Speakercorner- mijn bijzondere belevenissen met speaker Wim (1)

Tsja, “mixed feelings” bekruipen me als ik begin aan deze serie speakercorner. Het gaat namelijk opnieuw over het afscheid van mijn speakermaatje Wim van den Broek. Ruim 30 jaar stonden we zij aan zij en daar gaat in Holten een einde aan komen. Ik rommel in de marge beetje mee aan de totstandkoming van de bijzondere WimvandenBroek-serie, door de organisatie Holten terecht geïnitieerd.  In verschillende speakercorners heb ik er al aandacht aan besteed, maar in de aanloop naar Holten graaf ik toch maar eens in de  persoonlijke herinneringen, die me zo dierbaar zijn en die Wim typeren. Een overzicht van een paar bijzondere momenten en onze gezamenlijk ontwikkelde humor. Het zullen een aantal artikelen zijn in de komende maanden. Ik neem jullie graag mee in onze avonturen.

Hoe het begon
Ooit, heel lang geleden was ik een veel minder dan gemiddeld triatleet en kwam bij wedstrijden over de finish en werd verwelkomd door  een jonge enthousiaste kerel met een Brabantse tongval. Het deed me wel wat, al zat ik ver in het achterveld, de manier waarop ik verwelkomd werd. Vervolgens kreeg ik rugproblemen  en niet meer kom sporten, waardoor ik via allerlei omwegen bij de regionale omroep terecht kwam. Mels de Kievit (de wielerspeaker) is de schuldige dat ik aan de micro kwam; “Jij lult lekker en komt uit die sport, ga jij maar naar Spijkenisse. Ik sta daar ieder jaar bij die triathlon en heb er geen enkel verstand van”. In aanloop naar die wedstrijd heb ik de de stoute schoenen toch maar eens aangetrokken en een telefoontje naar de Rijpersweg in Oud Gastel gedaan en om hulp gevraagd. Gelukkig kreeg ik een positief antwoord en onze eerste wedstrijd als speaker werd een feit. Heel vaak heb ik de stop op de Rijpersweg in Gastel gemaakt en later naar de Noordzeedijk in Stampersgat. Jarenlang was de triathlon van Spijkenisse onze laatste wedstrijd van een seizoen, hetgeen we dan ook regelmatig vierden. Omzwervingen door Nederland, maar ook in Europa , inmiddels ruim 30 triathlonjaren samen, successen gevierd, maar ook leed gedeeld. Triathlonmaatjes voor het leven.

Powerman Venray (1)
Vroeg in het seizoen de Powerman in Venray en later Horst aan de Maas. Na wat individuele optredens als speaker bij zwemlopen en Run Bike Runs immer onze eerste klus samen; we maakten er steeds een weekendje van. Een vaak hilarische vooravond aan het evenement, ergens aan een bar van een hotel, waarbij onze speakervergoeding vaak al op was voor het evenement begon. Één van die avonden herinner ik me tot op de dag van vandaag nog. Genoeglijk hadden we het startveld en de kanshebbers in de diverse kampioenschappen en categorieën doorgenomen (We moesten tenslotte van John altijd “scherp” zijn). Tijd voor ontspanning , dus een plekje aan de hotelbar opgezocht en raakten aan de praat met enkele mensen. Tot mijn grote verbazing antwoorde mijn collega op de vraag wat voor werk wij deden: “Wij zijn exploitanten van een aantal sexlijnen” (we betaalden nog in guldens en die telefoonlijnen waren redelijk populair toen).
Twee uur lang heeft Wim met de drie heren uitgebreid overleg gehad, zonder maar te verblikken of verblozen. Over  exploitatie van de lijnen, het werven van personeel, de inkomsten en kosten, alles kwam aan de orde. Ondergetekende moest met regelmaat toch even naar buiten of naar het toilet om zijn gezicht in de plooi te strijken. Bij het diep nachtelijke moment van opzoeken van de hotelkamers, lieten we drie mannen aan de bar achter, die heel serieus overwogen een ander beroep te gaan kiezen.

Almere (1): de Brabantse “vlaggenmannen”.
Het volgende bijzondere voorval dateert uit de beginjaren van Almere, net niet meer de finish bij de sporthal, maar op de Havenkade. Kamperen deden we dan bij de scouting (maar daarover later meer). De avond voor racedag, opnieuw goed voorbereid en moe maar voldaan door alle plichtplegingen van die dag, besloten we  een versnapering te gaan nemen in een kroeg  in Almere. Logisch dat, als je met twee van die babbelaars ergens aan een bar aanschuift, er snel al een gesprek op gang komt met mensen aan diezelfde bar. Onze tongval viel op, dus al snel de vraag wat twee Brabanders kwamen doen in Almere. Een wederzijdse blik was voldoende en er ontstond weer iets hilarisch: “Wij zijn al jaren vrijwilligers bij de triathlon hier in Almere, wij staan  op het fietsparcours op het verste punt en onze taak is om te zwaaien met een vlag als er een fietser aan komt, verder helemaal niets”. De kroegtijgers en de barmannen vonden het maar vreemd dat we daarvoor helemaal uit Brabant kwamen om een evenement in Almere te ondersteunen, maar uit respect voor ons, leverde het ons wel diverse consumpties op. Te laat, zoals wel vaker, vertrokken we richting ons puptentje. Onderweg kwamen we Hennie Freriks nog tegen – een jaar ervoor nog in de top tien – en nu zwalkend op zoek naar zijn nachtelijk verblijf. Brabantse en Limburgse nachten zijn nu eenmaal lang….
Raceday was weer bijzonder, zoals eigenlijk altijd , we deden ons ding. Rond middernacht was iedereen de finish gepasseerd en zat onze klus er op; tijd voor een kleine versnapering. We rolden dezelfde kroeg in met dezelfde lui aan de bar. Ze herkenden ons en vroegen naar onze dag. De grote duimen werden weer veelvuldig gebruikt en we disten onze belevenissen van die dag op.
Tot we door de mand vielen; een televisie werd aangezet om toch eens via de herhaling van Omroep Flevoland te kijken hoe de triathlon van die dag was verlopen; Een van de eerste beelden; Wim en ik vol in beeld aan de microfoon aan de finish! Het werd nog een lange nacht.