Met Maya Kingma terugkijken op de Bermuda race: ‘waarschijnlijk zou het een mooie training worden, het werd een zesde plaats’

De afspraak die we hebben, wordt iets later. Een appje van Maya: ‘ik ben even vertraagd. Kun je iets later ook nog?’ Natuurlijk is er met een avonddienst van mijn kant wel wat speling. Zodra het gesprek begint, verontschuldigt Maya zich; “Ik kom net van zwembad en daar waren een aantal mensen die wilden kletsen en uiteindelijk allemaal vragen hadden over mijn bestaan als Olympiër en topsporter, die wilde ik natuurlijk wel even te woord staan, dat vind ik belangrijk. We horen ook dat ze graag haar kennis deelt, ook met bijvoorbeeld het geven van lezingen.

Natuurlijk valt er veel te bespreken op allerlei gebied en dat doen we dan ook. Maar het verslag beperkt zich op dit moment tot de wedstrijd in Bermuda. In een later stadium staat een volgende afspraak om met een wat bredere blik terug te kijken op een allesbehalve makkelijke periode.

,,Het was op donderdagochtend (drie dagen voor de race op Bermuda, RdH), dat ik even een kwartiertje ging joggen en in de laatste twee minuten ging ik door mijn enkel; dikke pech. Ik dacht nog, ik loop gewoon door, het zal wel goed komen. Ik ben natuurlijk bij terugkomst wel onmiddellijk direct gaan koelen. Als Nederlands team hadden we één coach en verder niemand, dus ook geen fysiotherapeut mee in het begeleidingsteam en we zaten ver weg van het racehotel. Ik ben vervolgens wel gaan zwemmen, maar dat ging ook niet. Ik ben toen maar een rondje langs de andere teams gaan ‘vragen’ om even fysiotijd. Uiteindelijk kreeg ik de toezegging van de fysiotherapeut van het Britse team, dat hij me aan het einde van dag even 5 minuten kon zien, maar dat hij me zeker niet mocht behandelen, dus aan het einde van de dag toch maar ‘even’ naar Hamilton gereden.
De fysio was bang voor een breuk en verwees me door naar het ziekenhuis. Als een geluk bij een ongeluk kende hij enkele goede sportartsen op Bermuda. Hij zorgde er voor dat zij wisten dat ik kwam en met welke klachten ik kampte.”

,,Op vrijdagochtend zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Ze wisten van mijn komst en ik voelde direct dat ik in goede handen was. Ze namen rustig de tijd, er zijn meteen foto’s gemaakt. Starten in de wedstrijd werd door de medische staf haast onmogelijk geacht, maar er klonk wel de opmerking: miracles do happen. De artsen adviseerden mij een brace aan te doen, dat heb ik meteen opgevolgd. De rest van de dag was het rusten en pootje omhoog. Op vrijdagavond geïnformeerd naar de foto en er bleek gelukkig geen sprake van een breuk, maar wandelen was wel heel pijnlijk. Toch heb ik besloten wel naar de racebriefing te gaan, met brace om.”

,,Natuurlijk heb ik contact gehad met mijn eigen coaches in Nederland en we besloten net te doen alsof ik zou starten in het voorbereidingstraject, dus zaterdag toch de parcoursverkenning gedaan. Het zwemmen deed zeer, maar na overleg met de coaches  besloot  ik toch te gaan racen, al wist ik niet of ik kon gaan lopen.  Stevig intapen en paracetamol! Ik had tenslotte nog 24 uur! Dat het geen topwedstrijd zou worden was inmiddels wel duidelijk. Waarschijnlijk zou het een mooie training worden, want ik kon wel gewoon hard fietsen. Maar eigenlijk zei ik vooraf dat alles mogelijk was, van uitstappen van de pijn na 1 ronde zwemmen tot meedoen voor een top 10. De top 20 halen zou kunnen en in ieder geval een prima resultaat zijn.

,,Het zwemmen was niet zo goed, door het wilde water werd het nogal een gevecht. Daarnaast de beperking van mijn enkel en het feit dat ik eigenlijk niet ‘met mijn benen’ kon zwemmen. Ik kwam uit in de tweede groep na het zwemmen en daar werd niet gereden. Op de klim (Flora Duffy Hill) in de eerste ronde ben ik van de tweede naar de eerste groep gereden. In de tweede ronde, opnieuw in de klim, besloot ik, ondanks dat het verschil naar Flora groot was, het gewoon te proberen om het gat solo te dichten naar Flora. En dat lukte.”

,,Flora werd natuurlijk op de hoogte gehouden en heeft het tempo een beetje laten zakken; toen ik aansloot was 1 blik voldoende: laten we er samen vol voor gaan! Ik heb heel hard gefietst en het was een geweldige ervaring om samen met Flora, onder al die aanmoedigingen van de mensen uit Bermuda aan de leiding rond te rijden. Op de fiets had ik nog steeds geen idee of ik überhaupt zou kunnen lopen.”

Dat lopen dan. ,,Ik kon geen grote passen maken, kon geen kracht zetten, maar de voorsprong was van dien aard dat ik ben blijven doorgaan en zo rolde er tenslotte een zesde plaats uit. Natuurlijk geeft deze wedstrijd mixed feelings, want in normale doen was het podium zeker mogelijk geweest. Echter met zo’n voorbereiding (ik heb nog even overwogen na 1 ronde zwemmen uit te stappen en op de fiets wist ik niet eens of ik zou kunnen lopen), is een zesde plaats een prachtig resultaat.”

Next Stop Abu Dhabi, de finale van de World Triathlon Championship Series.

Nu, een week na de wedstrijd in Bermuda, heb ik mijn eerste voorzichtige paar kilometer hardgelopen. Serieuze training richting Abu Dhabi zit er dus helaas niet in. Dus ook daar kan het weer alle kanten op gaan. Maar ik doe er alles aan er zo fit mogelijk te staan.