Speakercorner- mijn bijzondere belevenissen met speaker Wim (3)

Tsja, “mixed feelings” bekruipen me als ik begin aan deze serie speakercorner. Het gaat namelijk opnieuw over het afscheid van mijn speakermaatje Wim van den Broek. Ruim 30 jaar stonden we zij aan zij en daar gaat in Holten een einde aan komen. Ik rommel in de marge beetje mee aan de totstandkoming van de bijzondere WimvandenBroek-serie, door de organisatie Holten terecht geïnitieerd.  In verschillende speakercorners heb ik er al aandacht aan besteed, maar in de aanloop naar Holten graaf ik toch maar eens in de  persoonlijke herinneringen, die me zo dierbaar zijn en die Wim typeren. Een overzicht van een paar bijzondere momenten en onze gezamenlijk ontwikkelde humor. Het zullen een aantal artikelen zijn in de komende maanden. Ik neem jullie graag mee in onze avonturen.

Holten (1): Het plein vegen en stage-diving.
In al die 35 jaar samen bij wedstrijden optrekkend, is het wel eens lastig om precies te herleiden wanneer exact iets plaats vond. Ik meen dat het mijn eerste keer Holten als speaker was (eerder had ik daar al aan de wedstrijd meegedaan en was als Nederlands Kampioen Pers binnengehaald door Wim  in een directe strijd met de legendarische  Rob Pach) dat de volgende bijzondere momenten  een feit waren. Een mooie lange wedstrijddag was ten einde gekomen. Met welhaast jaloezie had ik Wim gadegeslagen bij de internationale series; hij was in topvorm en reproduceerde het ene na het andere feitje van al die buitenlandse deelnemers. Zoals in Holten gewoonte; na de laatste serie barst het feest los op het plein (toen de Smitsbeld), maar ook in de kroegen in het centrum van Holten. Artiesten van naam treden op (maar daarover later meer), BBQ’s gaan aan en overal stromen de biertappen. Mijn omschrijving van het dorp Holten tijdens de triathlonweek is altijd, 1/3e van het dorp doet mee, 1/3e organiseert mee en 1/3e staat langs de kant en zorgt voor een unieke sfeer. En tijdens het slotfeest komen ze allemaal samen met al die atleten!
De wedstrijddag is dus ten einde, het feest in volle gang en ik volg Wim in het feestgedruis, hij wist immers al jaren hoe het er in Holten aan toeging na de wedstrijden. De kreet “het Keuntje” deed natuurlijk geen lampje bij me branden, maar het bleek een befaamde kroeg in Holten te zijn,  bij de Smitsbeld links af. Zoals overal in het centrum van Holten waren niet alleen de kroegen, maar ook de straten overbevolkt. Een groepje fans van de “speaker van Holten” daagden Wim uit en zo was ik getuige van een heuse stagedive vanaf de balustrade van het terras van het Keuntje richting straat.
Haast onmogelijk, maar zelfs aan het eindfeest in Holten komt op een gegeven moment een einde, dus moest de weg terug naar ons onderkomen ondernomen worden. Zoals vaak gebruikelijk bij evenementen was ik Wim uit het oog verloren (beter gezegd, hij had zijn eigen plan weer eens getrokken). Met een paar mensen van de organisatie toch maar een rondje gaan doen om Wim te zoeken, zo groot is het centrum van Holten ook weer niet. Tot onze verbazing troffen we Wim aan midden op de Smitsbeld met een ouderwetse “heksenbezem”; hij was de Smitsbeld aan het schoonvegen! Niet voor niets dit jaar Wim zijn afscheid in Holten op 2 juli. Die speciale band!

’t Twiske: auto kwijt
Een prachtig natuurgebied in het Noordhollandse , waar een aantal jaar een triathlon werd georganiseerd. Noord Holland in die periode met heel veel wedstrijden, zelfs een geheel eigen Run Bike Run circuit en heel veel regionale triathlonwedstrijden. Samen waren we uitgenodigd om als speakers deze wedstrijd te voorzien van commentaar, maar om de een of andere reden besloten we apart richting ’t Twiske te reizen. Dus ook apart terug naar huis. Ik herinner me  het moment dat ik richting huis vertrok na de wedstrijd, maar Wim nog even bleef plakken; nog niet alle verhalen waren verteld.  Wie het ’t Twiske van die jaren kent (ik ben er al jaren niet meer geweest) weet dat er een veelvoud aan parkeervelden was. En dat gegeven nekte Wim. Mobiele telefoons, we hadden er nog nooit van gehoord. We hadden destijds de goede gewoonte om  elkaar per telefoon of fax ons even af te melden en dat we veilig thuis waren. Diep in de nachtelijke uren was daar uiteindelijk het bericht van Wim; ik ben thuis. Ruim 2 uur had hij gezocht naar zijn auto in het doolhof van al die parkeervelden.