Marloes Vos, adaptive triathlete (18): Ik ben een Gelreman!

Marloes Vos, 30 jaar, 5 jaar geleden nog in een rolstoel, nam ons in 18 maanden met haar blogs mee naar haar ultieme droom, het finishen van een hele triathlon. Het wel en wee van haar beperking, de trainingen, de emoties, alles kwam aan de orde in haar bijzonder goed gelezen blogs. Afgelopen zaterdag realiseerde ze haar droom, ze finishte tijdens de Gelreman. Haar verslag van die dag lees je hieronder.

Wij van Trikipedia zijn apetrots dat Marloes maandelijks haar blogs met ons deelt en feliciteren Marloes dan ook nogmaals van harte met haar heel bijzondere prestatie. De finish van een hele is behaald, maar daarmee stoppen de blogs niet, want Marloes is al bezig met nieuwe uitdagingen te bedenken. Hulde ook aan coach Josta Bolhuis en de organisatie Gelreman, die  op hun eigen wijze Marloes in staat hebben gesteld om haar droom te realiseren.

“Ik ben een Gelreman!!!” Dat zijn de magische woorden, 28 augustus 2021 is de dag dat ik mijzelf een Gelreman mag noemen. Anderhalf jaar geleden sprak ik de droom uit en dromen zijn er om waar te maken. In 2019 werd de Gelreman geboren en zag ik de droom van de Triple Dutch dames uitkomen. Bij mij werd ook het vlammetje ontstoken en dus doe ik mijn eerste hele triatlon in mijn achtertuin. Nu, twee jaar later heb ik iets gedaan waarvan ik toen nog dacht dat ik het eigenlijk niet kan. Maar kijk … Het kan wel!

De afgelopen weken speelde zich zo vaak de film af in mijn hoofd van toen ik nog rollend door het leven ging. De pijn die ik altijd voelde, het missen van controle in mijn lijf en daardoor ook het missen van een groot deel van mijn zelfvertrouwen. De dagen voor de wedstrijd had ik nog zo’n dag vol spasmes en pijn. Taperweek zal er voor mij toch altijd anders uitzien…. in beweging blijven is écht een must. Gelukkig knapte het donderdag weer op en kon ik de pijn weer hanteren. De spanning nam wel toe. Na nog een coach call met Josta om de scenario’s te bespreken nam ik het besluit. Deze wedstrijd wordt de kers op mijn taart. Red ik het, dan heb ik een superprestatie afgeleverd. Lukt het om één of andere reden niet, dan heb ik nog stééds een superprestatie geleverd. Dus eigenlijk kan ik alleen maar winnen. Dat gaf rust. Die avond kroop ik nog op de massage tafel bij mijn achterneef Jordi, die ooit het triatlonvlammetje in mij deed ontbranden en echt, ik voelde me sterk.

En dan is het vrijdag, de dag dat de echte voorbereiding begint. De bidons worden gevuld, koolhydraten worden geteld. Om te zorgen dat ik toch een uur stil zit regel ik een afspraak om mijn nagels te laten verzorgen en lakken. Na de finish moet er toch nog iets blijven shinen. En dan is er het appje dat de camper en tent staan. Coach Josta is uit Amsterdam overgekomen met de hele Flipse bende: twee kids, twee prachtige Zwitserse herdershonden, de oppas en natuurlijk Bob. Niet geheel onbelangrijk heeft Bob een aantal maanden terug ook een taak gekregen in het buddie team. Na het appje blijft het stil en besluit ik op de fiets te stappen en naar de camping te rijden om daarna direct door te kunnen richting briefing. Als ik aankom zit Josta zit heerlijk te kletsen met de buurman en warempel, dat is Ben Schell die er ook voor gaat morgen! Weer zo’n ‘’Wat is het wereldje van hele triatlons klein in Nederland’ ervaring.  Elkaar steunen en mooie verhalen delen, ik hou er zo van!

“Kom, we gaan!”: zegt Josta. We fietsen in tegengestelde richting over het parcours richting de Rijkerswoerdse Plas, alles staat klaar. Wauw, dit is nú al magisch! We kijken even naar het zwemparcours, het wisselterrein én de befaamde bel voor de laatste loopronde! Ik haal mijn startnummer op en regel dat ook mijn buddies herkenbaar het parcours op kunnen, zelfs mét tattoes. Ik met startnummer 10 en elke buddy met startnummer 200 maakt ons in drievoud een mooi koppel. Het voelt nu echt… we gaan dit doen… Trotse Willeke voorziet ons van een lekker bak koffie en dan volgt de briefing. Het parcours doornemen, even alle puntjes op de i en dan zijn we er klaar voor. Ik krijg nog een dikke knuffel van Richelle en dan is het op naar de camping voor Josta. En voor mij, op naar mijn eigen bed. Wat een luxe om maar 6 km. van het wedstrijdterrein af te wonen… Een poging tot slapen mislukt, maar we liggen in bed.

Om 03.45 uur gaat de wekker! Ik sta op met de gedachte; “Ja, vandaag word ik een Gelreman!” De hond draait zich nog eens om in zijn mandje, die moet echt gedacht hebben wat is het baasje van plan, zo vroeg… Een uurtje later gaat de bel en staat buddie Ilse paraat! Samen tattoes plakken, stickers op de fiets plakken en dan alles inladen. Om 05.20 uur zijn we als één van de eersten op het terrein. We sjouwen de fiets en alle tassen mee en daar staat Mevrouw Gelreman. Lieve Willeke checkt of mijn fiets in orde is en zegt: “Je bent er klaar voor meis!” Bob en Josta zijn intussen ook aangekomen. Bob mag zijn fiets vlakbij zetten en de buddies kunnen gewoon vrij mee de wisselzone in. Wat is het toch een heerlijke wedstrijd. Ons kent ons, voor en door triatleten en dat nu al, het is nog maar de tweede editie. Tig keer draai ik in mijn hoofd af wat er in de wisselzone moet liggen, het wordt er druk en ik besluit ‘Het is goed’. We zoeken een bankje op en ik word stil. Marjan komt me een knuffel geven, Maurits een boks en zo vele andere! En dan wordt het tijd om het wetsuit aan te trekken en naar het water te gaan. Het is tijd om een Gelreman te worden!

Josta zwemt met mij mee, als coach weet ze hoe moeilijk ik kan navigeren. Ik kan dat totaal niet. Ik ben blind in het water, ik kan de prikkels niet verwerken dus doet zij dat voor mij. Ze neemt mijn eten mee voor onderweg en navigeert en coacht waar nodig op stommigheden van mijn techniek. Als ik aan het één denk, doet het ander het niet meer. We zoeken een rustig plekje op en dan in eens begint het al met aftellen. Ik denk nog: “Ho effen! Wacht effen!” en dan zit er niks anders op dan het water in. Ondanks dat ik achteraan lig krijg ik toch er het wasmachine gevoel bij, maar Josta helpt mij… De eerste 500 m. zit erop en dan ineens is er paniek. Mijn orientatie zegt we gaan de verkeerde kant op. Op zo’n moment is een buddie echt de redding, want we liggen wél goed. Ik ben nog wat zoekende naar mijn slag en op een gegeven moment is het snack time, het brein krijgt weer rust en suiker. De eerste ronde zit erop, dus op naar volgende stuk zwemmen. Opnieuw paniek want nu steken we schuin de plas over. Later begrijp ik er een probleem was met de wind en boeien dus ja, dan maar iedereen op deze manier. Het wordt rustig op het water, ik hoor de eerste atleten uit het water gaan maar ik laat mij niet gek maken. Ik houd me aan het plan. Josta blijf netjes mij door het water loodsen. Na één uur en éénenveertig minuten heb ik meer dan 3800 m. gezwommen en is het klaar om aan deel 2 te beginnen.

Op naar het fietsen voor een rustige wissel. Ik neem de tijd, Josta trekt mijn wetsuit uit. Denkt met mij mee wat er mee moet. Het jasje gaat aan en ik vraag Bob: “Ben je er klaar voor?” en hij knikt… ik zeg: “Zeven uur lang gaan we dit doen. We gaan dit gewoon doen…” We stappen op fiets en beginnen met wind mee, even vliegen we over het snelfietspad. Overal staan vrijwilligers en verkeersregelaars. En dan zijn we in Bemmel, door het park Doornik op naar de dijk om te strijden tussen de rivieren met de wind. We stuiteren over het grindasfalt bij Gendt. Overal staan mensen, supporters die ik niet verwacht had. Lieve mensen die gezegd hadden even een kijkje te komen nemen. De vrijwilligers bij de Frysman Drankpost waaronder lieve buurtgenoten, mijn teamgenoot Paloma en ervaren rot Carlo Pappot. Wat fijn, wat word ik blij van deze mensen. Rondje 1 valt de wind mee, dus op naar Arnhem. Ronde 2 gaat van start en ook die gaat lekker. Bob helpt mij netjes herinneren aan mijn voedingsplan en checkt regelmatig of het nog gaat. We rijden weer de dijk op en daar staat Motard Twan, wat fijn! Hij maakt een paar fotos en rijdt ons paar minuten voorbij met de jury die een duimpje omhoog doet. Onderweg krijgt buddie Bob van wat wielrenners te horen dat hij niet mag stayeren. Ik schiet in de lach, laat Bob nou nét de enige zijn die dat wél mag vandaag. Na ronde 2 staat Ilse op de coachpost met nieuwe voeding. Ik neem even een plaspauze en oeps, het been word spastisch. “Sla op mijn kont…!” zeg ik. Maar de eerste tik is te zacht… Na nog een keer een ferme tik doet mijn been het weer… Ik zie de mensen denken die toekijken (Huh…???) Ik zeg: “Ja, dat hoort erbij!”

Op naar ronde 3 en de wind begint aan te trekken, de windkracht neemt echt toe. En mijn maag raakt over de zeik. We moeten een nieuw plan maken, in de wisselzone wordt snel cola voor mij geregeld en we besluiten de laatste 60 km. op Cliffblocks en water te doen. Toch handig om buddies te hebben die onderling kunnen overleggen. Mijn brein kan niet functioneren zonder suiker dus we moeten wel iets verzinnen. Ilse staat klaar op de coachpost voor de ‘change of plans’. Er gaat andere voeding in de tas, we schuiven er wat mee heen en weer en hoppa, door naar ronde 4. Op de dijk word ik toch wel bang van de wind, flinke rukwinden en na weer een stuk stuiteren over het grind in Gendt begint de rug serieus te klagen. Ik zeg tegen Bob dat ik bij de Frysman verzorgingspost van de fiets af móet. Plassen, water drinken en rug strekken. Lieve Carlo stelt me gerust, zegt dat het goed komt, zodra je loopt ben je er vanaf.  Dus stap ik met vernieuwde hoop op de fiets en dan begint de strijd met de wind. Windkracht 5 a 6 krijg ik om de oren en ik raak meer en meer geparkeerd. Maar ik ga vandaag een Gelreman worden… dus door… dan maar langzamer… Maar we gaan door! Bij Frysman verzorgingspost is me verteld dat Hans Bosman nog achter me zit, dus dat geeft mij stiekum een glimlach op het gezicht. Bij het Gelredome zijn we eindelijk af van de wind. Nog één keertje langs de Linge op weg naar de wisselzone. De speaker begint te schreeuwen: “Daar komt ze! Daar komt ze!” en mijn verhaal wordt weer verteld. Toch, als ik het zelf hoor denk ik: “Ja, Hoe Dan?!?”

Hoe kan dit!?! Vijf jaar geleden een rolstoel, en nu dit doen… Ik voel een traan over mijn wang rollen en bedank Bob voor de goede zorgen. Intussen zie ik dat Dave Rost gefinisht is en wisselzone inloopt. Hij geeft me duim omhoog, chapeau je doet het. Ik vraag: “Heb je de winst?” en hij knikt. Toch bijzonder, ik ga nog starten aan de marathon en de snelste mannen zijn al klaar. Maar dat mag voor mij de pret niet drukken.

Het stokje word overgedragen aan Ilse om mij te begeleiden. Josta staat langs de kant te coachen en ik zie een glimlach van oor tot oor op haar gezicht. Ook ontdek ik ineens dat er nog meer mensen staan. Hoe tof! Zulema is er ook met haar altijd kleurige outfits en kapsels, heerlijk! Zoveel vrijwilligers die nog zijn blijven staan. Wauw, ik ga gewoon nu aan de marathon beginnen. Ilse bepakt en bezakt als pakezel om elke optie van het voedingsplan uit te voeren. Josta roept ons langs de kant toe: “Cola! Sinaasappel! Water!” Oké, er is dus een plan voor ronde 1. Het is fijn dat we om de 1,5 tot 2 km een drankpost hebben bij de Gelreman. Het plan is dat Ilse vooruit loopt en mijn maaltje bij elkaar sprokkelt, ik dribbel voorbij, kan dan rustig eten en drinken en weer door, zo doen we dat drankpost voor drankpost. Dan krijg ik heel veel prikkels vanuit mijn liezen. Shit… Ik lig open… Dit moeten we oplossen, anders wordt het een ding. In mijn hoofd rinkelt er een belletje, ik heb nog broekvet in de wisselzone liggen. Ik vraag Ilse om dat te halen zodra we ronde 2 in gaan en dan dat maar te gaan gebruiken wanneer het beneden te veel prikkels worden. Het plan is gemaakt. En dan zie ik Alie lopen, ze is er toch …. Alie en ik hadden een deal gemaakt; zij zou finishen op de Frysman en met mij als supporter, en bij de Gelreman zouden we de rollen omdraaien. Alie werd inderdaad een Frysman dus ik ga voor het Gelremandeel van de deal. Helaas voor Alie ging ze na de Frysman op een regenachtige dag onderuit en brak haar sleutelbeen. Het is nog maar de vraag of ze kan ze komen. En op het moment dat ik haar zie voel ik de tranen branden, ze is er we gaan dit gewoon doen vandaag! Even later kom ik nog zo’n kanjer tegen, Hans. Alie en Hans kom ik daarna elke ronde weer op een andere plek tegen, vol enthousiasme. We gaan ronde 2 in, zoals beloofd haalt ilse de tube broekvet op. In het bos krijg ik een paar dikke klodders vet op mijn handen en hoppa! De handen in mijn broek en smeren maar. Zo doen we dit een aantal keer, want als mijn brein de verkeerde prikkels krijgt dan is dat too much en heeft het direct effect op mijn bewegen. Ik blijf gestaag lopen en we gaan de 3^e ronde in. De speaker vraagt: “Ga je het halen? en ik zál, ja ik gá het flikken!

De halve marathon loop ik echt heel netjes, bijna sneller zelfs dan in mei toen ik de halve triatlon deed, de door Josta georganiseerde Trispiration The Island editie 2.0. Ware het niet dat er even dixie nodig was.  Nog steeds rennend op cola, sinaasappels en water voegde ik daar vanaf ronde 4 de ham-kaaschips aan toe. Zulema heeft inmiddels positie genomen op de elastieken bandjes post, het is zo lekker om elke keer dat bandje op halen en overal mensen tegen komen. Als ik op een gegeven moment een feesttoeter en gefluit hoor, zeg ik tegen Ilse dat dát er maar twee kunnen zijn, mijn sportgekkies Manon en Lisanne, zo tof! Wat een topmeiden, heerlijk! Na ronde 4 neemt Josta het stokje over, Ilse kan even rust nemen en bijkomen, zodat we het laatste rondje met zijn drieën afmaken.  Bij Ronde 5 begint het lijf wat kortsluitinkjes te krijgen maar ze zijn te managen. Ik klets wat met Josta en krijg nog gezelschap van Louis en Teckel Tessa, had ik maar even mijn trouwe viervoeter Jet geregeld (iets voor de volgende keer). Ik vergeet helemaal de beste supporter van de dag, Maurits die ik overal tegen kom, bij het zwemmen, fietsen en lopen die als een razende reporter iedereen op de hoogte houdt hoe het gaat en mij dat extra zetje geeft. Echt voor mij een feest. Want echt de supporters  en vrijwillgers van punt naar punt daar leef je intens naar toe. Josta moet me af en toe al beginnen te sturen, golden hour is gestart de zon is onder aan het gaan. Ik geniet van de natuur van het geluid van de ganzen en weet nog maar 7 km en dan ben ik een Gelreman! Ik luid de bel en we gaan ervoor! Inmiddels. laat ik tijd los en ga ik voor mijn motto Time doesn’t count, the finish does!

Supertof dat Ilse ook de laatste ronde nog mee mag, Bob gaat me opwachten bij de Finish en samen zullen we gaan Finishen, maar ja eerst nog 7 km overwinnen. Inmiddels is het echt donker en in het bos moet ik wandelen. Daarna weer de pas erin, ff weer voeden bij de post en proberen loop tempo op te pakken. Hmm dat lukt ff niet. Oke wandelen maar en door. En ja dan staat Maurits ons op te wachten met de auto, vol in de schijnwerpers gaan we over de weg op naar het laatste bandje, Zulema draait Run the world van Beyonce en het feest is nu echt begonnen. Op naar de drankpost weer.. en daar gaat het ff mis, echt kortsluiting. Oke het plan word laatste stuk donker in struikgewas gebied tussen de buddies te lopen en me te laten sturen. Het is net pingpongen. Ilse en Josta houden me in het midden, loodsen mij door elke bocht en dan op naar laatste drankpost, nog even wandelen en ik hoor de finish al vol feesten. Wauw kippenvel ik ga dit doen. Ik word een Gelreman! Oke rennend over de finish! De laatste 500m dribbelen we weer en ik ruik de finish en wat een feest, Bob sluit aan en daar gaan we. Ik heb het gedaan Ik ben een Gelre(wo)man!

Finishen met toffe meiden van het Trispiration Tri Team, mijn buddies, vrienden en toffe vrijwilligers! Dank Willeke, Gert-jan en alle andere wat hebben we een magische dag beleefd. Dank Josta dat jij als coach, buddie en veel meer, dit avontuur met mij bent aangegaan en we op avontuur blijven gaan. Dank Ilse en Bob dat jullie uren met mij hebben doorgebracht op de fiets en rennend, want echt zonder buddies kan ik dit niet. Die kleine dingen die jullie doen zijn voor mij van grote betekenis. Dank voor alle virtuele en live support de afgelopen maanden en ik hoop dat we elkaar blijven steunen en supporten in dit mooie wereldje van hele triathlons! Want ja…. wat nu…. in eerste instantie genieten en ja tijdens de race heb ik regelmatig gezegd ik ben gemaakt voor dit! Op naar meer avontuur! Dus jullie zijn nog lang niet van mij af, dit is pas het begin!

Ik ben een Gelreman!!