Menno Koolhaas over zijn Ironman Frankfurt: ‘Niet de perfecte race, dan moet ’t maar perfect zijn op Hawaii’

Zijn ultieme doel bereikte Menno Koolhaas afgelopen zondag. Met een vijfde plaats op het Europees Kampioenschap Ironman in Frankfurt verzekerde hij zich van deelname aan de enige echte wereldtitelstrijd in Kona, Hawaii. We laten Menno daags na de wedstrijd aan het woord:

Het was een beetje een chaotische aanloop, ik had ook niet de allerbeste voorbereiding voor deze wedstrijd. Ik had last van mijn kuiten en er moest flink wat aan gesleuteld worden door fysio en chiropractor. Er zat dus wat – hoe zal ik het zeggen – onzekerheid in. De week vooraf aan Frankfurt ook slechts 1 x gelopen. En bewust ook niets extra’s gedaan, want tijdens mijn looptrainingen was het gewoon niet fijn. Dus besloten; ik zie zondag vanaf een uur of half 12 wel hoe de loopbenen zijn. Als het er is, is het er, zo niet jammer. Ik  ben echter wel heel blij dat de mensen om me heen me daar enorm goed bij geholpen hebben.

Het was snel bekend dat het slecht weer zou worden: regen. Ik hou niet zo van regenraces, ik heb liever een warme dag, maar aan het weer kan je niets veranderen. Mijn zwemmen was goed, niet top, ik hou er van om de dans te leiden. Ik lag op een gegeven moment in derde positie en had niet het gevoel dat het heel hard ging. (achteraf zou blijken dat het best wel hard ging). Ik zwom heel gemakkelijk in de benen en wilde op een gegeven moment de kop overpakken, echter toen merkte ik al snel dat ik die extra push niet had, iets wat ik het hele jaar al merk overigens. Dat is wel iets waar ik richting Kona nog aan moet werken. Maar goed, ik verliet in derde positie het water en was de zwemproef evengoed redelijk makkelijk doorgekomen.

Straftijd

Na een snelle wissel ging ik als eerste richting de fiets, maar trof daar een jurylid, die me een minuut straftijd gaf omdat ik mijn startnummerband nog niet vast had. Dat de helm vast moet, dat weten we, maar over de startnummerband was niets gemeld. Aangezien ik de eerste was die al lopend de startnummerband vast wilde maken, deden alle atleten achter mij exact hetzelfde en tot mijn verbazing mochten die gewoon doorlopen. Na 40 seconden daar staan, terwijl alle andere atleten mij voorbij kwamen, besloot het jurylid me toch maar te laten gaan. Wel jammer anders had ik als eerste op de fiets gezeten.

Met fietsen voelde ik me gelijk al goed, sinds kort is Guido Vroemen als coach voor het fietsen toegevoegd aan het mijn team en Jordi Meulenberg voor het zwemmen en lopen. Op de fiets was het gewoon een kwestie van voorin blijven en geen risico’s lopen met stayeren en valpartijen, gezien het natte wegdek. Dus attent voorin, op een gegeven moment steeds tweede of derde positie. Ik voelde me sterk.

Eerst dacht ik: nu is het klaar

Blummenfelt kwam voorbij, de positie achter hem werd ingenomen en een paar keer overgenomen, op de klimmetjes steeds vooraan begonnen. Steeds voorzichtig, geen risico’s tot een hele gemakkelijke bocht naar rechts op kilometer 60. Ik reed in derde positie achter Ruben Zepuntke en voor ik het wist gleed mijn voorwiel weg. Ik deed eigenlijk niets geks, niet hard door de bocht, geen remmen gebruikt en volgde de lijn van Ruben. Ik klapte vrij hard op het asfalt met mijn heup, we reden ongeveer 35 km/u. In eerste instantie dacht ik; het is nu klaar, want ik had behoorlijk pijn. Snel alweer die andere gedachte: EN DOOR.

Maar mijn fiets was de berm in geschoven en leek wel op een grasmaaier, onder het gras en de modder en mijn ketting zat behoorlijk vast. Ook al door al dat gras en rommel, wat ik eerst moest weg halen. Ik verloor daar de de aansluiting met groep, het koste me ruim 1,5 minuten. Om vervolgens met wat angst en beven alleen de afdaling in te moeten gaan. Ik bleef wel zicht houden op de groep in de verte, dus streefde ik ernaar om het gat te moeten dicht rijden.

Tussen twee groepen blijven rijden

Echter de zeurende pijn aan mijn heup was behoorlijk de eerste 30 kilometers na de val. Ook moest ik terug in mijn ritme komen na de val en na de afdaling volgde opnieuw een technisch stuk. Tel daarbij op het feit dat het op dat moment met bakken uit de hemel kwam, waardoor ik het gat niet gedicht kreeg. Wel kon ik blijven pushen en mijn wattage rijden, waardoor ik toch behoorlijk stand hield. Eigenlijk ben ik de hele tijd tussen twee groepen blijven rijden. Ze kwamen van achter niet dichterbij en ik verloor natuurlijk wel wat op de voorste groep, maar dat was logisch aangezien ik alleen reed.

Ik bleef hoop houden want ik wist dat in rond de vijftiende positie lag in de wedstrijd. Ik pikte nog wat deelnemers op die uit de kopgroep waren gewaaid, dus dat er sowieso een paar in de kopgroep zaten die al een slot hadden. Achteraf bleken dat  er niet zo heel veel te zijn. Ik wist dat ik ‘het wapen lopen’ nog achter de hand had en dat er op de marathon nog heel veel kon gebeuren.

Ik ging als elfde lopen op vijf minuten achterstand van de groep van Blummefelt. Ook wist ik eigenlijk wel dat degene die voorop zaten niet degene zouden zijn die de race zouden winnen, maar dat de winnaar uit de groep Blummenfelt zou komen, waar nog van alles mogelijk was. Dat gaf me heel veel motivatie en ik merkte dat ik kon door pushen. Als ik dat tempo zou kunnen blijven volgen, kon er wel eens een hele mooie marathontijd uit komen.

En dat gebeurde ook, ik kon helaas net Hogenhaug niet meer pakken op de vierde plaats. Ik liep er heel hard naar toe, maar hij zag me aankomen en die laatste kilometer werd bij hem dus ook alles of niets. Hij kon nog een beetje versnellen en me op die manier van zich af houden. Uiteindelijk vijfde. Als ik kijk naar de voorbereiding, wat er gebeurt in de wedstrijd met de val enzovoorts, dan ben ik super tevreden.

Het Kona slot is binnen!

Het was een emotionele dag met ups en downs maar het is gelukt. Het ‘wat als’ – als ik niet gevallen was, als ik die gekke tijdstraf niet had gehad – spookt nog wel een beetje door mijn hoofd, want er had nog wel meer ingezeten, zeker ook als ik kijk naar de looptijd en de lange fietskilometers die ik alleen heb afgelegd. Het belangrijkste voor nu is dat ik het Kona-slot gehaald heb en dat ik weet dat er nog meer in zit. Ik ga er ook zeker meer uit halen, laten we zeggen dat het niet de perfecte race was en ik moet er tussen nu en oktober voor zorgen dat die perfecte race er straks komt op Hawaii.

Ik ben heel blij met het feit dat ik samen met Tristan en Niek daar kan starten, dat wordt een hele mooi ervaring, daar ben ik zeker van.