Triathlonsport in Nederland 40 jaar (en 4 dagen) jong: Rob Barel vertelt van zijn eerste met unieke foto’s; vol Weerwater bij Junior Challenge Almere – WTJ 2555

DONDERDAG – Door alle wedstrijddrukte van de laatste weken, zagen we de datum van 4 september enigszins over het hoofd. Eigenlijk hadden we het initiatief moeten nemen om die dag aan de Bosbaan een bescheiden triathlon te houden als herinnering aan het feit dat de triathlonsport exact 40 jaar eerder in Nederland voet aan de grond zette. 4 september 1982 is een memorabele dag. Het was redelijk warm met een maximale temperatuur van 21 graden, droog en zonnig. Giuseppe Saronni wordt wereldkampioen wielrennen op de weg in Goodwood. Aan de Bosbaan verzamelt een groepje sporters zich voor een experiment: 1 kilometer zwemmen, daarna de fiets op voor 30 kilometer door de Amstelveense bossen en alsof dat nog niet genoeg is ook nog eens 13 km. lopen.

Het was de dag waarop het leven van de 24-jarige Rob Barel voor altijd zou veranderen. Gelukkig had Rob deze week het historisch besef, dat de sport waarin hij groot is geworden, waar duizenden mensen wereldwijd inmiddels van genieten en waar we deze website aan ontlenen exact 40 jaar bestaat. Rob is sinds enige tijd gelukkig terug op social media. Omdat hij uiteraard veel buitenlandse sportvrienden heeft, bracht hij zijn herinnering aan die dag aan de Bosbaan in het Engels. Een bijdrage, die we graag delen, aangevuld met zeer uniek fotomateriaal:

Rob wint zijn eerste triathlon en wist zeker: dit is mijn laatste

40 years ago on September 4, 1982, my life changed forever. Although I only realized that a few years later: I had become a triathlon addict. A couple of months earlier I got inspired by a group of “old” guys that came to our swimming club to prepare for the Ironman, but the distances scared the hell out of me. A little bit later I heard about this short triathlon in my hometown Amsterdam. Only a 1km swim, 30km bike and a 13km run.

We decided to enter with our whole swimming squad DJK (The Young Champion). I borrowed a racing bike, and we trained as good as we could without any experience. But then 4 weeks before the event I broke my little toe playing barefoot soccer and was only able to do cycling in heavy walking boots and some swimming, but no running for three weeks. It didn’t worry me too much because I was only in it to finish with no hopes at all to win.

The race itself was organized by a rowing club celebrating its 25th anniversary. It was meant as a crazy exotic challenge rather than a serious race, but as the entries poured in from all over the country, they got a little worried and came up with an extra rule to prevent extreme exhaustion: after every discipline each athlete had to wait 5 minutes before he or she could continue. They expected the swimmers to be far apart but since the first 15 were all competitive swimmers they didn’t have enough stopwatches to keep track of every athlete. Being one of the first out of the water I was stopped for a couple of minutes, but when I saw slower swimmers run straight to their bikes I decided to follow. This resulted in a big pack of swimmers in the first of 6 laps.

After one lap a group of slow swimmers/fast bikers joined us and broke up our group. Which left me with only strong cyclists who were a lap behind and gave me a decisive lead over the swimmers. Despite all the health concerns, no one was wearing a helmet. I was assisted in both transitions by my wife Cora and my sister followed me on her bike during the whole run. But there were no rules yet and it was all allowed.

The run was quite long in relation to the other distances, and especially coming back from my broken toe. But I could keep my lead and won my first ever triathlon. I was sure it would also be my last triathlon.