Nog even terug naar zaterdag, de Bayman, de fraaie winst van Dirk Wijnalda tegen dat schitterende decor van de Mont St. Michel – WTJ 2610

WOENSDAG – We brachten in het weekend al die mooie nieuwe wedstrijd in Normandië met de al even mooie zege voor Dirk Wijnalda. De onverwoestbare Fries/Utrechter kreeg het voor elkaar om op zijn 49e nog een hele triathlon op zijn naam te schrijven. Age is just a number voor Dirk. Het was zijn zesde overall-zege op een triathlon over de volledige afstand. We komen er nog even op terug. Ten eerste om Dirk zelf zijn verhaal te laten en ten tweede omdat de foto’s met die mysterieuze rotsberg voor de Normandische kust met daar de triatleten voor zo geweldig zijn.

Al in het voorjaar had ik me aangemeld voor de Bayman triathlon in Normandië bij de Mont Saint Michel. Waarom deze Triathlon? Het leek me vooral een leuke locatie waar ook nog wat te zien is om de race heen. Ik was er nooit eerder geweest dus een mooi gelegenheid om eens te bezoeken. Ook was het op rij-afstand, al is 800km autorijden voor mij alleen een behoorlijk uitdaging. Ik vind het altijd lastig om zolang stil te zitten zonder in slaap te vallen. Dus onderweg vaak pauze gehouden om wat te bewegen. Daarnaast vind ik een wat kleinere wedstrijd waarin ik lekker voorin kan meestrijden leuk om te doen. En het inschrijfgeld was ook nog eens schappelijk. Later werd nog bekend dat er prijsgeld beschikbaar zou zijn, maar dat wist ik bij inschrijving nog niet.

Het zwemmen vond plaats in het Couesnon Kanaal. Dit kanaal ontvang zoet water uit het binnenland en staat via een dam in verbinding met de Atlantische Oceaan. Bij vloed stroomt het kanaal vol met zout oceaan water en bij stroomt het weer terug via de Dam. Tijdens het zwemonderdeel was de dam zo goed als dicht en stond het kanaal vol met brak water dat grijs was van het vele slib. Om 5 min voor half 8 mochten we het water in, het was toen nog donker, maar voor degene die daarom nog niet echt wakker waren zorgde het 14,5 graden koude water daar wel voor.

Half acht klonk het startschot en kon ik me weer warm zwemmen. De eerste ronde was het nog donker en schemerig. Daarom was er een lichtbaken aan het einde van het eerste rechte stuk. Ik vind het starten in het donker altijd wat speciaals hebben. Het geeft toch een bepaalde sfeer, deed me een beetje aan de Embrunman denken. Het zwemmen ging op zich goed, ik kon na een km aansluiten bij een groepje, en heb daarna voornamelijk in de slipstream gezwommen. Na een uur klommen we met 3 man uit het water. De wissel had een lang stuk rennen naar de wisselzone, met ijskoude voeten over niet bepaald vlakke ondergrond was best een uitdaging. Na een goede wissel zat ik als tweede op de fiets , 3 minuten eerder was de eerste man en snelste zwemmer Guillaume Crozet al aan het fietsen begonnen dus die had een flinke voorsprong.

De eerste fietsronde van 90km zat ik helemaal alleen, zowel voor als achter me zag ik niemand. De route was aangeven met borden en op de meeste kruisingen stonden gendarmerie en vrijwilligers. Maar het was goed opletten op de bordjes bij onbemande afslagen, soms twijfel je toch en één keer reed ik ook rechtdoor in plaats van linksaf maar kon dat snel herstellen. De ronde had veel bochten en een aantal steile klimmetjes maar ook lange polderwegen waar met de wind in de rug veel snelheid kon worden gemaakt. De wegen waren vaak smal en niet altijd even goed wegdek, nat door de regen die in de nacht was gevallen en toch wel wat steentjes op het asfalt dus ook in de bochten was het goed opletten. Ik maakte me wel zorgen over eventueel een lekke band want had echt niets aan reparatie spullen bij me. Ik zag mezelf al staan ergens op het Franse platteland met pech en hooguit een oude boerderij in de buurt. Maar het geluk was met me.

Op een heen en weer stuk kon ik zien hoever ik achter lag op Crozet, dat bleek behoorlijk op te lopen. Maar ik kon ook zien dat ik een ruime voorsprong had op de nr 3. In tweede ronde waren ook de atleten van halve triathlon gestart en het parcours was nu druk geworden. Ik heb echt honderden atleten van deze afstand ingehaald. Op zich een lekker gevoel en ik hoefde nu ook niet meer op de route te letten. Ondanks dat ik veel tijd verloor op de leider in de race had ik toch een goede spirit bij het fietsen. De energie was goed en lekker eigen tempo kunnen rijden. Na 4.54 uur fietsen mocht ik aan het lopen beginnen. Ik geloof dat de achterstand toen een kwartier was. Dat is een behoorlijke achterstand natuurlijk.

Het loopparcours bestond uit 4 ronden langs de oevers van het kanaal plus een heen en weer stuk naar Mont Saint Michel. Als extraatje mochten we dan nog in de 4 ronde, op km 40 ongeveer, de Mont Saint Michel op. Liep ik de afgelopen races op Hoka Rocket schoenen met carbon in zool. Nu had ik besloten op Asics Noosa Tri de marathon te doen. Kortgeleden had ik deze schoenen aangeschaft in ze zitten en lopen heerlijk. Wel zonder carbon in de zool maar bij mijn testen toch echt wel snelle schoenen. Het belangrijkste was dat ik lekker zou lopen, ook omdat ik de laatste weken, sinds mijn race in Leiderdorp, wat last van de rechterkuit had gehad. Dat had me in de trainingen wel wat beperkt en ik had ook niet 100% vertrouwen in een goede run.

Ik begon niet te hard aan de marathon en bleef steady doorlopen, elke ronde een gel gegeten en in de laatste 2 rondes nog een flesje sportdrank uit mijn special needs bag. Dat kost even tijd om te pakken maar gaf me wel voldoende energie. Ik wist absoluut niet waar de koploper was, er was ook geen voorfietser en enige informatie kwam niet bij me door. Ik had me dan ook al verzoend met een mooie tweede plaats. Tot ik op km 38 te horen kreeg dat de leider in de wedstrijd slechts 20 sec voor me zat en kon ik hem zien lopen. Toen was het natuurlijk; ” d’r op en d’r over “. Vervolgens hard richting de Mont Saint Michel, daar deed een vrijwilliger nog een dappere poging mij tegen te houden omdat ze dacht dat ik nog niet in ronde 4 zat. Ik liep gewoon volle vaart door natuurlijk, had ook geen zin in een discussie op dat moment. Het stuk op de Mont St Michel was een super steile pad omhoog en vervolgens nog enkele trappen op en af en dan het steile pad weer naar beneden. Ik vond ik het echt gaaf, ik voelde me ook goed natuurlijk en was in de winning mood. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen er zo over dacht. Maar een bijzondere plek om te mogen racen was het wel. Vervolgens was het nog 2 km, met wind in de rug, naar de finishlijn voor de overwinning. Het was echt een leuke race en dik tevreden natuurlijk over het resultaat. Leuk om de allereerste Bayman triathlon Mont Saint Michel te mogen winnen.

+++++++++++++++++++++

Mooi om te lezen, Dirk. Weer een prachtervaring erbij. En je staat dan al wel in onze Hall of Fame, die zullen we de komende winter toch eens flink bij moeten werken, want er ontbreken weer veel recente topuitslagen van jou.