Maartens Thuistriathlon: wat een superdag! Was het maar elke dag 9 januari – WTJ 1711

 

ZATERDAG – Als er één ding is wat Maarten van der Weijden vandaag weer voor elkaar wist te krijgen is het dat gevoel van samen iets geweldigs neerzetten. Terwijl de zwemheld in alle vroegte in zijn thuiszwembad (een endless pool, waar je tegen de stroom in zwemt) dook, maakten zich overal in het land al mensen zich gereed om sportief mee te zwemmen, fietsen, lopen of zelfs roeien. En voor wie dat allemaal te hard ging, werd er ook gewandeld.

Maarten is geen goeroe, hij weet zelf maar al te goed dat hij de mazzel had dat de kanker bij hem verdween zodat hij zijn droom om Olympisch kampioen te worden kon blijven najagen. Het is die verschrikkelijke ziekte, die hem deed beseffen dat zoveel anderen het nog niet redden. Niet omdat ze niet net zo hard knokken, maar omdat we wereldwijd nog een lange weg te gaan hebben om kanker de kop in te drukken. Onderzoek, apparatuur, specialismes: daar is geld voor nodig. En lag dat maar gewoon klaar in elke schatkist, dan was het zo moeilijk niet. Maar de realiteit is anders.

Enthousiasme

Maarten wist met zijn twee Elfstedenzwemtochten gigantische bedragen op te halen. In de aanloop naar zijn Thuistriathlon temperden we zijn enthousiasme. Zwemmen door Friesland spreekt net iets meer tot de verbeelding dan zwemmen in de tuin, fietsen op de Tacx en lopen op de loopband. Gelukkig is Maarten over alles even enthousiast. Grote en kleine bijdragen, grote en betrekkelijke kleine sporten: het maakt hem niet uit. Als ie maar lekker met zijn lichaam bezig kan zijn. En dat kon ie. Al na drie kwartier tikte hij aan voor de 3,8 kilometer zwemmen. Daarmee zou hij bij menig Ironman als eerste uit het water komen. We hadden eigenlijk ook niet anders verwacht. In zijn karakteristieke grote slag maakte hij snel meters. Peulenschilletje voor de man, die als het ware in het water leeft.

Daarna, hup de fiets op. De lucht  trok open. Buiten op straat kwamen de eerste toerfietsers al voorbij. Het moet best verleidelijk zijn om dat ook de fiets te pakken en die 180 kilometer  af te leggen. Maar ja, alles was uiteraard op de Thuistriathlon ingesteld. Een cameraman in huis, vaste camera-opstellingen en het Zwift scherm gemonteerd op de rollerbank en de loopband. 180 kilometer zonder een spatje vooruit te kunnen. Je moet het maar doen. En Maarten ging als een speer. Hij legde voor het eerst deze afstand fietsend af in een magnifieke 4.27 uur. Goed, moeten we niet vergelijken met een wegrace/triathlon, maar toch: imponerend zoals de grote man als een beest op de fiets te keer ging. En dan ook nog tijd vinden om even met collega Ruud te bellen dat het allemaal zo geweldig ging. ,,Ik heb het prima naar mijn zin. Het gaat ook buiten bij alle andere atleten, die meedoen goed hè?’’ Het is Maarten ten voeten uit, ondanks die immense prestatie nog oog hebben voor anderen.

Wel of niet onder de 9 uur?

 

Als dat zo door kon gaan, dan zat een sensationele eindtijd onder de negen uur er zelfs in. Intussen bleef het geld binnenstromen . De marathon dan. Fiets aan de kant loopband op. De fraaie zolder met balken waar vrouw Daisy wel maar Maarten beslist niet onder door kan was het decor voor het slotnummer. In aanvang zette hij er flink de sokken in. Gemiddeldes van 12 kilometer per uur gaven de debutant nog altijd zicht op een sub-9. Pas in de tweede helft wilden de benen niet meer wat het hoofd nog wel zou willen. Maarten schakelde terug en kwam onder de 10/uur. Mijn bewondering als hobby-loper was er niet minder om overigens. Prachtig wat hij liet zien. De beelden waren (op het nachtelijk zwemmen na) misschien niet allemaal even spectaculair (gemiddeld keken zo’n 200 mensen mee), het einddoel en alle acties erom heen gaven een warm gevoel wat in al die coronamaanden een beetje ontbrak.

Lange benen

Wandelen. Het moest dan toch nog even. Met nog zo’n zeven kilometer te gaan sputterde het MvdW-motortje even tegen. Zoals ook in zijn Elfstedentochten stond Daisy snel naast hem. Er moest even wat peptalk gesproken worden. Niet voor lang overigens, want Maarten rook de finishlijn al en daar kon niemand hem van weerhouden. Zijn lange benen zetten zich weer in beweging en weldra kwam hij terug op een lekker gemiddelde. Het was nu een kwestie van uitlopen. De vermoeidheid was van zijn gezicht af te lezen, maar niet zozeer dat hij op hangen en wurgen de loopband zou moeten stil zetten.

Camera’s in de aanslag, Daisy met microfoon voor een eerste reactie paraat. En dan ineens is het zover: 42,2 kilometer geeft de Zwift aan. Mission completed. 9.25.10 uur. Droomdebuut! Weer kan de grote sportheld van Nederland iets afvinken: zijn hele Thuistriathlon is volbracht. Met de handdoek om de nek loopt hij rustig naar het bankstel verderop. Hij laat zich in de zachte kussens zakken en komt op adem. Voor een eerste interviewtje bekijkt hij het bedrag wat dan al is opgehaald: 86.530 euro. ‘’Waanzinnig! Ik wil iedereen bedanken, die me gesteund heeft en ook de 161 atleten die meegedaan hebben waar ook. Het was een geweldige ervaring.’’

Geweldig saamhorigheidsgevoel

Dat vonden wij ook. Niet alleen vanwege deze unieke prestatie (Jan Frodeno ging Maarten voor, maar verder deed in Nederland volgens ons nog maar zelden iemand een hele thuistriathlon), maar bovenal vanwege het geweldige saamhorigheidsgevoel wat via Social Media ontstond bij het zien van beelden van fietsende en lopende triatletes als Yvonne van Vlerken, Rachel Klamer, Milan Brons, Bas Diederen, Maya Kingma, Angela Krijgsman, Evert Scheltinga, Tom Oosterdijk, Youri Keulen, Dirk Wijnalda en…Wim van den Broek. Sta ik eindelijk ook eens in dat rijtje 😉

Ik kan in de verste verte niet tippen aan de prestaties van deze mensen hoor, maar vond het zelf wel stoer om een kwart eeuw na mijn laatste nog eens een halve marathon te lopen. Mijn vrouw verklaarde me voor gek, maar ik was vastberaden. En ook twijfels, want het was de laatste weken giga-druk bij mijn krant BNDeStem. Ik kwam nauwelijks toe aan WTJ’s en dat is eigenlijk mijn eer te na.

Maar goed. Het rondje Stampersgat-Dinteloord-Heijningen-Witte Brug was al uitgestippeld (exact 21,1 kilometer) en toen het deze zaterdag zulk prachtig weer was geloofde ik er ook wel in. Goed, ook mijn motortje stokte op het laatst en de schoonheidsprijs zal ik wel nooit verdienen. Maar ook deze missie kwam na een uurtje of twee heerlijk joggen tot een goed eind. Superblij mee, beetje trots ook, smaakt naar meer enzovoorts. Ik hoop van harte dat jullie allemaal – of je nu gesport hebt of gedoneerd aan de MvdW Foundation voor TIPZO net zo’n super voldaan gevoel hebben over deze geweldige dag. Was het elke dag weer maar zo.

Wim