Open brief aan Wim van den Broek.

Je afscheid aankondigen als speaker , na 40 jaar, via onze website Trikipedia. Het lijkt zo maar een bericht, ’t is genoeg. Maar beste Wim, ik ken je inmiddels ruim 35 jaar en ik weet dat zeker dat je met tranen in je ogen al die bijzondere reacties leest. Het is vast geen gemakkelijk besluit geweest, maar je hebt de knoop doorgehakt. Ik weet als insider dat je eerder op dit punt hebt gestaan en gelukkig voor ons, triathlonliefhebbers, dit besluit uitstelde.

Nu het definitief is, krijg je tijd voor andere dingen, die in de afgelopen jaren er vaak niet is geweest en het is je meer dan gegund. Maar verdomme, we gaan je missen maat. En ik in het bijzonder. Als groentje zei ik ooit ja tegen Mels de Kievit op zijn vraag of ik de triathlon van Spijkenisse wilde speakeren. Om daarna direct met de beste triathlonspeaker van Nederland te bellen of hij alsjeblieft mij wilde helpen. Dat werd onze eerste wedstrijd samen en in de afgelopen 35 jaar zijn er nog heel veel gevolgd. Altijd een feest.

Ik heb veel van je geleerd! We hebben samen bijzondere avonturen mogen beleven en onze eigen humor ontwikkeld. Al die jaren de weekenden op stap, iedere keer weer een feest. Al die keren Almere, onze uitstapjes naar Alanya, Holten met alles er op en er aan. En al die andere bijzondere wedstrijden door het hele land. Ironman Maastricht mag zeker niet ontbreken in het lijstje van hoogtepunten; een kolkende massa aan de finish om al die atleten te eren, die wij vocaal mochten begeleiden.

Maar wat nog veel belangrijker was en is, de erkenning en herkenning van jouw kunde in onze sport door de atleten zelf. De lijstjes, de persoonlijke noot bij een finish, waar dan ook, is immer gewaardeerd door de atleten. Het extra werk wat je al die jaren gedaan hebt achter de  schermen, door bv. het ANP iedere zondag per fax op de hoogte te stellen van de uitslagen. Die enorme database van triathlonfeitjes die je beheert, de Almere-herinneringen, het triathlonmuseum. Afijn het zijn zo maar een paar zaken die er “gewoon” bij kwamen. Niet voor niets kwam het lintje er.

We hebben samen een half leven triathlon geleefd, beleefd en genoten. Ik zal de ophaalmomenten aan de Rijpersweg bij moeder van den Broek nooit vergeten. Maar evengoed niet de momenten dat ik weer eens moest wachten, omdat de avond voor de wedstrijd te Brabants gezellig was geweest. We konden twee handen op één buik zijn, maar ook , net als een echtpaar, knallende ruzie hebben.

Altijd in één zin samen genoemd, (jij was vaak Ruud ik dan maar Wim) maar zeker ook niet altijd op één lijn. De uitkomst was altijd wel duidelijk, we komen er wel weer uit. Ondanks onze verschillen hadden we 1 één gezamenlijk doel; promotie van de sport die ons zo nauw aan het hart ligt. Zo zijn we 3athlon.nl begonnen en nu Trikipedia.nl. Iedere dag, aan het einde van de avond even overleggen wat voor nieuws we brengen en vervolgens plaatsen. Jouw dagelijkse WTJ, man, waar haal je het allemaal vandaan.

Een paar bijzondere momenten uit onze samenwerking wil ik nog even aan je voorhouden
*             De soepvrouwtjes in Venray
*             Al die Almere wedstrijden samen
*             Onze wedstrijd in Oud Gastel
*             Alanya
*             De nacht voor Almere, die geen nacht werd
*             Met een vlag in de polder
*             Onze jaarlijkse afspraak in Spijkenisse
*             Het aankondigen van de artiesten in Holten
*             De spelen van Sydney
*             Holten, door de jaren heen
*             Ironman Maastrichten
zo zijn er nog vele bijzondere momenten, die ooit in jouw memoires ongetwijfeld aan de orde zullen komen.

Wim, dank voor dit alles en veel meer.
Je bent enig in je soort, een icoon in de triathlonsport.
Op jouw manier je ding doen.
Wellicht niet altijd begrepen door een ieder.
Door atleten en organisaties van nu en weleer enorm gewaardeerd.

Nog 1 x WK Almere?
Maar ja, dat is niet aan mij, maar zou er haast een poll voor maken, want eigenlijk hoor je daar dit jaar gewoon en dat zullen heel velen onderschrijven.
Toen ik ooit, heel lang geleden, kwam kijken in Almere bij de sporthal in het finishstadion, waren daar Allard en jij om al die atleten binnen te halen met alle eer die hen toekwam. Wat een sfeer en entourage. 29 x Almere!!!!
Jij was mijn coach bij mijn eerste keer Almere en ik herinner me nog als de dag van vandaag jouw opmerking: “Ruud, het gaat niet om ons, het gaat om de atleten en bij iedere finisher , van de eerste tot de laatste gaan we iets persoonlijks vertellen en allen de aandacht geven die ze verdienen”. Het is altijd ons moot gebleven.

Gezien al die reacties op de aankondiging van je afscheid is die werkwijze altijd bijzonder gewaardeerd door de atleten. Juist even die persoonlijke noot, die waardering voor de prestatie.

Donders Wim, gelukkig ga je door met Trikipedia, maar ik ga onze momenten aan een finishlijn , waar dan ook, verschrikkelijk missen.
Maar gelukkig hebben we Oud Gastel nog!