Marloes Vos, adaptive triathlete (35): Het grote verschil – van rolstoel tot TT

“Onze Marloes” blogt voor de 35e keer. Ze heeft enorme stappen gemaakt, vanuit haar rolstoel naar hele triatlons, haar verhaal is inmiddels meer dan bekend. Marloes kijkt in deze blog , vanaf Lanzarote. terug naar hoe het was in haar pre-triathlon leven, hoe voor haar triathlon begon, kijkt vooruit naar haar nieuwe uitdaging en overziet alle goede zaken die door de triathlonsport op haar pad kwamen.

Zittend op het strand, genietend van de zon en de eerste trainingskilometers van de komende 7 weken gemaakt, overdenk ik op Lanzarote mijn triatlon avonturen. “Het is best bizar” realiseer ik me, fietsend over de mooie wegen tussen het vulkanische landschap “dat ik in 2016 nog amper 50 meter kon lopen en nu op weg ben naar mijn 3^de hele triatlon”. Dus bedacht ik vandaag dat het misschien wel leuk om is terug te kijken vanuit diverse hoeken naar toen en nu.

Allereerst fysiek. In 2016 was ik er zó klaar mee. Ik was bijna afgestudeerd en mijn lijf liet mij zo in de steek. Een kop koffie optillen of dat kleine stukje lopen naar de auto was eigenlijk al te veel. De rolstoel was mijn vriend op dat moment, maar ook mijn ballast. Op advies van de artsen was ik drastisch afgevallen, maar eigenlijk maakte dat mijn lijf nog zwakker. Nu, achteraf weten we wel waarom, maar ja … ik deed ook maar wat ik dacht dat goed was. De knop moest om, ik had zoveel pijn in mijn lijf. Het begon in mijn benen en straalde later ook nog uit naar de rug en armen.

 

Dat sport mijn medicijn zou worden had ik destijds niet kunnen bedenken. Wat ben ik de fysio’s, met name Joey en personal trainer Tjen dankbaar dat zij met mij het roer hebben omgegooid. Het belangrijkste actiepunt voor mijn lijf was aansturing en krachtstoename. De drive die ik erdoor kreeg kwam omdat ik progressie maakte. Het ging met vallen en opstaan, maar als je voelt dat je weer in control komt is dat zo fijn. We begonnen met krachttraining, daarbij kwam aantal maanden later hardlopen en toen had ik het gekke idee om een obstaclerun te gaan doen. En als ik iets in mijn kop haal, dan lukt het meestal ook. Zoveel heb ik de afgelopen jaren wel geleerd. Eind 2017 kwam daar de triatlon droom. Samen met Tjen en Joey gingen we aan de slag. De trainingen die ik toen deed zijn zo anders dan hoe ik nu train, maar het was effectief. We combineerden krachtoefeningen met 1 km. hardlopen en dat herhaalde we een aantal keer, en zo ook voor het fietsen met een rondje van 3 à 5 km fietsen. Het zwemmen ging niet van harte maar in 2018 haalde ik de finish! En ja, dan ben je verknocht aan de sport.

 

En dan nu in 2023, op weg naar mijn derde full distance en stiekem droom ik al verder. Fysiek enorm sterk, ondanks de aanvallen van spasmen, kan ik blijven bouwen. Het lijntje van rust/herstel en trainen blijft een uitdaging. Mijn lijf heeft de prikkels nodig maar daarnaast moet je ook geregeld het gas er af kunnen halen. Het verschil zit hem vooral de laatste maanden met name erin dat ik consistentie in het trainen heb. Daarnaast luisteren we heel goed naar de signalen van mijn lijf en analyseren of we een oorzaak in de training of het dagelijks leven kunnen vinden, of dat het van mijn aandoening afkomt. Het verschil in trainen zit hem nu in het feit ik een hele sterke motor heb ontwikkeld. Alleen de kunst is om nu mijn chassis mee te laten groeien, van het lelijke eendje naar een Opel cadet en verder. Een formule 1 motor past niet in een lelijk eendje, maar stap voor stap beweegt het dichter naar elkaar toe. In Egmond liep ik een kwartier van mijn halve marathon tijd in vergelijking met die van vorig jaar af, en zelfs een PR met 3 minuten sneller op halve marathon overall. De motor en het chassis lijken dus zeker beter op elkaar afgestemd te raken. Ook uit de inspanningstesten komt het naar voren. Mijn zone 1 en 2 worden de laatste maanden groter, ik kan mijn ademhaling steeds beter controleren en ik loop technisch alweer stukken beter. Ik werk er hard voor. Drie keer in de week ben ik in de gym te vinden voor krachtraining. Ook loop ik nu veel meer kilometers in langzame tempo’s. Dit doe ik vooral het laatste jaar en het gaat me de laatste maanden steeds beter af. Ik vervloek die trainingen geregeld, maar ze zijn het zó waard. Ook hoe mijn lijf er nu uitziet, ik ben er trots op. Ik ben zeker geen lichtgewicht atleet, maar ik zie wel dat het laatste jaar mijn vetpercentage daalt en ik spiermassa kan behouden. Dat was in 2016 totaal het tegenovergestelde, ik verloor mijn spiermassa en daarmee ook de kracht om op eigen benen te staan. Als je mijn fysieke toestand in 2016 met nu vergelijkt dan is het een mega verschil. En ik heb het gevoel ik nog niet uitgegroeid ben.

Als we dan naar het mentale aspect kijken 2016 versus 2023. Er zijn overeenkomsten, maar ook zeker verschillen. De overeenkomsten zijn te vinden in mijn doorzettingsvermogen. Eerst was mijn focus de rolstoel vaarwelzeggen, daarna kreeg ik de smaak te pakken om doelen met sporten te stellen en daarvoor te trainen. Mijn doorzettingsvermogen heeft zich verder ontwikkeld om The Way of Triathlon Life te leven en voor de volledige triatlons te gaan trainen. In wedstrijden geniet ik intens, ondanks de pijn en vermoeidheid blijf ik vrolijk en geniet ik van het moment en het feit dat ik dit kan doen.

Eén van de belangrijkste verschillen op het mentale vlak is denk ik, zelfvertrouwen. In 2016 was ik zo onzeker over mijzelf. Ik was het vertrouwen in mijn lijf in de loop van de jaren kwijtgeraakt. Ik vond mijzelf er niet toe doen. Door het sporten groeide ik enorm. In sport kan je stap voor stap groeien en dat is wat mijn zelfvertrouwen liet groeien. Ik kan mij de finish in 2018 in Gendt nog zo goed herinneren. De boost die ik daar kreeg heb ik omarmd en meegenomen in mijn verdere avontuur. In triatlon kan je groeien, je kunt sneller worden en/of op langere afstanden starten. Ik ben vooral voor het laatste gegaan in het begin. Ik ben geen snelle atleet, maar ik merkte wel dat ik mijn diesel engine goed kan inzetten. Samen met destijds mijn coach Josta en die ook vele kilometers met mij heeft gemaakt als buddie is er een goede basis gelegd, ze heeft mij het vertrouwen gegeven dat ik de hele triathlon aankan, en daar ben ik haar nog steeds dankbaar voor. Inmiddels durf ik ook te dromen van sneller gaan, en daar wordt hard aan gewerkt met coach Jeroen van Geelen. Dat ik de magische grens van 10 km per uur nu haal in wedstrijden geeft mij een enorme boost. Door het trainen voor triatlons en het verleggen van mijn grenzen met de hele triatlon als mijn grote doel voor het jaar, kan ik zeggen dat ik steeds minder aan mijzelf twijfel. De twijfel is er zeker nog geregeld, maar inmiddels ga ik het gewoon aan en zie ik wel wat er uitkomt. Geregeld krijg ik nu trainingen voorgeschoteld waar ik van tevoren een bericht naar Jeroen stuur met “Oh My God, dit kan ik echt niet!” Maar dan ga ik ervoor en verbaas ik mijzelf keer op keer. Ik geniet er intens van, de twijfel zal altijd wel iets blijven, alleen het verschil is nú ik ga het aan, ik ga ervoor.

En ander verschil is op het sociale vlak, mijn sociale kring was in 2016 erg klein. Ik was erg op mijzelf aangewezen en heb weinig connecties kunnen leggen in mijn studententijd. De afgelopen jaren heb ik door de triatlonsport vele mensen mogen leren kennen. Ik heb op weg naar de Gelreman met vele atleten mooie trainingen mogen voltooien. Door mijzelf aan te sluiten bij de diverse teams heb ik mooie vriendschappen opgebouwd. Het was dan ook heel spannend om eind 2022 de stap te maken naar het TRIPRO Triathlon Team.  Wat zal dit mij brengen, hoe ontwikkelen de vriendschappen zich verder die ik al gemaakt had. De wijze les die ik dit jaar heb mogen ervaren is, ook al draag je oranje, rood, blauw of welk tenue dan ook, vriendschap overstijgt alles. Ik mag nu er ervaren dat ik vriendschappen heb die supportive zijn. We spreken dezelfde taal, we snappen elkaars passie en we zijn er voor elkaar wanneer het nodig is.

Ik ben dan ook enorm dankbaar voor iedereen die mij helpt te trainen naar mijn doelen. De vele mensen die met mij meegaan in de trainingen.
Ik ben ook dankbaar voor de professionals om mij heen, alle trainers en coaches die mij de afgelopen jaren hebben laten groeien.
De zorgprofessionals die mee blijven denken naar oplossingen als mijn lijf sputtert.
En niet te vergeten de supporters bij races. Want wow, wat geven jullie mij een bijvoorbeeld kippenvel momenten als ik door het stadion van Challenge Almere-Amsterdam kom, of de vele likes op mijn social posts.
En ook de lieve berichten die ik mag ontvangen als mijn blogs weer online komen.
Dank Ruud en Wim dat jullie mij dit platform geven om de adaptive athletes uit te dragen via Trikipedia.nl en mijn avonturen keer op keer te mogen delen.