DINSDAG – Berber Kramer is triatlete. Is geboren in het Friese plaatsje Oosthem. Studeerde aan het Tinbergen Instituut van de universiteit van Amsterdam en werkt voor The International Food Policy Research Institute (IFPRI). Eerst in San Diego en Washington, USA en inmiddels is ze werkzaam vanuit Nairobi, Kenya. Als sportvrouw doet ze vanzelfsprekend wedstrijden in Afrika, maar ook daarbuiten.
Ze was tweede op het WK St. George 2020, won Waterman’s Half in USA, Ironman 70.3 Durban en deed mee aan de Ironmans Zuid-Afrika en Lake Placid en werd vierde op de Frysman 2019. Twee weken na IM Lake Placid besloot ze mee te doen aan de allereerste Ironman 70.3 in Centraal-Afrika, meer specifiek in Rwanda. Het land dat in 2025 het WK wielrennen mag organiseren, kreeg alvast een triathlon-voorproefje. Het bleek een geslaagde primeur. Veel livestream-materiaal was er nog niet, vandaar dat we Berber gevraagd hebben ons in te wijden in de geheimen van deze nieuwe Afrikaanse wedstrijd. Zelf was ze alvast heel enthousiast.
Een uur na de finish stond ik nog te dansen
Ironman organiseerde 14 augustus voor het eerst een race in Oost Afrika, en wel in Rwanda, het land van 1000 hills. Triatleten hier in buurland Kenia (waar ik tegenwoordig woon) keken enorm uit naar dit evenement, en iedereen hoopte naar Lake Kivu in Rwanda af te reizen voor hun eerste Ironman. Een enorme kans voor triatleten in de regio, omdat er zelden long course triathlons worden georganiseerd, laat staan met internationale concurrentie. Aangezien ik me al had ingeschreven voor Ironman 70.3 Durban en Ironman Lake Placid besloot ik in eerste instantie – met pijn in het hart – niet naar Rwanda te gaan. Maar toen Durban vanwege overstromingen uitgesteld werd, en mijn 2 reisbuddies naar Rwanda overstapten, kreeg ik enorme FOMO (Fear Of Missing Out, red.), en besloot dat ik best 3 weken na een hele Ironman best een halve Ironman kon doen – dit was per slot van rekening de eerste Ironman in mijn nieuwe regio!
Land of 100 hills
En hier had ik absoluut geen spijt van. Het parcours was wat je van Rwanda, the land of 1000 hills, kan verwachten: we mochten – onder de aanmoediging van vrolijke kinderen aan de kant van de weg (“mzungu! hello! bye bye!”) – heel wat klimmen en dalen op de fiets. Zo’n 1200 hoogtemeters – en dat was nadat de ca 10 km beklimming met 8% gemiddeld voor veiligheid uit het parcours gehaald was, omdat de weg niet afgesloten kon worden van het verkeer.
Goede wegen
Rwanda heeft super goede wegen om te fietsen, strak asfalt, dus we konden lekker voluit, ondanks de vele bochten in het parcours. Dit ligt mij wel, en na zo’n 20 kilometer fietsen lag ik op kop, en kon ik het gat met de nummers twee en drie verder uitbouwen – in T2 had ik zo’n grote voorsprong dat ik wist dat ik dit ging winnen, en dat ik niet ‘all out’ hoefde te gaan bij het hardlopen. Dat was maar goed ook, want er was nog een behoorlijke “bult” die we drie keer mochten beklimmen (296 hoogtemeters op het looponderdeel).
De sfeer was bijzonder. De locals in het publiek hebben nog niet allemaal echt van triathlon gehoord, dus ik besloot naar iedereen te lachen en zwaaien, om te laten zien dat we ondanks de harde inspanning toch ook wel genieten. En er waren zo veel Kenianen, zowel onder de deelnemers als aan de kant, het voelde als een thuiswedstrijd. Er was ook veel meer diversiteit dan in een typisch Ironman event (lees: niet iedereen was blank met een dure fiets), dat was super om te zien, en alle deelnemers waren extreem vriendelijk naar elkaar. De race was ook top wat betreft organisatie; het Ironman team uit Zuid Afrika en de event partner in Rwanda waren keihard aan het werk achter de schermen, maar als deelnemer leek alles volgens plan te gaan, en was het bijna niet te merken dat dit de eerste Ironman ever in de regio was. Om hier als eerste vrouw over de finish te komen was een geweldige ervaring – een uur na de finish stond ik nog te dansen, zo blij was ik!
Vaste prik
Ik hoop dat Ironman 70.3 Rwanda een vaste prik op het Ironman circuit wordt, dit is zeker een aanrader voor iedereen. Een unieke Ironman niet alleen omdat je Dutch mountains kunt vervangen voor schitterende Rwandese hills, maar ook omdat het de triatleten hier in de regio eindelijk eens een kans geeft om zichzelf te meten aan internationale concurrentie, en een enorme boost geeft aan de sport in de regio. Dus laat me vooral weten als je vragen hebt over Ironman 70.3 Rwanda of triathlon in oost Afrika, en anders, tot volgend jaar in Rubavu, Rwanda?
Twitter @BerberKramer of op Facebook.
Dutch