Marloes Vos, adaptive triatlete (45): Challenge Roth staat voor de deur.

Het was eventjes stil…

Er zijn nog een paar dagen te gaan voordat ik aan de start sta van de grootste triathlon ter wereld: Challenge Roth. Vorig jaar, op 7 juli, heb ik een ticket bemachtigd voor deze wedstrijd. Nu, een jaar later, is het bijna zover. De spanning stijgt en de taper is in volle gang. Ben ik er klaar voor? Hoe is het mij de afgelopen tijd vergaan en hoe sta ik er nu voor?

Voor het eerst heb ik een race aan het begin van de zomer. Waar ik afgelopen jaren nog vele lange ritten in de zomer kon maken, wist ik dat ik nu een sterke basis in de winter moest leggen. Dus ja, op Lanzarote was het kilometers vreten: zwemmen, fietsen en lopen. Terug in Nederland ben ik doorgegaan met het opbouwen van een sterke basis en heb ik (net als vele anderen) heel veel uren op de indoortrainer doorgebracht.

De aftrap van het seizoen was voor mij traditiegetrouw bij de Go Triathlon Brouwersdam. Ik zette een supersterke race neer waar mijn vertrouwen groeide. De maand mei zat vol lange weekenden waarbij gelukkig het zonnetje tevoorschijn kwam. Tijdens het hemelvaartweekend ben ik heerlijk met de camperbus naar de Eifel afgereisd om te trainen en hoogtemeters te maken. Solo op avontuur op onbekend terrein, super spannend, maar gelukkig zijn er de veilige fietspaden over de oude spoorlijnen. Het pinksterweekend ben ik samen met guide Karin Sloove afgereisd naar Roth om vertrouwen te kweken. Parcourskennis is voor mij erg belangrijk, zeker wetende dat Roth toch flink wat klim- en daalwerk kent.. In Roth heb ik mijn eerste 180+ km route van dit jaar gefietst en de dag erna nog een keer het parcours verkend. Drie keer Greding en Solar Hill op fietsen geeft vertrouwen, maar roept ook vragen op. Hoe kan het dat er op dit pittige parcours zo hard gereden wordt? In ieder geval maakt het mij ook rustiger. Ik weet nu wat mij te wachten staat. Op tweede pinksterdag heb ik ook de parcoursverkenning met de organisatie gereden; wat is dat een gepassioneerde groep mensen. De ervaring van dit vleugje sfeer belooft veel goeds.

Op 2 juni stond Triathlon Nieuwkoop op de kalender, een toffe wedstrijd waar ik superwelkom ben. Dit jaar met een nieuwe buddy crew: Tripro triathlon teamies Michel en Erik, of op 2 juni Michelle en Erika genaamd 😉 (als enige heren mochten ze bij de vrouwen meedoen). Ze hebben de vuurdoop in het ‘buddiën’ goed doorstaan. Voor Erik was het de generale op weg naar Roth waar hij 180 km met mij op de fiets moet volhouden. Michel mocht met mij zwemmen en hardlopen. Nieuwkoop was voor mij echt weer een test dit jaar. Waar sta ik, wat zit erin, en kan ik mijn PR-reeks voortzetten?

Het antwoord was helder: ik begon met een steady swim in mijn nieuwe wetsuit en Michel heeft mij netjes door het water geloodst. Het fietsen ging hard. Ondanks de wind kon ik lekker wattages blijven pushen. Erik was goud waard, hij heeft mij door elke bocht heen geloodst waardoor ik harder en sterker door kon rijden. Wat een mega verschil maakt dat. Liggend in mijn stuur blijven trappen door een bocht, een jaar geleden was dat een no-go. En ja, af en toe gaf Erik mij op mijn donder als mijn eigen brein het overnam. Dus van achteren hoorde ik dan: “Luister dan ook, hahaha.” Zo ging het de tweede ronde voort: “blijf liggen, buiten, buiten, buiten, ja nu. Trappen en door!” Beetje bij beetje begon ik zelfs ook fietsers in te halen. Wat voelt dat lekker. Tijdens het zwemmen ben ik nog steeds in het achterveld te vinden, maar op de fiets ben ik nu een middenmoter. We hebben het maar niet over de wissels, ik ben echt een lange afstands atlete die haar tijd neemt zich goed te verzorgen. Dit keer kon ik lopend blijven pushen en vier rondes lang een steady tempo aanhouden. Elke drankpost ben ik goed doorgekomen en jawel: een PR op de halve marathon en ook weer meer dan tien minuten sneller op de halve triathlon in Nieuwkoop. Dit schept goede verwachtingen richting Roth.

En dan… een paar dagen later word ik wakker met pijn en kan ik niet meer op mijn linkerbeen staan. Ik doe het licht aan en zie een enorme zwelling op mijn achillespees. De paniek slaat toe, maar coach Jeroen weet me rustig te krijgen. Rust pakken, dit weekend maar het open water in. Geen triggers, niet fietsen, niet lopen. De week erna moet ik ook nog eens naar een congres voor werk. Niet optimaal, maar ja, het is niet anders. Gas terugnemen en in de herstelstand. Op donderdag mocht ik weer lopen en dacht ik dat het goed ging, totdat twee uur na de loop er weer een enorme zwelling zichtbaar werd. Toch weer paniek. Op vrijdag een echo laten maken waarop een ontsteking bij de slijmbeurs te zien was. De pijn was wel een stuk minder, dus het voorstel was nog minimaal een week looprust te nemen en in de tussentijd weer proberen het fietsen op te pakken, mits ik mijn fietsschoenen zonder te veel druk aan zou kunnen. Gelukkig lukte dat en kon ik de draad op de fiets weer oppakken!

Alsof het nog niet genoeg was, werd ik die zondag niet lekker wakker en merk ik later op de dag dat ik verhoging heb. Ja, toch een virus te pakken, dus opnieuw gas terug. Echt, ik word hier zo onzeker van, maar opnieuw zegt Jeroen: “het zit goed, pak je rust. Het harde werken is al gedaan.”

De laatste twee weken heb ik toch weer mijn uurtjes kunnen maken, inclusief een paar korte loopjes. Op het moment van schrijven van deze blog ben ik net in Roth aangekomen. De spanning stijgt, ik check meermalen de weerapps, maar ja, ik moet nu focussen op de dingen waarop ik zelf invloed heb. Het weer kan ik niet veranderen, mijn cyclus ook niet. Ik moet mijn koppie goed houden, mijn lijf laten rusten en dan gaan we zondag 7 juli een groot avontuur beleven!