Ludiek loting voor afscheidstriathlon Holten maakt 19 dagen van tevoren al heel wat los; bij mij maar ook bij anderen. Dat wordt nog wat op 1/2 juli! – WTJ 2447
MAANDAG – In Holten moeten ze niet opkijken als daar dezer dagen ineens voormalig toptriatleten de Holterberg aan het beklimmen zijn of wat baantjes trekken in zwembad Twenhaarsveld. Want ik kan natuurlijk wel langs alle kanten roepen dat mijn twee afscheid series vooral een feest der herkenning voorstellen, waar meedoen veel belangrijker is dan winnen, een beetje triatleet wil hoe dan ook beslagen ten ijs komen. Maar het gros van de deelnemers doet mee om mee te doen. Als een laatste saluut aan mijn persoontje, na 2 juli speaker af. En ook omdat ze hoorden wie er allemaal al hadden ingeschreven. Het werd kortom in no time: the race to be!
Dat had ik zelfs in mijn stoutste dromen niet durven hopen. Het begon onschuldig in de wintermaanden toen ik voor mezelf de knoop al had doorgehakt. Ik stelde mezelf de vraag: stoppen tot je niet meer kunt of stoppen op het moment dat ze je eigenlijk nog niet beu zijn. Ik koos voor dat laatste en dat heb ik geweten. De hartverwarmende reacties bleven binnen stromen en toen de wedstrijden waar ik speakerde dit voorjaar weer begonnen, sloeg hier en daar de twijfel toe…zal ik toch niet? Maar nee. Voor het seizoen 2021 is Holten mijn laatste. De keuze voor deze afscheidswedstrijd – best ver van Stampersgat/Gastel vandaan – was voor mij een logische: ik kom er sinds 1991, ik breng graag het gezin mee, ik leef toe naar het altijd imponerende startveld en wedstrijdverloop en ga ’s avonds helemaal uit mijn dak bij het muziekfeest op de Kalfstermansweide en in de gezellige kroegjes daarna. Holten wordt mijn slotakkoord, daar was ik al snel uit.
Mijn thuiswedstrijd Oud Gastel is een week eerder. Daar is iedereen (van vroeger en nu) ook van harte welkom. Zeker degenen, die een week later niet kunnen. Maar daar vergt het organiseren nog zoveel van me, dat ik aan afscheid nemen niet toe kom. Ook daarom is het Holten geworden. Voorzitter Anita Brinks was meteen voor het idee te porren. Het bestuur dacht enthousiast mee en kwam met het idee om een soort Wim van den Broek-serie in te voeren, waar ik dan speciale atleten voor mocht uitnodigen.
We hadden het nog niet naar buiten gebracht of Jan van der Marel en Johan Neevel (twee van mijn helden) hadden zich spontaan al ingeschreven. In de weken daarna maakten we bescheiden melding van een 1/8e triathlon met zwemmen in het zwembad, waarin we triatleten van weleer met de huidige generatie wilden laten strijden. Het idee werd direct omarmd. Christine de Wit was meteen om, Jacqueline van Vliet werd enthousiast en Pim Venderbosch daagde zijn vader Eimert uit om het eindelijk eens tegen elkaar op te nemen. Marcel Gierman werd een geweldig promotor van de reünie-race, Casper van den Burgh sloeg weer aan het zwemmen en Floris Jan Koole beloofde Nick Marijnissen in Frankrijk op te halen om samen naar Holten te rijden.
Het werd hoe langer hoe gekker: Dirk Wijnalda zette al zijn wedstrijd opzij, Guido Savelkoul haalde look-a-like Peter-Johan Dillo over om niet in Roth te gaan coachen, maar de Holtense reünie mee te beleven. Bart van Zelst – woonachtig in Holten – vroeg broer Ben en die zei spontaan ja. Mark Koks vond het geweldig om iedereen weer eens te zien, Martin den Otter heeft er veel zin in en toen kwamen we ook bij Pim van den Bos uit. Vanaf Terschelling moest ook Pim erkennen weinig meer gelopen te hebben, maar voor deze ene keer.
Trijnie Roozendaal-Rep – nota bene 50 jaar geleden op de Winterspelen Saporro actief – heeft ook niet meer de beste renbenen. ,,Maar wandelend lukt ook, we doen het voor jou Wim.” Bas Borreman trommelde vrienden en familie op, waarvan sommigen hem nooit hebben zien sporten. Huisje Holten geboekt en een feestweekend in het verschiet was z’n weerga niet kent.
Ik ben bijtijds de oude, ik doe mee!
Bondsbestuurders van weleer, organisatoren waar ik al die jaren geweest ben: ze zijn er allemaal straks in dat juliweekend in Holten. Wieke Hoogzaad en Ricky Jorgensen, niet als deelnemer wel als support. ,,Van jou Wim!” Topzwemster van destijds Marianne Muis: ik kom je aanmoedigen Wim. Rachel Klamer en Richard Murray met de hele familie present. Juryleden van weleer Kees van Willigen en Hugo Uittenbogaard: nog eenmaal ‘jureren’. Jony Heerink nog niet zo heel lang terug weer moedertje geworden: ik ben bijtijds de oude, ik doe mee! Holtenaren Jan Manenschijn, Susan Boode, Andre Aanstoot en de broertjes Muller: fiets afstoffen en erbij zijn. Gastelaren Rob Musters, Paul Romme en de mannen/vrouwen van TOGA: een week na Gastel massaal naar Overijssel!
De toppers volgden weldra ook. Menno Koolhaas. Amper zes dagen na zijn Ironmandebuut in Frankfurt: Wim, ik kom lekker uitbollen bij jou. En passant neemt ie Marco van der Stel en Donald Hillebregt mee. Edo van der Meer laat zijn team nog 1 keertje zien wat een geweldige triatleet en mens hij is, Rik van Trigt zal nimmer meer een wedstrijd doen. Behalve dan…. Mirjam Weerd is trots dat ze mee mag doen. En Martin Breedijk verzette al zijn Europe Triathlonklussen om aan de start te verschijnen.
Eigenlijk is er slechts een handjevol toptriatleten van tussen 1984 en nu niet aanwezig. En dan ook allemaal nog met geldige reden. We noemen b.v. Rob Barel, dolgraag gestart maar hij is iets langer in Nice na zijn Ironman aldaar. Yvonne van Vlerken: komt niet onder het coachen in Roth onderuit. Bas Diederen: lang tevoren gepland trainingskamp in de Ardennen. Irma Heeren op vakantie, Henri Kiens fietsend door Noorwgen en Marcel Osse, onlangs onder het mes. Sione Jongstra: toch eindelijk maar dat reeds lang betaalde startbewijs van Roth verzilveren. Maar Challenge Roth heeft dit jaar best zware concurrentie van Holten, dachten wij zo!
Het was voor sommigen vast een wat ongewoon verzoek wat ik deed: zin om mee te doen in de sprint-triathlon van Holten, als een uitzwaaimoment. Soms wist ik niet eens hoe het de helden van weleer verging. Ik kan me voorstellen dat lang niet iedereen de uitnodiging op prijs stelde, wetende dat het fysiek niet meer kan/lukt. Daarvoor mijn excuus, Social media is een goed instrument om contact te houden, het mist tegelijkertijd wel enige diepgang.
Lieve, lieve triathlonvrienden. We hebben hier boven wat voorbeelden genoemd hoe er toch wel wordt toegeleefd naar een wedstrijdje waar niks op het spel staat. We kunnen er nog veel meer noemen, sterker nog: van dit deelnemersveld in Holten zou ik wel een boek kunnen schrijven. Wie weet. Ga ik dat na Holten wel doen. Tijd zat daarna.
Loting in Gastel voor Holten
Bij de loting vanavond in ’t Veerhuis in Oud Gastel was het al best pittig voor mij om al die grootheden te mogen opsommen. Wat zal dat niet worden als we over een krappe drie weken bezig zijn met deze twee bijzondere series van 18.35 en 19.00 uur. De twee dozen waar de briefjes met de namen erop in belandden, de mobiele telefoon van Ruud die alles moest filmen omdat Wifi wegviel, het paste allemaal wel bij mijn stijl: lekker uit de losse pols. In het half uur wat we ter beschikking hadden lukte het gelukkig om alle 140 starters te vermelden en vaak nog met een korte verwijzing naar prestaties of een anekdote. Voor Ruud kwamen de mannen van ’t Veerke nog langs om hem te bedanken voor alle jaren bestuurswerk in Gastel. Een mooi gebaar en blij dat de aandacht ook even bij collega/maatje kwam te liggen….
Ik heb net terug gekeken en in al z’n eenvoud (misschien wel beetje knullig zelfs) is het toch een fijne aftrap van het triathlonweekend Holten geworden. Ik ben er blij mee en kan niet wachten tot ik jullie allemaal in het echie kan zien daar in het Sallandse. Anderzijds kan het werkelijke moment van stoppen me niet lang genoeg weg blijven….. Niet eerder rolden mijn gevoelens en emoties van links naar rechts en van boven naar onderen door mijn lichaam. Tot rust komt dat alles pas op zondag 3 juli, the day after. Het grote gat 😉
Mag ik jullie hier alvast vanuit de grond van mijn hart danken voor jullie komst naar Holten, jullie betrokkenheid, jullie meeleven met goede en minder goede momenten, jullie geduld met mij (want ik kan ook behoorlijk sjaggie zijn), jullie enthousiasme, jullie gekkigheid, jullie veerkracht, jullie sportiviteit, spontaniteit, JULLIE ZIJN. Het heeft mijn leven de voorbije 40 jaar vele malen rijker gemaakt dan ik ooit had durven hopen. Daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor!
Wim
