Hans Bosman: de Gelreman – Hoe laat is het?
We kennen hem van de eerdere reeks wedstrijdverslagen van hele triathlons als “The Last Man Standing” in 2019, Hans Bosman. Afgelopen zaterdag deelnemer aan de Gelreman. Zijn bijzondere verhaal op geheel eigen wijze op papier gezet:
Voorbereiding
In mei van dit jaar begon ik weer last te krijgen van mijn knieën (patella femoraal pijnsydroom) en in juni viel ik van mijn fiets waar ik onder meer gekneusde ribben aan overhield. In juli kreeg ik corona waardoor ik een maand was uitgeschakeld. In augustus had ik nog steeds last van de knieën, vooral met lopen.
Dankzij Tsjeard ben ik nog gestart in de Frysman op 3 juli 2021. Na het ronden van de eerste boei ben ik bij het zwemmen gestopt vanwege venijnige golfslagen van de Zuiderzee die beukten op mijn ribben. In de rubberen reddingsboot klauteren is al lastig maar met gekneusde ribben ook nog eens bijzonder pijnlijk. Heb wel nog heerlijk in de vroege uren kunnen luisteren naar de privévoorstelling van het speakerduo Wim & Ruud.
Een Hazenslaapje en start van de wedstrijd
De avond voor de wedstrijd heb ik alle racebescheiden opgehaald en nog een vis gegeten in het op de finishlocatie gelegen eetcafe De Woerd. De verschillende tassen en de uitrusting zijn die avond reeds op orde. Klaar voor de start. Om 04:00 uur in de ochtend sta ik rustig op. Maar twee en een half uur geslapen. We gaan beginnen. Raceday! Tijd voor de Gelreman.
Maar na het vroege ontbijt besluit ik nog even te gaan liggen. Plots schiet ik wakker. Hoe laat is het? Omygot, het is 05:35 uur des ochtends. De Gelreman start om 07:00 uur en het is circa1:20 uur rijden. In de buurt van de start bij Elst haal ik mijn iphone uit de fiets en toets in “de Woerd” op Google Maps. Na wat omzwervingen heb ik mijn bestemming bereikt maar herken de omgeving niet. Het blijkt te gaan om woonwijk De Woerd en niet het eetcafé De Woerd. Kostbare minuten verstrijken. Om 06:56 uur arriveer ik op de startlocatie.
Snel fiets in de wisselzone. Het startschot klinkt. Snel mijn wetsuit aan. Waar is je tijdregistratiechip? Ik keer alle tassen binnenstebuiten. Geen chip te bekennen. Ga maar gewoon beginnen. Aangekomen bij de start van het zwemmen onthaalt de speaker me. Algehele hilariteit. Deze vrolijkheid wordt nog vergroot. In het water bemerk ik mijn zwembril niet op te hebben. Terug naar de wisselzone. Acht minuten na het officiële startschot ga ik van start.
Marloes en het zwemmen
Vol adrenaline tuur ik naar het deelnemersveld. Tijdens het zwemonderdeel heb ik nooit goed kunnen zien. Nu ik voor het eerst een zwembril op sterkte draag is dit probleem verholpen. Het zwemt rustiger en kan me focussen op de boeien en het deelnemersveld. Maak me wel zorgen. In de voorbereiding slechts één keer twee kilometer gezwommen. In de tweede ronde haal ik een schoolslagzwemmer in en halverwege de tweede ronde nog twee zwemsters. Marloes en Josta. Marloes doet me denken aan mijn zusje Jolanda.
Mijn waarneming is dat de ene zwemster te veel naar rechts gaat en dat de andere zwemster deze koers corrigeert. Ze eten ook samen in het water. Ik word emotioneel. Zo mooi. Zo intens lief! Bij het uit het water komen halen ze me in en applaus klinkt. Ik sta stil en applaudisseer mee.
Fietsen op de dijk
Als voorbereiding heb ik één keer 160 kilometer gefietst dus dat zit wel goed. Het weer is ideaal en niet te warm zoals twee jaar geleden. Alleen die onvoorspelbare wind op de dijken op weg naar Arnhem zuigt veel kracht weg. Paar maal kramp gehad maar met deze kramp kun je omgaan. Mijn fietstijd valt zo tegen dat ik in na de derde fietsronde (45 kilometer per ronde) er de brui aan wil geven. Over twee weken wacht WK Almere en wil die wereldtitel pakken.
Aangekomen op het kruispunt. Linksaf naar nog een laatste ronde. Niet mijn favoriete keuze op dat moment. De andere optie is rechtsaf terug naar de wisselzone. Mijn twijfel laat ik blijken aan vrijwilligster Esther. Mag ik nog door? Esther zegt doorrijden, de andere vrijwilligers wachten al op je. Ja daar ie dan roept een andere vrijwilliger. Genieten van de vrijwilligers is een belangrijk onderdeel van de wedstrijd. Wat ook helpt en een mooie sfeer schept is dat veel vrijwilligers later ook op het loopparcours aanwezig zijn.
De motard die als veegwagen functioneert blijft op gepaste afstand achter me. Meestal zitten zij me op de hielen. Als laatste deelnemer in koers bereik ik de wisselzone. Het optreden en enthousiasme van de vrijwilligers is bewonderenswaardig; als verkeersregelaar pal voor een auto staan tot het afgeven van een voor eigen consumptie bestemde krentenbol. Het is zelfs mogelijk een zakje gele chips te reserveren.
Lopen in het park
Het lopen vrees ik en niet ten onrechte. Af en toe kramp die ook weer verdwijnt. Weinig last van de knie. Gemiddeld doe ik een uur over een ronde van zeven kilometer. Tussen 23:00 en 23:30 uur is mijn verwachte finishtijd dat is dik 16 uur sporten. De limiet staat op 22:00 uur. Ik vraag racedirecteur Gert-Jan of om 23:30 uur finishen zeker te laat is en hij antwoord terecht bevestigend. Daarop besluit ik in de derde ronde uit te stappen. Weer geen Gelreman. Prachtige dag gehad. Dank Team Gert-Jan en Willeke.
Sfeer en she dit it!
Zomaar nog wat ervaringen onderweg.
Het geel-zwarte triatlonpak van “Ironnie” vergeet je niet snel.
Het tonen van een mooie PSV-vlag als ik in Amsterdam-shirt voorbijkom.
Het drinken van een slokje witbier naast een verzorgingspost zorgt voor vrolijkheid.
Het aanmoedigen van de door mij omgedoopte “Grote Man” uit Friesland en bij zijn finish sta ik er.
Kennis gemaakt met de heldenhelper die me uit het water heeft getakeld bij de Frysman.
De finish van een jongedame die bij haar moeder het te kwaad krijgt.
Bulderend gelach van Gert-Jan als ik hem mijn tijdregistratiechip geef. Gert-Jan, de chip zat in een ander tasje in mijn auto.
Marloes die bij de passage voor de bel van de laatste ronde hoofdschuddend verder gaat. Ze lijkt hier mee te willen zeggen: ik heb haast en zal en moet binnen de 15 uur finishen (met nog ongeveer 61 minuten op de klok). She did it!
