Vrouwenweek 2021 (7): Margret IJdema ; de beperking die je ziet, is niet de beperking waar ik last van heb.

In een Vrouwenweek mag de paralympische triathlon natuurlijk niet ontbreken en dan kom je logischerwijs terecht bij Margret IJdema, nummer 7 van de Paralympische Spelen. We beginnen het gesprek schriftelijk via social media, maar we schakelen over naar een echt gesprek, als ik het bericht krijg: Ik ben enorm dyslectisch, dus praten gaat mij beter af dan schrijven. Ze eindigt ons gesprek met de opmerking: Wie maken de sport gezellig; vrouwen toch! Ons gesprek was daar in ieder geval een voorbeeld van .

Ik ben na mijn ongeluk in 2000 in Heliomare terecht gekomen om te revalideren en doordat ik al voor mijn ongeluk nooit kon stilzetten, ben ik al snel gaan handbiken. In het begin als vervoermiddel, maar al snel als recreatieve sportster. Ook heb ik na de geboorte van onze meiden (2004 en 2006) 3x de handbike battle gefietst in Oostenrijk ( een wedstrijd tussen revalidatiecentra en ook een paar individuele revalidanten).  Super gaaf om via sport je zelfstandigheid te vergroten.
Nadat onze meiden wat zelfstandiger werden, ben ik meer gaan sporten en heeft Bas de Bruin mij opgemerkt en zo ben ik in 2015  de triathlon in komen rollen. Nooit 1 dag spijt van hoor, al zeggen ze hier in huis wel eens: “Mam, was er geen goedkopere sport?

Hoe regel ik het allemaal is je vraag . Ja, dat vragen wij ons ook vaak af .We doen het echt met een heel team! Team IJDEMA.
Bas de Bruin is ” de baas ” .Mijn man Patrick zorgt dat de maand niet te lang is ( in ieder geval zijn de financiën  zijn taak). De zwaarste taak denk ik!

De meiden zijn nu 15 en 17 en zijn overal voor inzetbaar . Van handler tot super-kok tot afwas hulp tot trainer. En mijn taak is vooral zo veel mogelijk trainen en rusten en zo dus, ondanks al mijn haken en ogen die aan mijn beperking kleven, zo fit en zo snel mogelijk te zijn. En dat het liefste op het juiste moment . Bridt was op het NK  mijn handler en laatste wedstrijd in Besançon en Anna, die heel veel andere taken op zich neemt. Ik ben dan ook een hele trotse moeder .

Het hele team IJdema zorgt er dus voor dat ik in staat ben trainingsweken van 20 uur te maken en mezelf zo gezond mogelijk te houden. Immers, de beperking die je ziet, is niet de beperking waar ik last van heb.

Ik richt me nu op Parijs 2024. Tokyo was leuk, maar gaf me niet dat Olympische gevoel. Dat lag natuurlijk ook aan het feit dat ik vlak voor Tokyo Corona kreeg en ik van de gevolgen daarvan zeker nog niet 100% hersteld was. Ook het sporten zonder publiek draagt niet bij tot een Olympische sfeer.

Het belang van een Vrouwenweek? Wie maken de sport gezellig; vrouwen toch! Ik vind het belangrijker dat we allemaal aandacht voor elkaar en naar elkaar schenken en op die manier de triathlonsport positief zichtbaar maken.