Mike Reilly in de New York Times: ‘nooit weg bij finish’; Geen zwemloop Amersfoort meer; zesde veldritzege Shirin – WTJ 2731
MAANDAG – Het zal niet veel collega-speakers lukken, maar Mike Reilly stond afgelopen week prominent met een verhaal in de New York Times. Terecht natuurlijk, want de man is een fenomeen geworden in de triathlonsport. We hallen wat passages uit het artikel naar voren.
Waar duursporters motivatie halen uit het bereiken van de finishlijn, telt voor Ironman-triatleten meer. Zij zijn gedurende die 3,8 km. zwemmen, 180 km. fietsen en marathon lopen ook bezig met nadenken wat ze te horen krijgen bij die finishlijn. Daar juicht het meeste publiek en dat geeft je al vleugels, maar ze luisteren vooral ook naar vier fameuze woorden uit de mond van Mike Reilly: You are an Ironman.
Die worden – exclusief uitgesproken door Mike – zijn voor atleten minstens zo belangrijk geworden als de medaille om hun nek. Het is de ultieme bevestiging van de Amerikaanse speaker dat de wedstrijd hiermee volbracht is. Het ging in de loop der jaren zo ver dat triatleten juist het eerst inschreven in wedstrijden waar Mike aan de microfoon stond (dat effect hopen Ruud en met Gastel ook te bereiken, maar dat geheel terzijde). Ironman zou de man het liefst bij alle 170 races aan de finishlijn hebben staan, maar zelfs voor een man als Reilly was dat niet mogelijk.
Het begon met een blessure in San Diego
Hij was 33 jaar speaker, deed 214 Ironmans met Ironman Nieuw-Zeeland in december als zijn laatste. Hij begon zijn carriere eind jaren zeventig toen hij geblesseerd raakte bij een 10 km-loop in San Diego. Hij wilde vervolgens zijn vrienden aanmoedigen en kreeg prompt een microfoon in handen. Er was iemand nodig om de ongeveer 100 deelnemers binnen te praten. Van lokale loopwedstrijdjes kwam hij in 1989 voor het eerst op het WK Ironman Hawaii te staan.
Twee jaar later zat Mike daags voor een Ironman bij een vriend, die twijfelde over zijn deelname. Reilly moedigde hem alvast aan met de woorden: Ah, come on, you are going to be an Ironman. Toen zijn vriend de finish haalde, schreeuwde Mike door zijn microfoon: You are an Ironman! ,,Ik bedoelde ermee te zeggen: zie je wel, dat je het kunt.” Zijn vriend zwaaide naar de speaker en het publiek jubelde mee. ,,Dus ik zei hetzelfde bij de volgende finisher, en de volgende. De mensen klapten en juichten veel harder dan ze bij alle finishers ervoor hadden gedaan. Ze riepen: say it! say it!
In navolging van Mike Reilly hebben alle Ironman-speakers de magische woorden overgenomen, maar niemand weet ze met zo veel gevoel te brengen als de Amerikaan. En bij Challenge zoeken ze naar een passend alternatief, maar ook dat is lastig.
Alle finishers verwelkomen
Waar het bij een marathon ondoenlijk is alle 10.000 atleten te noemen, ging Reilly werkelijk elke finishers verwelkomen. Hij werd motivator, cheerleader, therapeut en stem tegelijk. Dat in combinatie met een grote bewondering voor de atleten en de waardering voor elke atleet maakt Mike Reilly de G(S)OAT (Greatest Speaker Of All Times).
In het interview zegt Mike verder dat hij het nooit gedaan heeft om iets na te laten. Hij wilde dat een atleet zich zou voelen als een miljoen dollar en vond dat in die vier woorden. Het klikte meteen met atleet, maar ook met de families, vrienden eromheen.
Interessant om te lezen is dat Mike steevast om half 4 in de ochtend wakker werd en om 4 uur bij de start aanwezig. Daar praat hij met atleten en bewaart zijn kalmte. Je kunt immers niet meteen met AC/DC beginnen. De atleten in het water krijgen en op tijd starten, dat is het doel. Vervolgens heeft ie twee plekken op het fiets- en loopparcours waar hij de race goed volgt om vervolgens een half uur voor de winnaars bij de finishlijn post te vatten. And there I say to myself: Let’s rock and roll until midnight. Let’s take care of everybody.
Frodeno zou het nooit kunnen
De laatste drie uur van een Ironman waren zijn favoriete momenten. ,,De atleten die dan nog onderweg zijn, zijn al zo lang bezig. Iedereen smeekt altijd: Mike, please wait for me. Dan zeg ik: ik ga nergens heen. Ik verlaat de finishlijn nimmer. Tot de allerlaatste. Toen Jan Frodeno als winnaar in Kona ooit tegen het einde terug keerde bij de finish, vroeg hij me: ,Hoe doen die atleten dat, ik zou nooit zo lang achter elkaar kunnen sporten!”
Door niet te veel te drinken hoeft Mike gedurende de 10 uur finish-verslag ook niet naar een wc. Een broodje wordt hem tussendoor even gebracht. ,,Mensen zeiden: geen break nemen als ik binnenkom, Mike. Maar ik ben nooit weg, zelfs naar de snelle toilet neem ik de microfoon mee, terwijl mijn collega dan bij de finish staat, roep ik ze alsnog om. En als iemand later me schrijft: Mike, you missed me, you didn’t call me an Ironman,” I say, “Give me your phone number.”
Aquathlon Amersfoort ter ziele
Tamelijk onverwachts houdt de Kristal zwemloop in Amersfoort op te bestaan. Vooral de laatste jaren was de wedstrijd uitgegroeid tot de grootste aquathlon/zwemloop van het land. Wat ik niet wist, is dat het evenement al bijna dertig jaar bestond. De laatste jaren dus in Amerena en daarvoor in het Sportfondsenbad. De laatste jaren was het ook de EK/WK-kwalificatiewedstrijd aquathlon. AV Triathlon, dat tekent voor de organisatie, zat ernstig verlegen om medewerkers/vrijwilligers in de organisatie, maar kon ze niet vinden. Daarom valt nu het doek.
Spijtig toch, want de nationale kalender heeft toch al een paar aderlatingen en veel nieuwe wedstrijden zien we er de laatste jaren niet bij komen. Hopelijk komen we met z’n allen snel uit dit wedstrijd-dalletje en staan er straks weer genoeg vrijwilligers plus triatleten klaar om ook in eigen land weer een aanzienlijk wedstrijdaanbod te krijgen.
Shirins zegeteller staat op zes
Onvermoeibaar gaat de 20-jarige Shirin van Anrooij door in wat tot nu haar beste veldritseizoen is. Ze reed zestien crossen en won er maar liefst zes. Het begon allemaal in het tweede novemberweekend met de winst in de Beekse Bergen (een wereldbeker nota bene), daarna volgde rond de kerstdagen de Zilvermeercross in Mol en de UCI-cross in Gavere. Vervolgens was de Zeeuwse niet meer te stuiten met de fameuze Azencross van Loenhout op haar palmares en dit jaar reeds de Vlaamse Duiencross en de wereldbeker-race te Zonhoven. Het podium kleurde geheel oranje met Puck Pieterse en Fem van Empel op de plaatsen twee en drie. Maar zij hebben geen du/triathlonconnectie en dat geldt voor Shirin nog altijd.
