De column van Angela (12) : I’M AN IRONMAN!

Een raceverslag als zovelen. Maar dit is die van mij.

Zondagmorgen om 4:30 word ik wakker. Uit mezelf. Ik heb niet heel lang geslapen maar wel lekker vast. De nacht ervoor had ik een enorm goede slaap. Die was voor mij het belangrijkst. Van de zenuwen slaap ik voorafgaand aan de wedstrijd nooit zo goed. Slapen is voor mij echt topsport, ik ben er niet zo goed in, maar dit keer had ik dus 2 goede nachten gehad voor de wedstrijd. Een goed voorteken voor een mooie dag!

Aan het ontbijt prop ik naar binnen wat ik naar binnen moet proppen. Ik ben professioneel vreetzak, totdat het echt moet. We zitten met z’n vijven een tikje gespannen onze bammen en koffie weg te werken. We lopen ruim op tijd naar de start.

In de wisselzone kom ik bij mijn fiets aan en plaats de bidons. Naast mij staat een aardige dame haar banden op te pompen en ik mag haar pomp even lenen. Weer een stressfactortje weggevinkt! We helpen elkaar even met het vasthouden van de fiets zodat de ander rustig haar banden op spanning kan zetten. Ze heeft waarschijnlijk geen idee. Maar dit is een moment wat erg goed is voor mijn gemoedsrust. Wat een heerlijk sfeertje zo.

Dan wordt het tijd om het wetsuit aan te trekken en het traditionele plassen-in-neopreen-ritueel uit te voeren. We staan, weer gezellig met zijn vijven, in de rij en aan de natte plekken op de grond te zien, lijkt dit toch een onbesproken ding wat iedereen doet. Tot nu toe dan. Ik zeg het wel 🤣Ik ben wel blij dat ik slippers aan heb.

Voordat ik het water in spring zie ik Ruud staan bij de startboog. Na een dikke knuffel stap ik over de startstreep en duik ik gracieus het water in. En wat is het water heerlijk! Tijdens m’n eerst slagen voelde ik het al. Dit gaat een goede zwem worden. Deze zomer heb ik geoefend met rustig zwemmen. En dat betaalt zich nu uit.

De boeien liggen best ver uit elkaar maar voor m’n gevoel tik ik ze makkelijk weg. Bij de rode boei aangekomen, het sein dat je weer terug mag, rond ik deze en een meter of 50 later word ik samen met nog wat andere zwemmers teruggefloten. We vergaten rode boei nummer 2. Ik, en de rest, besluiten terug te zwemmen om deze alsnog te ronden. Lekker boeiend! Minuutje meer of minder kon me echt niet boeien deren.

Ik kom echt superblij uit het water en heb zin om te gaan fietsen. Na een korte pitstop op een dixie zet ik m’n helm op en ren naar mijn fiets. Na de afstapstreep spring ik in mijn schoenen en vertrek. Van het eerdergenoemde slechte parcours heb ik geen last. Van de heuvels in Limburg ben ik langzaam echt gaan houden. En ik heb vanwege mijn nek en rug besloten op mijn racefiets te starten dus die bochtjes neem ik als een pro. Evenals de afdalingen. Helaas krijg ik toch weer last van die rug. Maar dit had ik al ingecalculeerd. Dus na 65 kilometer stap ik even af bij mijn supporters om te rekken. Dit moet ik helaas nog wel een paar keer herhalen. De mooiste stop was wel bij onze vaste camping in Geertruid. Ik krijg een korte massage van Cris en voordat ik weer opstap zelfs nog een dikke kus van de campingeigenaresse.

De tweede ronde vind ik zwaar. Maar voordat ik die in ga staat mijn familie met ons familiespandoek: “We Shall Not Be Moved”. En zo is het!! Het spandoek is ooit door mijn neef gemaakt voor mijn vader, zijn opa. Maar inmiddels een krachtig symbool geworden in moeilijke momenten.

Aan het eind word ik ingehaald door de man die al een tijdje, op de juiste afstand, achter me zat. Hij zegt me “dat ik zo lekker steady fiets”. Dat hoor ik vaker. Maar vooral over m’n lopen. Had ik al gezegd dat er een lekker sfeertje hing!?

De wisselzone in. Daar staat mijn familie + spandoek weer. Ik stop even, vertel over mijn rug en dat ik blij ben dat ik lekker mag gaan lopen. We shall not be moved hè? Iedere Feyenoordsupporter zal dit ongetwijfeld begrijpen.

Loopschoenen aan, nog ff een lekker zonnebrandzalfje, en ik ga lopen. En de benen voelen teringgoed! Zo goed dat ik mezelf na de eerste 2, iets te rappe kilometers, even tot de orde moet roepen. Ik ken mijzelf inmiddels heel goed en weet dat ik zo’n tempo geen hele marathon ga volhouden. Nog niet.

WAT. EEN. PUBLIEK. Buiten de supporters van mijn eigen cluppie TVS, die massaal zijn meegereisd, lijkt compleet Maastricht zijn uitgelopen om iedere deelnemer met volle overgave door die marathon te schreeuwen. Ik kan niet eens meer tellen hoeveel man er stonden met een tuinslang. Heel welkom want het was warm. En hoe later de middag vorderde, hoe meer er gedronken werd en hoe fanatieker iedereen werd. Ik heb nog overwogen om een slokje bier te vragen maar er waren zelfs door bewoners ingerichte waterposten, dus ik heb het maar bij water gelaten. De verzorging van de organisatie was voldoende. Maar door de temperatuur waren deze extraatjes echt welkom!

Ik vond het loopparcours onverwacht toch zwaar. Dus heuvelop een stevige wandelpas gevolgd door de dribbel wanneer ik boven was gekomen. Onderweg soms een praatje met een medestrijder waar je elkaar echt door de moeilijke momenten heen helpt. Weer dat sfeertje hè?

In het derde rondje kreeg ik een wat onrustig hart en besloot ik een eindje te wandelen om de rust te laten terugkeren. (voor de beginnende trikipedia-lezer: ik heb last van onschuldige, wel bloedirritante, ritmestoornissen. Hier word ik snel vanaf geholpen) Maar zelfs dit ging voorspoedig en voor ik het wist kon in m’n steady pace, kort begeleid door m’n lieve schoonzus, weer oppakken.

En dan. Mag je bij de afslag finish/next round kiezen voor de finish. Alle pijntjes verdwijnen, ik kom de bocht om en zie de oranje brigade staan. Ik schreeuw wat “Rotterdamse dingen” en buig af naar de finish. Ik was zo ontzettend blij dat ik deze had gehaald. ANGELA KRIJGSMAN: YOU. ARE. AN IRONMAN. En er werden nog veel meer toffe dingen omgeroepen welke ik gelukkig in de filmpjes achteraf kon terugluisteren. M’n medaille werd omgehangen door Ruud. Gevolgd door een dikke knuffel van m’n lief. Perfecter kon het niet.

Nummer 5: Een klein jubileum. De laatste in deze agegroup #bijna40. De race zelf was zwaar maar niet zwaarbevochten. De voorbereiding daarentegen wel. Meermaals heb ik gedacht te cancellen. Niks voor mij maar het ene pechgeval na het andere volgde zich op. Dus deze race was voor mij, zoals in het heuse interview door Ruud gezegd, een hele bijzondere. Ik zou nog wel 4 blaadjes vol kunnen typen. Maar ik hou het bij dit raceverslag. Mijn raceverslag.

I’M AN IRONMAN!!!

(foto’s van Sportograf en whatsapp)