ZONDAG – Natuurlijk zijn de paar wedstrijden in de weekends steeds een prettige afleiding, maar daarmee wordt de competitie in eigen land helaas nog niet realistischer. Wegdromen bij spannende races in Florida en Down Under is leuk, maar we willen gewoon weer naar Nieuwkoop en Weert kunnen, de NK’s meemaken, de Teamcompetities, de TriHard en Dutch Tri Series, Oud Gastel organiseren enzovoorts. Vooralsnog wordt ons geduld weer langer op de proef gesteld. Zo kregen we vanochtend door dat Terheijden, de oudste triathlon van Brabant, voor het tweede opeenvolgende jaar niet doorgaat. Een klassiekertje waar bovendien altijd heel veel Belgen met veel plezier aan mee doen. De organisatie bracht het als volgt naar buiten:
Triathlon Terheijden 2021 afgelast! In verband met de huidige ontwikkelingen van het coronavirus en de maatregelen daar omheen hebben we helaas moeten besluiten dat de editie van dit jaar niet door zal gaan. We gaan onze aandacht richting op de editie van volgend jaar en hopen u dan weer te mogen ontvangen in Terheijden op de tweede zondag van juni 2022!
Wielerwedstrijden bij zuiderburen
De wedstrijd stond voor zondag 13 juni op de kalender. Er komt geen datum later dit jaar voor in de plaats. Met de inmiddels flink uitgedunde kalender komen we nu als eerste wedstrijd de triathlon van Haarlemmermeer tegen op 16 mei. De bekende race tegen een vliegtuig op Schiphol zeg maar. Hopelijk kunnen we vanaf dan weer echt uit de voeten al achten we de kans klein. Tegelijkertijd stellen we ons de vraag hoe het kan dat bij onze zuiderburen de koersen – zoals vandaag Gent-Wevelgem – gewoon doorgaan terwijl het land met strengere maatregelen zit dan Nederland. Hier blijft ook voor de wielrenners nauwelijks iets over, behalve dan de Amstel Gold Race. Verwondering voor de verschillen viel sportcollega Ad Pertijs ook op. Hij trof de KNWU aan zijn zijde en maakte er een verhaal voor de AD-kranten van. We pikken een passage eruit:
Bij de wielerunie begint het geduld op te raken. ,,Het is misschien een beetje flauw om te zeggen, maar het ministerie, de Rijksoverheid, het RIVM en het OMT zijn in hun beleid niet gericht op sporten als wielrennen, atletiek en triatlon. Ze hebben het in hun richtlijnen alleen maar over teamsporten op sportaccommodatie”, aldus Henk van Beusekom, wedstrijdmanager bij de KNWU. ,,Er wordt niet nagedacht over sporten in de openbare buitenruimte.”
Mooi dat Van Beusekom er ook triathlon blij betrekt. Op organisatorisch sportgebied lijkt het er inderdaad op of ook triathlons gemakkelijker terugkeren bij onze zuiderburen dan bij ons. In het eerste ‘coronajaar’ was dat zeker het geval, de komende maanden zullen uitwijzen in hoeverre de Belgen een groter wedstrijdaanbod hebben. Niet dat we het hen niet gunnen, maar laat onze regering naast testevents voor muziekfestivals en voetbalwedstrijden toch ook eens naar de andere takken van sport kijken.
Ironman 70.3 Geelong
Dan toch maar naar de wedstrijden, waar alles ‘vrijwel normaal’ verloopt. Zoals de Ironman 70.3 in het Australische Geelong, een stad waar Wieke Hoogzaad mooie herinneringen aan heeft toen ze in 2000 de World Cup won. Sinds 2008 is de afstand verlengd tot een halve en voor het achtste jaar maakt Geelong deel uit van het Ironman-cicruit als 70.3-race. Met ruim 900 deelnemers was de wedstrijd kwantitatief niet eens zo gek veel terug gevallen. Het internationale karakter is er wel een beetje af natuurlijk. Waren het in Taupo vrijwel allemaal Kiwi’s, in Geelong bepaalden de Ozzies het startveld. De podia waren vrijwel volledig Australisch met uitzondering van de nummers twee Trent Thorpe en Amelia Watkinson uit Nieuw-Zeeland. Verder aan de start nog twee Nederlanders, maar ook die wonen al geruime tijd Down Under.
Martin Sprong in goede vorm naar Ironman Australia
Nederlands succes was er daarmee overigens wel enigszins in deze door Steven McKenna en Ellie Salthouse gewonnen Ironman 70.3. Het was de in Melbourne woonachtige Martin Sprong, die als 36e in het totaalveld binnen liep en daarmee net buiten het M30-podium viel. Eindtijd 4.21.00 ongeveer 35 minuten na de winnaar. We spraken Martin al eerder na wedstrijden en ook nu weer. ,,Prima race vandaag. Het was best taai met de wind vandaag op de fiets maar toch nog sterk kunnen lopen. Vierde plek in mijn age group en een mooie opwarmer voor Ironman Australia over vijf weken.” Martin merkt in eigen land dat alles weer redelijk normaal wordt. ,,Het is bijna weer het normale leven hier. Je merkt weinig van de pandemie, ook niet tijdens de race.” Geboren in Ammerzoden steekt Martin ons Nederlanders graag een hart onder de riem: ,,Ik hoor van mijn ouders dat het bij jullie nog niet al te best is. Hopen op toch een beetje een sportzomer voor jullie. Take care.” Over zijn kansen in de Ironman Port MacQuarie op 2 mei is hij voorzichtig. ,,Het wordt mijn eerste hele, maar een tijd onder de 9.45 uur behoort tot de mogelijkheden. Eerst maar lekker doortrainen.” Martin was niet de enige Nederlander. In dezelfde agegroup M30 kwam Tonny van Eck uit, hij deed 4.46.30 uur over de halve afstanden, daarmee zestiende in deze categorie en 139e totaal.
McKenna loopt ze er allemaal uit
De wedstrijd werd – zoals gezegd – gewonnen door Steven McKenna. Hij had het meest te stellen met Trent Thorpe, die vorig jaar de overstap van Olympic distance naar halves maakte. De Kiwi was rap in het water. Samen met Josh Amberger (ook al zo’n speedy in zee) en Max Neuman bleef hij bij aanvang van het fietsen even vooraan rijden. Gaandeweg de koers formeerde zich een kopgroep van zeven atleten, waar uiteindelijk ook Kevin Storch nog bij aansloot. Al meteen op het loopparcours begon de afvalrace. Eerst loste Storch, vervolgens Levi Maxwell, Lachlan Kerin en Josh Amberger. McKenna schudde even later nog eens hard aan de boom en dat was er te veel aan voor de ‘appeltjes’ Tim van Berkel en Tim Reed. De meeste veerkrachtige bleek Trent Thorpe, die in zijn tweede halve triathlon slechts 53 seconden moest toestaan op de ervanere Steven McKenna. Tim Reed bleef ook onder de 3.50 uur en maakte het podium compleet. McKenna won eerder dit seizoen The Hell of The West-race in Goondiwindi. Ook de Koreaanse halve Challenge was al eens voor hem. In de eerste Chinese hele Challenge finishte hij als tweede achter Levi Maxwell.
Wederom duel Salthouse-Watkinson
De vrouwenwedstrijd was ook een kopie van Hell of The West. Ook op die halve was het verschil tussen winnares Ellie Salthouse en Amelia Rose Watkinson vijf minuten en afgelopen nacht Nederlandse tijd ontstond hetzelfde gat in Geelong. Salthouse zwom al net even harder dan Watkisnon. Toen waren ook Grace Thek en Penny Slater nog in de buurt. Die twee hadden op het winderige fietsparcours snel het nakijken. De finale 21 kilometer lopen werd ingezet door Ellie en Amelia Rose. Insiders wisten toen al dat Salthouse dit varkentje zou wassen, zij hoort tot de beste triatletes op de halve afstand (nog steeds waagt ze zich niet aan een volledige Ironman) en dat komt tot uiting in deze inmiddels dertiende overwinning op een Ironman 70.3/halve Challenge-race. Vijf minuten later bezorgde Amelia Watkinson Nieuw-Zeeland een tweede zilveren plak, Grace Thek haalde halverwege het lopen Slater nog bij en greep daarmee de derde plaats.
Arena Games: alle Nederlandse paratriatleten
We gaan nog even terug naar de Arena Games, want laten we niet vergeten dat er liefst vijf Nederlanders van de partij waren bij de paratriathlon. De overall winst was voor Jetze Plat in 19.09, de enige onder de twintig minuten. In 22.22 was Geert Schipper goed voor de tweede plaats overall (en uiteraard ook bij de PTWC). Brendan Bischoff was de nummer vier van de dag (ook als PTWC-er). Het vrouwenklassement werd gewonnen door Margret Ijdema, ook zij ligt dus goed op Tokyo-koers. Eindtijd 27.06. Tussen alle atleten (m/v) was dat de zesde besttijd. Tenslotte Nico van der Burgt, uitkomend in de PTS4. Zijn eindyijd was 32.33, daarmee vijfde in zijn klasse en negentiende in totaal.
