Super Sunday met Marten/Sophie/Jetze/Margreth in Arena Games; Bart Aernouts wint Florida – WTJ 1819

ZONDAG – Soms heb je weekends waarin alles om duursport mag draaien en soms komen er plots andere zaken op je pad, die om voorrang vragen. Niet erg, want met een schuin oog toch veel kunnen volgen en bovendien nam maatje Ruud de honneurs prima waar op de Super League Triathlon Arena Games. Aan de hand van de interviews krijg je een goed beeld van hetgeen zich vandaag in het Zwemcentrum Rotterdam afspeelde.

In zijn algemeenheid mogen we concluderen dat onze zuiderburen weer een lekker weekendje hadden. Marten van Riel, die Rotterdam wint, Bart Aernouts die Ironman 70.3 Florida wint en Valerie Barthelemy die zevende wordt in Melilla. Daar kunnen wij Nederlanders helaas dit weekend niet aan tippen. Wel was er veel pech voor juist onze Oranje-formatie in Rotterdam.

Jetze Plat onmiskenbaar de beste paratriatleet

Snelle uitslagen, beeldmateriaal en ontspannen interviews. Het kwam allemaal al voorbij op onze site eerder deze zondag. We kijken de komende dagen in alle rust nog eens terug op het spektakel in Rotterdam, waar Jetze Plat ’s ochtends weer bewees dat in de paratriathlonsport nog niemand op gelijke voet met hem staat.

Jetze won in 24.25 minuten, dat was vijf minuten langzamer dan in Londen, maar de afstanden in Rotterdam waren dan ook afwijkend. Slechts een halve minuut later was Geert Schipper de nummer twee, daarmee zat de Spanbroeker beduidend dichter op zijn rivaal dan in de Britse hoofdstad. Brendan Bischoff eindigde op de vijfde plaats in de PTWC. Vier vrouwelijke paratriatletes, waarvan alleen Marget Ijdema in de PTWC-categorie. Dat ze die won was dus niet verwonderlijk, wel dat ze vijf minuten sneller was dan welke paratriatlete dan ook. Overall-winnares dus. Overigens was ook Elke van Engelen namens Duitsland van de partij. Elke is getrouwd met de Nederlandse triatleet en voormalig Hawaii-ganger Huib van Engelen. Ze komt uit in de PTS4, won die categorie en had de derde tijd van de vier paratriatletes. Dit keer slechts 1 deelnemer bij de PTS4, onze Nico van der Burgt, daarmee dus winnaar in 32.11. Kijken we overall (dus ongeacht handicap) dan bestond het podium uit Jetze, Geert en de Duitser Martin Schulz (PTS5). Martin draait al ruim 15 jaar mee aan de top, zo won hij bijvoorbeeld het WK crosstriathlon in Kijkduin zo’n tien jaar geleden. Nico zou in de totaalstand 14e worden op een totaal van 19 deelnemers. De minst snelle tijd kwam op naam van de enige Belg bij de paratriatleten: Nicolas Dewalque. Maar daar zullen onze zuiderburen niet lang mee zitten, gezien de overige successen dit weekend.

Marten van Riel mag zich Gladiator van Arena Games noemen

’s Middags liet Marten van Riel zien dat hij serieus medaillekandidaat in Tokyo is. De triatleet uit Loenhout was supersterk op de explosieve onderdelen. Hij won alle drie de heats. Met ook Londen al in de pocket zal Super League hem voortaan wel altijd benaderen voor ook haar outdoor wedstrijden. In de eerste heat bleef hij Vasco Vilaca en Alex Yee de baas. Marco van der Stel draaide lekker mee, maar zijn loopband vertoonde een manco. Vette pech voor onze Oranje-troef, na uitstekend gezwommen te hebben. In de tweede race kwam Marten opnieuw sterk voor de dag. Jonas Schomburg volgde op de tweede, Aurelien Raphael op de derde plaats. Met de bike-swim-run werden de Arena Games afgesloten. Marten won andermaal, Alex Yee probeerde hem nog van een derde heatzege af te houden, maar tevergeefs. Het maximale van 30 punten is voor Super League Triathlon uniek. De tweede plaats ging naar Alex Yee en Aurelien Raphael werd derde. De reacties hebben jullie in eerdere filmpjes kunnen zien/horen. En Keep it Riel heeft er een bijnaam bij gekregen: Gladiator of The Arena Games!

Wat een pech voor Marco van der Stel: twee keer faalt loopband

Pure overmacht voor Marco natuurlijk als je loopband niet doet wat je verwacht. Met een kapotte sensor ziet de apparatuur niet waar de atleet zich begeeft en ook niet welke snelheid er gewenst is. Einde oefening in de eerste heat, waarmee ook het klassement door botte pech verloren was. En dat na zo’n super zwemonderdeel. In de tweede heat bleek dat Marco wel degelijk grootse plannen had om die slotpositie van vorig jaar weg te wissen. In supergezelschap finishte hij in heat twee als zevende. Wederom was er een kapotte loopband trouwens: dit keer voor de Fransman/Roemeen Felix Duchampt. Alsof het allemaal nog niet erg genoeg was kampte Marco ook in de laatste manche met een kapotte loopband. Even leek het ding te werken, maar vervolgens stond hij weer op ‘error’. Op dat moment liep de thuisfavoriet (Capelle aan de IJssel immers) op een zevende plaats. Al met al kon hij zijn positie ten opzichte van vorig jaar wel enigszins verbeteren: niet tiende, maar achtste. Maar als, als…. Tja, als telt niet in de sport. Toch blijft het vreemd dat op dit hoge niveau (want de organisatie zit werkelijk top in elkaar) nog zoiets kan gebeuren als een kapot materiaal waar deze 20 atleten immers aan overgeleverd zijn.

Engels/Schots duel is prachtig; Maya keurig vijfde

Bij de vrouwen was de Battle of The British prachtig. Anders dan Marten kon Berth Potter de ‘double’ niet scoren. Ze werd op de valreep geklopt door landgenote Sophie Coldwell. Onze landgenotes weerden zich kranig in dit wereldveld: Maya Kingma kwam op een prima vijfde plaats uit, Rachel Klamer scoorde de negende plek en debutante Rani Skrabanja finishte als tiende. Al hun reacties zaten al opgesloten in de filmpjes, die we eerder brachten.

In de eerste heat etaleerde Beth Potter haar giga-loopvermogen (3.09 minuten). Zo sterk dat ze de eerste heat won voor Sophie Coldwell. In een vlammende eindsprint pakte Maya Kingma de derde plaats. Rani liep uitstekend op de loopband en zag die vechtlust beloond met een vijfde plaats. Rachel kwam wat minder snel uit de startblokken en finishte achtste.

Bart Aernouts gedijt goed in Amerika

Tegen dat alles zetten we de wedstrijden in Haines City, Florida en Melilla, Spaans Marokko. De Amerikaanse wedstrijd is op reusachtige wijze gewonnen door Bart Aernouts. De 36-jarige triatleet uit Merksem/Schoten won zijn elfde Ironman 70.3, zijn tiende was Dubai vlak voor de pandemie uitbrak. Natuurlijk weten we dat Bart uit het juiste hout gesneden is. Het kwam er in de eerste races (in Miami 15e, in Galveston 6e) nog niet uit, maar inmiddels is de Belg wat langer in Amerika en komt hij op stoom. Met als resultaat een grandioze zege. ,,Naar Amerika trekken was de beste beslissing”, aldus Bart en dat blijkt.

Dat hij bijna drie minuten inleverde in het water op bijvoorbeeld de Rus Alexander Khalamanov verontruste Bart niet. De echte favorieten zaten immers dichterbij de Belgische nummer twee van Hawaii 2018. Andy Dreitz nam op de fiets de koppositie over, de Deen Magnus Ditlev kwam langszij. In de achtervolging zaten toen mannen als Joe Skipper, oud-Maastricht winnaar Igor Amorelli en Bradley Weiss. In de slotfase van het fietsen kwam de achtervolging serieus op gang dankzij Bart en Joe. Bovendien moest op dat moment Matt Hanson lossen, een belangrijk rivaal die daarmee voor even leek uitgeschakeld.

Hete adem van Hanson

In de tweede wissel keerden Dreitz en Ditlev als duo terug, op een dikke drie minuten was Bart net eerder dan Joe van de fiets. De halve marathon was megaspannend. Aanvankelijk leek Andy Dreitz op weg naar de zege, maar Bart sloop dichterbij. Eerst passeerde hij de Deen, die snel terugviel. In de laatste drie kilometer wisselde de race nog van koploper: Andy Dreitz moest trainingsmaatje/metgezel Bart Aernouts toch nog voor laten gaan. Samen op weg naar de finish was geen optie, omdat Bart wel aanvoelde dat Matt Hanson eraan kwam. Aan de publieksvrije finish hield Bart nog 38 tellen over op de aanstormende Hanson. Andi Drietz, de meest strijdlustige triatleet, behield de derde positie.

De vrouwenrace was een prooi voor de Britse Emma Pallant. Na het zwemmen lag ze nog een minuutje achter op de Amerikaanse Sonja Catano. Daarna begon ze aan een lange solo. Aanvankelijk leek Heather Jackson haar nog partij te kunnen bieden, maar ook die moest toestaan dat de kloof langzaam groter werd. Na 14 kilometer lopen kwam Lesley Smith de nummer drie van Hawaii 2018 nog voorbij. Pallant won, vijf minuten later gevolgd door Smith en negen minuten later door Jackson.

Pech voor Tom, Michiel fietst weergaloos sterk

Zo nadrukkelijk konden onze Nederlanders hun neuzen nog niet aan het venster drukken. Tom Oosterdijk kreeg na 16 kilometer fietsen pech. ,,Mechanical support was niet toegestaan. Ik had alleen rimbreak wielen En na mijn wissel met band kreeg ik er 2 bar in en was ik er klaar mee. Wedstrijd was toen allang gelopen.” Tom erkent dat hij op zo’n halve tekort komt op de grote jongens. ,,Ik had sowieso geen super benen. Begin nu gewoon zo snel mogelijk met trainen voor een hele. Dat is toch meer mijn ding.” Welke het wordt? ,,Ik denk aan Girona of Tulsa, afhankelijk van wat er doorgaat.”

Michiel de Wilde kon de wedstrijd wel voltooien, sterker nog: hij verbeterde zich twee plaatsen ten opzichte van vorige week. Toen 19e in Texas, nu 17e in Florida. Voor hemzelf had er meer in gezeten, liet hij ons na afloop weten. ,,Ik draaide super bij het fietsen, kroop zo naar de twaalfde plek in de race, maar het lopen ging daarna stroever dan ooit.” Dat bleek uit zijn eindtijd op de halve marathon: 1.44 uur op een overigens zeer zwaar parcours. 42 minuten na winnaar Bart Aernouts kwam Michel finaal kapot over de zonder publiek nog wat sfeerloze finish.