Nagenieten van Thuistriathlon; Miks antieke indoortriatlon; Boek Els; IOC – WTJ 1712
ZONDAG – Op zo’n weekend als dit kunnen we nog lang teren. Het zal bij minder geoefende mensen, die gisteren op wat voor manier dan ook meededen aan Maartens Thuistriathlon ongetwijfeld nog wat zeer doen aan de spiertjes, de glimlach is bij menigeen niet meer weg geweest.
Dat is althans het gevoel wat ik er aan overgehouden heb. Jarenlang is het niet in me opgekomen om lange looptrainingen te doen. Bij de 10 vond ik het meestal wel welletjes en regelmaat zat er al helemaal niet in. Van de andere kant was het ook weer niet helemaal into-the-blind om aan een halve marathon te beginnen. Zoals gezegd, het weer was zo ideaal: zonnetje, blauwe luchten, geen zuchtje wind, dat het een ‘nu-of-nooit’-onderneming was. Het is, dankzij het aanstekelijk enthousiasme van Maarten ‘nu’ geworden en daar ben ik hem dankbaar voor.
100.000 euro voor TIPZO
Morgen hebben – in elk geval de Brabantse kranten – uitgebreid oog voor zijn topprestatie. Moge met alle publiciteit achteraf het na-ijleffect nog heel veel extra centjes voor TIPZO (Tijdige Integratie Palliatieve Zorg in de Oncologie) opleveren. Zondag werd de 100.000 euro barrière overschreden. Ronduit fantastisch. Vandaag was Maarten al weer voldoende hersteld om mensen te woord te staan of – typisch Maarten – complimenten uit te delen. ,,Knap van je Wim!’’ en ook ,,Super dank dat jij en Ruud de actie zo enorm hebben gedragen.’’ Die dank is geheel wederzijds, Maarten. Het was een eer en genoegen om dit traject van dichtbij mee te mogen maken.
Mik Borsten ging Maarten twintig jaar terug voor
Ook Mik Borsten had alle waardering voor de megaprestatie van Maarten, maar de triathlonpionier uit Amersfoort bracht ons wel nog zijn eigen indoor-triathlon in herinnering. Het is zo’n twintig jaar geleden zijn dat Mik, die altijd graag afweek van het normale, een eigen indoor hele aflegde. Dubbele triathlons, Trans Holland Triathlons, 100 kilometer op een loopband, de hele van Almere en daags erna het WK doen, 180 kilometer steppend op de Holland Triathlon: zomaar een paar prestaties, die niet elke triatleet op z’n conto kan schrijven.
Mik wel. In 2000 deed hij zijn indoor triathlon. In het Amersfoortse bosbad 3,8 kilometer baantjes trekken, vervolgens op een hometrainer de 180 en eveneens op een loopband de marathon. Indoor in zoverre dat de fiets- en loopapparatuur op een kiosk op de Groenmarkt stonden. Dat alles ging in een wereldrecordtijd van 7.44.13 uur! En dat dus in een tijd dat er nog niet zo heel vaak onder de acht uur een hele werd afgelegd. Dat kon Mik ook niet in de buitenlucht, maar zijn fietstijd was fenomenaal: 3.25 uur. Zet daar de zwemtijd van 1.01 uur en de looptijd van 3.18 uur bij en je hebt een toptijd. We vragen Mik twintig jaar na dato hoe hij toch zo hard op die rollerbanken trapte. ,,Ik kon toen met 50 in het uur knallen op die rollerbanken. Zwift bestond gelukkig nog niet, dus keihard bewijs ontbreekt. Maar als ik gisteren zo naar Maarten keek, die ook in peleton kon fietsen, zou ik zo rond de 4 uur uitkomen op de fiets. Maar knap gedaan van hem hoor, zo kort pas in de sport en dan al zo goed bezig.’’
Net als Maarten koppelde Mik zijn ultra-prestaties vrijwel altijd aan goede doelen. Stichting KiKa, stichting Leukemie, stichting Luchtballon (kinderen met astma) om er maar een paar te noemen. Mik was in de jaren negentig een van de eerste runningtherapeuten. Zij zetten mensen met depressies aan tot hardlopen.
Aan de recordpoging deed ook Jos Everts mee (zie foto’s). Maar Jos hield het bij de Olympische afstand en ook dat ging sneller dan ooit. Het indoorrecord stond tot dan op 1.40.00 uur, maar Jos snelde naar 1.29.50 uur. Reactie Mik: ,,Het was wel lachen. Er kwam een bak commentaar op onze recordpogingen, maar niemand durfde het daarna nog aan te vallen.’’
Els vond autobiografie eigenlijk te vroeg
Behalve veel publiciteit voor Maarten was er uiteraard in de grote dagbladen aandacht voor het boek van Els Visser. Onder meer Trouw wijdde een groot interview aan de 30-jarige triatlete, die uitkijkt naar de dag dat ze als topsporter wordt herkend en niet als dat meisje dat schipbreuk leed en acht uur achtereen zwom naar het dichtstbijzijnde eiland. Het interview gaat over de euforie van winnend finishen, over haar coach Cameron Watt, dat je niet zo’n bizar ongeluk nodig hebt om te voelen dat je leeft en het feit dat ze een autobiografie eigenlijk te vroeg vond. Maar Els bezweek onder druk van een vierde uitgever, om wellicht anderen te inspireren. ‘Geen zee te hoog’ leent zich daar uitstekend voor.
Crossduathlon Etten-Leur afgeblazen: nu door corona
Tja, en dan toch weer de landelijke ontwikkelingen aangaande het coronavirus. Zoals altijd lekt het vooroverleg voor de volgende persconferentie uit en weten we bij voorbaat al dat Rutte/De Jonge de lockdown met drie weken gaan verlengen. Dan komen we uit op 9 februari. In deze periode hadden we graag willen modderen in de Etten-Leurse bossen, maar de organisatoren van de veldduathlon van Etten-Leur voelden de bui al hangen: vrijdag bliezen zij het evenement af. Daarmee is het de eerste wedstrijd, die twee jaar achtereen niet door gaat. Saillant detail is wel dat vorig jaar niet corona, maar de februaristorm roet in het eten gooide in Etten-Leur.
IOC beslist op z’n laatste in mei
Olympiërs blijven nog heel lang in onzekerheid, want vandaag zei IOC-lid Dick Pound dat er geen harde deadline is voor het go/no go, maar dat het op zijn laatst in april/mei zal zijn om de knoop door te hakken. Pffff. Ik zou niet graag in de schoenen staan van de IOC-bestuurders, de Japanse organisatoren, maar zeker ook niet van al die sporters die zich vier – inmiddels vijf jaar – een slag in de rondte trainen om beslagen ten ijs te komen op ‘s werelds grootste sportpodium.
