Kort voor start IM70.3 Dubai wordt Team Wolf geweigerd; Kamerverkiezingen; Maarten – WTJ 1779

DINSDAG – De reacties buitelen over elkaar heen bij het verhaal van Team Angel Wolf oftewel vader Nick en zoon Rio Watson. Een team wat – in navolging van Team Hoyt en inmiddels al vele andere duo’s bestaat uit een sportende vader die samen met een gehandicapte zoon als ultieme droom heeft het volbrengen van de Ironman Hawaii.

Nick Walton volbracht de race in Kona in 2002 op het moment dat zijn vrouw Delphine zwanger was. Toen al was het voornemen om later samen met zijn zoon (of dochter) nogmaals deel te nemen aan dezelfde Ironman. Alleen wisten de Waltons toen nog niet hoe hun leven drastisch zou veranderen bij de geboorte van Rio. De jongen heeft 1q33 deletion denova, een zeldzame chromosoomafwijking. Het maakt lopen voor hem onmogelijk en praten gaat uiterst moeizaam.

Inclusie Impactivity

Opgroeien in een sportief gezin, betekent ook voor de jonge Rio genieten van de dingen die wel kunnen. Dus komt triathlon vanzelf op hun pad. De getallen liegen er niet om. Nick en Rio leggen met kayak, speciale fiets en wheelchair de afgelopen zeven jaar 10.000 kilometer af in 380 wedstrijden waaronder 17 halve afstandstriathlons. Samen formeren ze Team AngelWolf met als missie Inclusive Impactivity. De 18e race had Ironman 70.3 Dubai moeten worden, maar het team werd een half uur voor de start geweigerd als deelnemer. Reden: Rio is nog geen 18 jaar.

17 halves gedaan, maar de 18e mocht niet

Zodra de tam-tam de wereld rond gaat, komen de verwijten richting Ironman, richting lokale organisatie enzovoorts. Het wordt zo gek dat moeder Delphine zich op enig moment ook maar in de felle discussies mengt met haar eigen verhaal. ,,Niet het verhaal van Nick, Rio, onze dochter Tia of TeamAngel Wolf, maar van mij als moeder. De anderen zijn nog te zeer teleurgesteld, in shock zelfs.” Het draait bij de Waltons/Team AngelWolf allemaal om inclusiviteit. Dat is helaas anno 2021 nog steeds geen vanzelfsprekendheid. Delphine noemt in haar verhaal vele voorbeelden hoe ze met Rio vaak de neus stuit, afgewezen wordt enzovoorts. Dat begon al op een school, waar de lerares zich oncomfortabel voelt met de aanwezigheid van de gehandicapte jongen in de klas. In de triathlonsport vond de familie wel een mooie uitlaatklep.

Geruchtenstroom

Dat ging goed tot vrijdag een official naar hen toekomt en zegt dat ze niet mogen meedoen. De minimum leeftijd van 18 jaar werd aangevoerd, maar Delphine Watson weet eerlijk gezegd niet waarom het tot een afwijzing kwam. Ze heeft meerder verklaringen en dat gaf voedingsbodem tot een geruchtenstroom die tot de dag van vandaag duurt. Vijf keer eerder deed het team een Ironman 70.3, dus toen was de leeftijd van Rio geen issue. Tot een Japanse wedstrijd in 2019 toen de familie vernam dat hij eerst 18 moet worden in het jaar van een race. Dus was het wachten op 2021, het jaar waarin hij in mei die leeftijd bereikt.

Het verhaal wat Delphine via haar socials met de rest van de wereld deelt, gaat nog een heel eind verder. Dat ze in de dagen van tevoren bij de PCR-test, het inchecken en fiets inleveren geen enkel moment te horen kregen dat deelname onmogelijk was. Alles was klaar, ook de tien andere triatleten die in de outfit van Team AngelWolf mee zouden doen kwamen ’s ochtends in alle vroegte Nick en Rio alvast succes wensen. De spullen van het team stonden op een speciale plaats naast de fietsen van de pro’s. Alles was gereed.

Gemoederen lopen hoog op

En daar zit hem dan – wat ons betreft – de crux. Met de regels in de hand iemand niet toelaten vanwege de minimum leeftijd is akkoord maar niet op deze wijze. Die nacht was er naar Nick Walton nog een mail gestuurd dat het team niet mee mocht doen, maar wie gaat er nu luttele uren voor aanvang nog z’n mail inzien. ’s Ochtends komt iemand zenuwachtig het slechte nieuws brengen eraan toevoegend: ,,please do not kill me.” Dan zakt de grond inderdaad wel onder je voeten vandaan, als je al bijna met 1 teen in het water ligt. Teamgenoten wilden plots ook niet meer meedoen, maar de Waltons wisten ze op andere gedachten te brengen. Delphine zei: doe het voor Rio! De gemoederen zullen ongetwijfeld hoog opgelaaid zijn, dat geeft mevrouw Walton in haar verklaring grif toe. ,,Het was uit woede en verdriet dat ik van me afbeet en drie mensen van de organisatie dwong om tegenover Rio verontschuldigingen aan te bieden.”

Een goede verklaring waarom zo kort voor aanvang het team werd uitgesloten heeft de familie niet ontvangen. Ook excuses vanuit Ironman bleven op de dag zelf en de dagen erna uit. De droom van de Waltons om ooit mee te kunnen doen aan de Ironman Hawaii blijft overeind staan, maar als buitenstaander lijkt me hier het broodnodig ‘herstelwerk’ voor het grote triathlonlabel van toepassing. Wordt ongetwijfeld vervolgd, want vanuit Ironman-kringen hebben we ook al wel enige nuances in het verhaal gehoord.

Kamerverkiezingen en sporters

Deze week in maart worden we geleefd door de verkiezingen. Maandag en dinsdag kon al per brief gestemd worden en waren kwetsbare groepen in sommige stembureaus welkom. Dat leverde her en der problemen op. Stembiljetten en stempassen in dezelfde enveloppen, ouderen voor een gesloten deur van een stembureau wat toch nog niet open ging enzovoorts. Woensdag verloopt het hopelijk wel allemaal naar wens. Ons advies is en blijft: ga in elk geval stemmen. In hoeverre onze sport- en triathlonbelangen worden gediend, is een kwestie van de Kieswijzers nog eens nalopen. In de vele debatten ging het er niet over. Helaas.

Wij ontdekten op de lange kieslijsten ook slechts een paar triathlon-gerelateerde kandidaten. Bij de SP staat hardloper (en een enkele keer ook duatleet) Michiel van Nispen op plaats 4. Bij D66 twee sportievelingen: Jeanet van der Laan (voetbalster, maar ook enkele keren meegedaan aan triathlons in de Bollenstreek) op nummer 13 en Kasja Ollongren (minister belast met de verkiezingen overigens, maar ook lijstduwer en als studente fanatiek triatlete) op nummer 80 en – last but not least – Maarten van der Weijden de lijstduwer van de VVD. Ik ben eigenlijk best benieuwd hoeveel voorkeurstemmen onze sportheld gaat halen trouwens.

Triatleet Maarten, zijn Foundation en gewijzigde plannen

Als triatleet was Maarten de voorbije weken vooral met zijn sport bezig en liet de campagne over aan de 79 andere kandidaten. Maar je weet het maar nooit. Voor Maarten was het sowieso een bijzondere periode. Op 12 maart 2001 kreeg hij de diagnose kanker. De artsen wisten niet of ze hem beter zouden kunnen maken en als dat al zou lukken waren kinderen geen optie. Maarten zegt altijd zelf dat hij alle geluk van de wereld had om te herstellen en voelt zich dankbaar voor wat het leven hem, Daisy en zijn lieve twee dochters elke dag geeft. Maarten wil zich best inspannen voor het welzijn van heel Nederland, maar wat ons betreft is zijn inspanning voor de Foundation zeker zo waardevol.

Overigens zal Maarten zijn plannen voor de  Italiaanse monstertriathlon moeten stop zetten. Het evenement gaat vanwege de pandemie niet door. En Maarten zou Maarten niet zijn als hij niet met een alternatief komt. Maar daarover later meer.