Donald geeft nooit op; Hell of the West; Nog iets meer Grand Raid Nisramont – WTJ 3261

25/03/202425/03/2024 Wim van den Broek 0 reacties

MAANDAG – Voor tenminste 1 titel komt Donald Hillebregt zeker in aanmerking. Dat is die van ‘never ever give up’. Van alle Nederlandse triatleten heeft hij de meeste internationale ervaring. Deed meer World Cup en Europe Cup-races dan wie ook. Minder WTCS-races overigens, want daar kwam de geboren Hillegommer niet altijd voor in aanmerking.

Om toch voldoende punten bijeen te sprokkelen is Donald aangewezen op World Cups en Continental Cups. Maar het gaat er ook daar loeihard aan toe, de concurrentie is overal ‘moordend’. In deze fase van Olympische kwalificatiemomenten geldt dat nog meer. En als je dan ook nog fysiek niet 100 procent bent, kun je wel fluiten naar de World Ranking punten.

Het liep in Hong-Kong dus niet zoals de Nederlander hoopte. Hij haalde er geen punten, in de wereldranking zakte Donald van de 213e naar de 220e plaats. Zijn samenvatting van de hele onderneming was als volgt:

Today’s race in Hong Kong didn’t unfold as hoped—no Olympic points were claimed. To sum it up: a neck injury, a less-than-ideal swim, and at this elite level, that combination made a strong finish unattainable.

Striving to bring my the best version of myself to a finish line has been a complex puzzle over the years. Though today’s results might not reflect it, I’m feeling the progress with every piece that falls into place. I remain hopeful that it will all come together, in time. The thought of achieving this fills me with determination, and I’m pouring my heart into making it happen.

Now, it’s time to focus on healing my neck. The pursuit for Olympic points picks up again in four weeks in Chengdu. The window of opportunity may be narrowing, but I’m confident that with the right strategy, success is still within my grasp. Meanwhile, I’ll keep the competitive spirit alive by participating in the Continental Cup and the World E-Sports Championships.

Reislustig

Voor iemand die van reizen houdt, geen straf natuurlijk. Hong-Kong, Nelson Mandela Bay, Londen en Chengdu. En dat alles in vier weken tijd! Als de atleet in kwestie er nog alle vertrouwen in heeft, wie zijn wij dan om daar aan te twijfelen. Ik hoop enkel dat Donald op latere leeftijd naar zijn sportjaren terugkijkt en tot de conclusie komt: het was verre van eenvoudig, het heeft een aardige duit gekost, maar het was de moeite waard, ik heb er geen spijt van.

Grand Raid: veel Nederlanders daar

We keren nog even terug naar Nisramont, naar de tiende editie van de Grand Raid van Berismenil in de Ardennen. Een wedstrijd met ook kajakken erin verwerkt. Een technisch onderdeel waar sommige triatleten zich een beetje op verkijken. Maar de Grand Raid is populair bij de Belgen, maar ook bij veel Nederlanders. Door het herfstachtige weer was het een zware aflevering, waarin uiteindelijk Koen de Leeuw opnieuw op het podium eindigde.

Dit keer vormde Koen een koppel met de succesvolle crossduatleet Geert van Kuijk. Ze kwamen heel ver. Stonden aan de leiding na de zaterdag ATB/trailrun, maar zakten een plaatsje op zondag door de vierde plek in de Grand Raid (met het kajakken er dus bij). De klassementswinst was voor Kris Henderieckx en Kris Coddens. De laatste loopt al heel wat jaartjes mee in de cross. Zo maar een greep uit zijn palmares: in 2008 achtste op het EK duathlon, in 2012 in Den Haag zilver op het EK crosstriathlon, een jaar later op hetzelfde parcours vierde op het WK.

Brons was er voor Tom Cockaerts en Floris Huyben. Van de acht Nederlandse koppels bij de mannen eindigden ook Matijs Jansen en Michel Lamtink in de top tien: negende.

Nederlands succes ook bij de Mixed teams met een zege voor Heleen van der Hulst en Marc Nieuwnhuijse. Bij de vrouwenkoppels was er een tweede plaats voor het Nederlands duo Esmeralda Spek en Rolien Duiven. Zij moesten enkel Jana Nys en Inge Wittevrongel voor laten gaan.

Op de korte afstand Grand Raid was het Belgisch koppel Dieter Roelandt en Stijn Botteldoorn het sterkst. Beste Nederlands duo was Ruben Smits met Stein Schalkwijk op een negende plaats. In de mix wonnen Ad Vlaemynck en Peter Coddens (broer van Kris). De vijfde plaats was voor de Nederlanders Jason Nede en Sofie Derks. Bij de vrouwenteams tenslotte een vierde plaats voor Jasmijn Haenen en Iris Haug. Winnaars daar waren de Belgen Moniek Braspenning en Hanne Pauwels.

Hell of The West

Terwijl het triathlonseizoen in Europa begint, loopt dat in Australie ten einde. Zondag was een klassieker The Hell of The West. Dat klinkt als een Xtreme triathlon, maar is toch gewoon een halve afstandsrace op de weg. Een zeer snelle zelfs. Charlie Quin won in 3.28.35 uur. Kieran Storch eindigde vier minuten later als tweede en het Ozzie-podium werd compleet met Jye Spriggs op dik tien minuten van de winnaar. Toptalent Richelle Hill was superieur bij de vrouwen, zelfs in de top tien tussen de mannen met haar 3.48.47 uur. Milan Agnew werd 16 minuten later tweede, Danielle de Launey scoorde brons maar wel al op een half uur van Hill.

Wim van den Broek

Wilde in 1983 iets anders dan alleen hard fietsen, stapte snel over op microfoons uittesten, één van de drijvende krachten achter één van de oudste triatlons: Oud-Gastel, figureert in misdaadseries en mag zich ridder zonder paard noemen.