Marloes Vos, adaptive triathlete (39) : Support – Het contrast is groot bij thuiskomst na een race.

Als je haar tijdens een evenement als deelneemster, supporter of vrijwilligster treft, zie je altijd de brede lach van Marloes Vos. Geïnteresseerd in een ieder, meelevend met een ieder, maar in haar dagelijkse leven ervaart Marloes dat zeker niet! Support als deelneemster in races ervaart ze als geweldig, maar prive is de support niet “normaal”. In deze heel persoonlijke blog neemt Marloes ons mee in haar haar dagelijkse leven, waar ze de support van naasten mist.

Na een trainingsperiode vol met mooie races werd de druk er even afgehaald. Inmiddels is het grote trainingsblok richting Challenge Almere-Amsterdam begonnen. In mei en juni was het tijd om een aantal races te pakken. Solo races, maar ook de halve triatlon met buddy Karin Sloove. Een goed moment om te kijken waar we staan. Drie races in zes weken tijd. Het begon met Brouwersdam90, drie weken later de halve triatlon van Nieuwkoop en op zondag 25 juni de kwarttriatlon van Gendt, de race waar het 5 jaar geleden allemaal mee begon. Tijdens deze races ben ik super trots op waar ik sta, ik boek enorme progressie. Maar misschien nog belangrijker, ik ben de support van iedereen nóg meer gaan waarderen en voelen. Dus vandaar dat ik aandacht wil geven aan wat support voor mij betekent.

Met inmiddels 39 blogs, dus al een aantal jaren mag ik via Trikipedia.nl mijn verhaal doen. Ik deel mijn avonturen, struggles en ervaringen. Ik heb eigenlijk geen idee hoeveel mensen mijn blogs lezen. Ik schrijf ze keer op keer vanuit mijn hart en het is voor mij ook altijd een moment van reflectie. Met enige regelmaat krijg ik wel een lief berichtje na de blogs, maar ik heb niet altijd door wat het met de lezers doet. In Brouwersdam begon het kwartje te vallen, vele mensen moedigden mij aan op en naast het parcours. Vaak moest ik mij toch even verontschuldigen dat ik de naam niet bij het gezicht kon bedenken. Op een gegeven moment roept er iemand: “Ik ken jou, maar jij mij vast niet. Ik lees met plezier je avonturen en je bent een topper. Go Go Go!” Dan dringt het tot me door, men kent mij van de socials en de blogs. Superleuk!

Tijdens de race zijn er ook bekenden die mij aanmoedigen. Mijn neef en fysio Jordi racet ook en bij inhalen op de fiets checkt hij of ik in orde ben. In Brouwersdam race ik solo en dat blijft spannend. Al voor de race begint, vraagt Ruud me een seintje te geven als het niet goed gaat. Na een aantal rondes beginnen de snelle mannen mij te passeren. Met veel respect en ineens hoor ik: “GOGOGO Marly!!!” van achteren. Ja, dat kan er maar ééntje zijn, Omar Brons. Op Lanzarote afgelopen jaar kreeg ik deze bijnaam. Superleuk! En ook door deze mannen van de Triathlon Inside podcast voel ik me gerespecteerd. Vaak voel ik mij nog die beginneling of langzame triatleten. Maar inmiddels doe ik leuk mee en moet ik die twijfel loslaten.

In het dagelijks leven sta ik er vaak alleen voor, maar op zo’n wedstrijd dag voel ik de triatlon vibes. De teamies van het TRIPRO triathlon team staan aan de start, oude bekenden uit mijn vorige team, maar ook de vele toppers die ik heb leren kennen door het beoefenen van deze sport. Het contrast is dan vaak groot wanneer ik thuiskom na een race.

De steun vanuit mijn gezin en familie is niet iets waar ik van nature op kan rekenen.
De afgelopen jaren heb ik vooral aanmoediging en steun ontvangen van de triatleten om mij heen. Op weg naar de Gelreman heb ik met veel mensen samen getraind en tijdens de race in Almere was het ook bijzonder hoeveel support ik keer op keer mocht ontvangen. Dit seizoen merk ik dat de support vanuit de triatlonwereld alleen maar groter is geworden. Wat ik moeilijk kan loslaten, is het gebrek aan support van mijn naasten. Ik kom uit een complex gezin waar we helaas veel hebben meegemaakt, wat heeft geleid tot het uiteenvallen van het gezin. Tijdens mijn eerste triatlon was mijn moeder op vakantie. Ook heb ik vaak gehoord van mijn naasten dat ze niet begrijpen hoe ik nu dit kan doen nadat ik eerst in een rolstoel zat. Ik ervaar vaak onbegrip vanuit mijn familie.

Er zijn nog steeds momenten waarop ik letterlijk door mijn benen zak of last heb van spasmes na een finish. Af en toe krijg ik nog steeds een grote aanval. Of ik ervaar helse pijnen tijdens de taper- en herstelweken, omdat de spierspanning de verkeerde kant op gaat zodra ik het gas eraf haal. Ook wordt me regelmatig gevraagd: “Waarom die lange afstanden, kan het niet iets minder intensief?” Het is zo moeilijk uit te leggen aan mensen die niet bekend zijn met de triatlonwereld wat deze levensstijl inhoudt.

Het was dan ook zo bijzonder om tijdens de halve triatlon in Nieuwkoop mijn moeder ineens langs de kant te zien. Iemand nam haar mee op sleeptouw naar Nieuwkoop en daar heeft ze kunnen ervaren wat de sport inhoudt en voor mij betekent. Er was zelfs een spandoek waarmee ze stond te supporten.  Door dit spandoek bleek ze dus veel aanspraak te krijgen van atleten die aan het racen waren en heeft ze mogen ervaren wat ik al jaren ervaar in deze sport. Het warme bad van atleten, supporters en vrijwilligers. Iedereen levert een prestatie en we hebben ook oog voor elkaar. We slepen elkaar erdoorheen en elke supporter die voor je juicht, wil je het liefst omhelzen in de laatste ronden.

Dit seizoen besef ik des te meer hoe belangrijk die support is. Zonder steun kun je deze sport niet doen. Als je het niet echt krijgt vanuit je thuisomgeving, dan staan gelukkig de sporters om je heen altijd voor je klaar. Tijdens de races, tussen de races door en via de sociale media zijn we er voor elkaar. We weten wat we ervoor moeten doen en ook wat we ervoor moeten laten.

En ik ben stiekem wel een beetje blij dat het kwartje bij een aantal familieleden begint te vallen. Supporten bij een triatlon doe je voor alle atleten, maak er een mooi feestje van. Dan raak je vanzelf besmet met het triatlonvirus. Dus dank aan alle support die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen. Tijdens de races kan ik niet altijd reageren, daar krijg ik wel eens een opmerking over, maar ik hoor en zie jullie allemaal! Tijdens de Challenge Almere-Amsterdam op 9 september zal ik jullie support zeker weer omarmen en hard nodig hebben. Want een hele triatlon finish je alleen met steun van de vrijwilligers en supporters langs de kant!

En dan nog een leuk nieuwtje! Als we het hebben over supporters, is er maar één race in Europa waar je van begin tot eind wordt toegejuicht naar de finish! Ja, Challenge Roth! Ik zal er zijn op 7 juli 2024! Maar nu eerst op naar Challenge Almere – Amsterdam!