Wij volgen Triathlonworld-atlete Julia de Leeuw op weg naar Kona Hawaii.

IN OKTOBER MAG IK RACEN OP KONA! NA MIJN IRONMAN 70.3 IN MAASTRICHT, WERD IK GEVRAAGD DOOR TRIATHLONWORLD EN TRIKIPEDIA OM MIJN LAATSTE WEKEN TOT KONA IN EEN WEKELIJKS VERSLAGJE TE DELEN. SPANNEND, MAAR SUPERLEUK.

Eigenlijk begon die weg van Maastricht tot Kona al veel eerder. In 2017 stond ik in Maastricht voor het eerst langs de kant van een hele triathlon mijn vriend Bart aan te moedigen. Dit was zó tof! Wat een prestaties, wat een afstand, wat een sfeer, dit wil ik ook doen! En dus zat ik een week later op een terras in de Franse Alpen met mijn laptop op schoot, ga ik dit echt doen? Klik, betaald, ingeschreven.

Een jaar later stond ik ook in Maastricht aan de start en deed ik mijn eerste hele triathlon. Kriebels voor de start, de rest van de dag alleen maar aan het genieten. Geen moment dacht ik, waarom doe ik dit? Ik vond het zó leuk! Al tijdens de race bedacht ik dat ik hier beter in wilde worden. Ik lag eigenlijk heel lang eerste in mijn agegroup en had al bijna in mijn eerste hele triathlon een kona slot te pakken. Maar gelukkig was het nog niet gelukt, omdat ik vond dat ik daar nog helemaal niet klaar voor was.

Over de finish op de markt in Maastricht, een dikke zweetknuffel aan Ruud, zo blij als ik was. De triathlon in Maastricht had vanaf dat moment voor altijd een speciaal plekje in mijn hart.

 

In april dit jaar lukte het in Zuid- Afrika (hoe gaaf om daar een triathlon te kunnen doen!) om mij te kwalificeren voor Kona Hawaii. Gek genoeg is racen op Hawaii nooit mijn allergrootste doel geweest. Ik vind gewoon het proces van het trainen naar een race toe heel leuk. Dan als kers op de taart zo goed mogelijk een leuke race doen. Voor mijn vriend Bart was dit wel een droom en nu mogen we samen. Dat is wel echt uniek. En ik moet zeggen, nu ik echt ga, vinden mijn dromen steeds vaker op een zonnig eiland plaats…

Maar, 70.3 Maastricht 2022! Die race was dus 6 augustus en een test om te kijken waar ik nu sta. Na een periode waarin ik van mijn coach Yvonne van Vlerken na Zuid-Afrika echt een stap terug moest doen (lastig als iedereen begint aan lange ritten en bikkeltraingen!), mocht ik vanaf juni weer lekker aan de bak. De vorm stelde niet teleur! En met een mooie klassering vlak achter toppers Marlene en Ilona was ik echt mega blij.

Gelijk na IM70.3 Maastricht startte mijn laatste zware trainigsblok voor Kona.

Bart en ik zijn vanuit Limburg doorgereden naar Frankrijk om daar 2 weken te kunnen trainen in de heuvels. Mijn schoonouders hebben hier een prachtig huis. We kennen hier de wegen op ons duimpje en je komt amper auto’s tegen wanneer je op de fiets stapt. Twee weken genieten! En ook belangrijk; trainen in flinke temperaturen.

Maar aan alles komt een eind en eenmaal thuis begon na 5 heerlijke weken zomervakantie gelijk het werkende leven weer. Dat is altijd even wennen. Ik werk 5 dagen per week als docent op de Hogeschool van Amsterdam. Werk combineren met veel uren trainen in de week is soms best een puzzel, maar met goed plannen kom ik er meestal wel uit. Je merkt alleen dat herstellen echt anders is als je de hele dag op je benen staat. Stiekem vind ik het ook wel weer fijn om op andere dingen te kunnen focussen dan alleen maar jezelf/sport. De weken vliegen in ieder geval echt voorbij.

In het weekend van 10 september mocht ik knallen in Almere op de halve triathlon. Kijken hoe het nou echt staat met de vorm zo vlak voor DE grote race! Challenge Almere is voor mij een soort van thuisrace. Ik woon aan de andere kant van het Gooimeer in Weesp en voor mijn trainingen op de tijdritfiets kies ik eigenlijk altijd het rondje Challenge parcours. De dijk naar Lelystad kent voor mijn geen geheimen, haha!

De dag begon zeiknat, wat een regen! Na een prima zwemonderdeel (30 minuutjes), mocht ik de fiets op. Mijn lievelingsonderdeel. Ik begon lekker, zat goed in mijn ritme en kon tegen de wind in mooie wattages trappen. Top! Het duurde niet lang voordat de eerste groepen(!) mij begonnen in te halen. Oej, wat kan ik daar van balen. Niet alleen omdat het niet eerlijk is. Maar iedere keer als er een groep langs komt moet je je benen stilhouden en daar gaat je lekkere ritme.

Ik zat mij er zo druk om te maken dat ik er zelfs mentaal helemaal uit was. Ook nog bij de start van het lopen maakte ik mij druk over iets waar ik totaal geen controle over had. Achteraf is dit weer een mooie les voor volgende races en Hawaii. Houd je alleen bezig met de dingen waar je zelf controle over hebt, anders kost het alleen maar negatieve energie..

Voor een halve triathlon vol in mijn trainingsblok, ben ik weer prima tevreden met de tempo’s en uitslag. Inmiddels verteld Trainingpeaks mij dat het nog minder dan 14 dagen is tot raceday. Dit weekend gaat er nog flink getraind worden. En dan.. mogen we los!