘s Avonds duik ik nog in de Rijkerswoerdse plas voor een dip met mijn vriendin Babs, die ook voor de afterparty zorgt met een fantastische kaasplank.

Tijdens het trainen voor de Gelreman ontstond alweer een nieuwe droom. Als dit lukt dan blijft het niet bij éénmaal een hele, dan smaakt het naar meer. Het leven als triatleet bevalt mij zo goed. Ik realiseer mij wel dat het coronatijdperk gemaakt heeft dat ik mijn leven helemaal kon inkleden zoals ik dat wilde. Nu er weer meer mag, zal ook de flexibiliteit in mijn werkuren een obstakel worden om te overwinnen. Maar ik weet ook dat ik wel een oplossing vind als ik het gesprek met mijn werkgever aan ga. Tijdens de Gelreman riep ik al ‘volgend jaar weer’. Dus, hoewel ik al voor de race droomde van een volgende race, loop ik alsnog twee weken lang te wikken en wegen welke dit mag worden. En dan is daar het weekend van Almere. Een paar weken ervoor was ik erachter gekomen dat Coach Josta daar de halve zou starten en voor mij kan dat maar één ding betekenen, haar en nog vele andere bekenden van begin tot eind die dag supporteren. Hoe tof is het dat supporters en atleten mij dat weekend herkennen en feliciteren. Het kwartje valt, ik ben een bekende verschijning geworden in deze sport. Ik geniet er op mijn beurt zo enorm van om anderen te zien presteren en die glimlach op hun gezicht te zien verschijnen op weg naar de finish.

Tijdens een etentje na Josta’s finish spreek ik mijn angst uit. Voorafgaand aan de Gelreman droomde ik ervan alle hele triatlons in Nederland een keer te gaan doen, maar erna wilde ik alleen maar direct wéér voor de Gelreman gaan. Het kwartje valt tijdens dat etentje. Wil ik opnieuw het uiterste uit mijzelf halen, dan moet ik weer iets gaan doen waar ik beetje bang voor ben. En voor Almere heb ik angst. De drukte, de vele prikkels, véél meer deelnemers, grote organisatie, onbekend parcours. Dat maakt dat ik twijfel…. Maar dan zegt Josta: “Juist dát maakt dat je er weer voor gaat bouwen. We gaan dat fixen echt waar…. Ook dit kan jij…!”

In het weekend zet ik voor mijzelf alle factoren op een rij die maakten dat de Gelreman gefinisht ben:

1. Mijn eigen doorzettingsvermogen, ik wil fysiek en mentaal in balans blijven. De wil om ervoor te gaan zit in mijn DNA.
2. De coaching van Josta Bolhuis vanuit Trispiration. Wat weet zij mij goed op de rit te houden, ze maakt schema’s echt gemaakt op de vrouw en op mijn agenda en coacht mij door mijn gedachtenkronkels en angsten heen. Ze is zoveel méér dan een coach en buddie voor mij. Ik zie ook wat ze anderen vrouwen te bieden heeft en haar coaching is echt de beste investering in mijzelf.
3. Het Trispirationtriteam, een prachtige groep vrouwen die mij supporteren en na de Gelreman blijkt dat ik hen op mijn beurt mag inspireren en motiveren. Het is zo mooi dat dit team nog verder groeit. Het is een groep vrouwen waar mee je offline en online samen bezig bent met zoals wij het noemen “buitenspelen”. En hoe mooi is het dat de deuren weer open zijn om bij deze community te horen
4. Mijn trainings- en racebuddy’s, die mij door moeilijke trainingen loodsen en klaar staan als ik wil racen.
5. Wedstrijdorganisaties die het mogelijk maken te mogen starten. Ik dank Stichting Duursport waar mijn triatlondroom begon in 2018 en dank aan de organisatoren van Gelreman die het aandurfden mij te laten starten. Maar ook bijvoorbeeld de GO Triathlon met de Brouwersdam90. Wat een topwedstrijd, waar ik super warm ben ontvangen en alles top werd geregeld om daar 4 weken na de Gelreman het uiterste uit mijzelf te kunnen gaan halen.
6. Mijn fiets, het was de beste investering ooit om naar Jeroen van Geelen van Tripro toe te stappen. Echt een vakman, hij heeft mij een fiets kunnen geven waarmee ik vriendjes werd. Waar ik echt één mee ben. Elk jaar sleutelen weer verder, maar zonder deze fiets was ik nooit verdergegaan in de sport.
7. Het supportteam vanuit diverse disciplines dat ik om mij heen hebt weten te vinden. Mijn krachttrainers, fysio’s, sportmasseur, sport diëtiste en overkoepelend de sportarts die alles in de gaten houdt. Zoals ik in eerdere blogs al schreef, deze sport is voor mij echt een team-effort.

En dan natuurlijk de vraag… Wat ga ik hierna doen… Ik besluit het gesprek met Josta even te laten bezinken. ‘s Zondags tijdens het WK in Almere maak ik de keuze! In 2022 ga ik voor Challenge Almere-Amsterdam. Ik ben zo blij dat de organisatie er ook voor open blijkt te staan om te faciliteren dat ik daar, óók met mijn aanpassingen, kan gaan racen en daarmee een stap zet naar een inclusieve triatlon sport!