Youri Keulen – een hele grote meneer! – een gesprek met de winnaar van Challenge Barcelona.

Ik ken hem al vanaf  dat hij als “klein manneke” in de triathlonwereld in Nederland begon, we hebben al heel wat samen gekletst. Veel besproken, maar altijd geloof in het ultieme gehad, zowel voor hem maar ook voor mij. Voor mij de winst in Maastricht zijn moment van definitieve doorbraak. Zijn hart op de tong, een familie-man, overtuigd van zijn eigen kunnen, altijd “gewoon” eerlijk, diepe dalen beleeft, maar ook enorme pieken en die samen besproken. Zijn eigen weg gekozen, geïnvesteerd in eigen kunnen en hoe!
Afgelopen zondag liet hij weer eens zien dat hij een echte grote meneer is in de internationale triathlontop. Natuurlijk spraken we elkaar na zijn grandioze winst op Alistair Brownlee in Barcelona. Als ik hem spreek ligt hij op de massagetafel, immers dit weekend staat er weer een race op het programma.
In gesprek met Challenge Barcelona winnaar Youri Keulen.

Nee hoor, ik ben geen grote meneer, ben nog steeds maar 1,76 meter. Ik heb de film van afgelopen weekend inmiddels wel een paar keer afgespeeld, het was een hele bijzondere dag in Barcelona. Deze keer zat ik er gelukkig na het zwemmen net aan bij en ben toen vol gas door de wissel gegaan om er zeker van te zijn de groep vooraan niet te missen, ik wilde een andere race als Lahti, waar ik een gat dicht moest rijden tijdens het fietsen.
Tot en met mei dit jaar ging het zwemmen goed. Mijn oude coach stopte met zwemtraining (ik heb voor ieder onderdeel een specifieke coach) en vond een andere zwemcoach. Ik miste bij mij mijn nieuwe coach de structuur vooral en de resultaten bleven achterwege. In augustus ben ik gestopt bij hem en heb een nieuwe coach voor het zwemmen gevonden en nu zat ik er gelukkig na het zwemmen weer bij. Waar ik in de PTO races op 15 seconden van de top uit het water kwam, was het in Lahti 1.30. Nu zat ik er weer vlak achter en dan kun je racen! En dat is precies wat ik graag doe.

Als je dan in de eerste groep zit, doe je mee in die race, kan je zaken bepalen. Heel anders dan een gat dicht moeten rijden. Het was een bijzonder parcours; 60 kilometer met 60 bochten, maar ja , dat ligt me wel. Ik ben redelijk vaardig op de fiets en ik hou er van een race hard te maken, net als Alistair. We hadden dan ook al snel een soort overeenkomst; om en om een halve ronde op kop en de rest er af rijden. 

In de wissel trok ik sokken aan , Brownlee en Hirsch deden dat niet, daardoor verloor ik 10 seconden. Het heeft me 10 kilometer gekost om die 10 seconden op Alistair dicht te lopen. Ik heb inmiddels een paar keer tegen hem geracet en je weet dat hij knetterhard start. Ik heb me steeds voorgehouden dat ik hem in het zicht moest houden, zodat ik dat gat nog dicht kon lopen. Hirsch kon na 3 kilometer niet meer mee. 

Heel veel is me de vraag al gesteld of ik me realiseerde dat ik met Alistair Brownlee in de strijd was voor de overwinning, immers Brownlee is wel een soort van idool van me, door hem ben ik gestart met de triathlonsport, na het kijken van de Olympische Spelen 2012 in Londen op tv. Ik vond het zo bijzonder dat ik dacht, dat moet ik ook maar eens proberen. Ik moet je eerlijk zeggen dat die gedachte één keer door mijn hoofd spookte, namelijk toen ik vlak achter hem het water uit kwam en concludeerde; ik zit er echt bij. Daarna heb ik geen moment meer een gedachte gehad; zou toch geweldig zijn als ik tweede word achter Alistair Brownlee. Nee, ik wilde het uitknokken, man tegen man, en hoopte vooral dat er geen valpartij of uitval door blessure zou zijn. Ik wilde hem echt op waarde kloppen. Ik ken hem inmiddels ook persoonlijk en regelmatig hebben we contact. Hij was één van de eersten die me feliciteerde na mijn 4e plaats in Miami, we hebben samen getraind en er is wederzijds respect.

Met nog 5 kilometer te gaan haalde ik hem bij. Het er naar toe lopen is één, maar zie hem er maar eens af te krijgen. Dat is andere koek. Een man met zoveel titels, zoveel titels en ook een racer, net als ik. Lang bleef hij constant naast me lopen, of ik naast hem. Wel heb ik heel bewust gespeeld met het tempo, versnellen op lastige punten in het parcours en dan weer wat vertragen om dan weer een versnelling door te voeren, maar Alistair kon steeds het pareren.

Op het laatste keerpunt, met nog 1,5 kilometer te gaan ben ik nogmaals gaan versnellen tot de volgende bocht met de gedachte om na die bocht een tweede versnelling in te zetten om hem op die manier er af te lopen. Gelukkig was de eerste versnelling voldoende en kon Alistair niet volgen. Wel heel bijzonder dat hij me toen toeriep; Well deserved!  Maar zeker was ik er alles behalve van, je weet maar nooit. Ik heb dus toen een sprint ingezet van één kilometer, en dat is dan lang hoor.

En dan die finish, man wat was ik blij. Ik leef nog steeds in die roes. Het vreemde is dat ik me van de laatste 100 meter absoluut niets kan herinneren. Na alle huldigingen etc ben ik gaan eten met mijn vriendin en pakte mijn telefoon en pas toen kwam het besef een beetje. Ik had niet alleen Challenge Barcelona gewonnen, maar had vooral gewonnen van Alistair Brownlee in een één op één duel. Collega’s als Vincent Luis en Marten van Riel feliciteerden me  tijdens een training afgelopen dagen met deze unieke prestatie en dan realiseer ik me dat het best bijzonder is, wat ik deed.

Na de race heb ik Alistair nog gevraagd hoe zijn vorm is, aangezien iedereen weet dat hij van een blessure terugkeert. Zijn antwoord was; Goed, anders was ik hier niet gestart. Je kent me, ik start om te winnen.

A.s. zaterdag is mijn volgende race en dan opnieuw tegen onder andere Alistair Brownlee, dus echt gevierd hebben we het nog niet. Ik wil dit weekend er ook weer staan!  Na die race is het 1,5 week vakantie en dan zullen we het feestje van de overwinning wel even vieren, met mijn vriendin en mijn ouders. Daarna het volgende trainingsblok van 5 weken, richting IM 70.3 Bahrein, waar ik me wil plaatsen voor het WK 70.3 2024 in december. Als dat lukt heb ik in principe mijn handen vrij om de rest van het seizoen in te delen zoals ik dat wil en bv. uit te komen in de PTO wedstrijden. Van deelname aan een hele triathlon, waar we het eerder over hebben gehad,  ben ik voorlopig afgestapt, ik heb te veel plezier in de middenafstand en kan, gezien mijn leeftijd, altijd nog de overstap maken naar het echte lange werk.