De column van Angela (5): Fijn daggie!
In mijn vorige column gaf ik aan dat we gewoon doelen moeten blijven stellen. Ik ben daar zelf ook mee begonnen. Althans, dat probeer ik. Want ondanks dat er weer een hele afstand op de agenda staat in september, en deze fysiek ook gewoon in mijn agenda genoteerd staat, heb ik wat moeite om het gevoelsmatig een doel te laten worden.
Waar ik normaal een doel stel en daar met m’n volle honderdtachtigduizend procent induik merk ik nu dat ik moeite heb om er echt in te geloven. Gaat het allemaal überhaupt wel door? Wanneer mag ik weer training gaan geven? Wanneer kan ik weer gaan zwemmen? Dat laatste heb ik al maanden niet gedaan. Eerst door een nieuw kunstwerkje op mijn been. Later door de lockdown. Ik begin oprecht te denken dat ik ga verdrinken en heb al een setje zwembandjes (van die oranje vleugeltjes) op mijn verlanglijst gezet. Grapje.
Ik schrijf altijd mijn eigen programma, wat eigenlijk een schema is, maar ik vaak slechts als rode draad gebruik omdat ik het plezier van trainen, en het weer, minstens zo belangrijk vind als het trainen zelf. Maar ook daar haper ik. En doe ik vooral waar ik op de dag zelf zin in heb. Wat zo gezegd hebbende eigenlijk wel weer het ‘liefste’ is wat ik voor mezelf kan doen in deze periode. Fit ben ik eigenlijk altijd wel. Dat wedstrijdfit komt vast ook wel weer.
En daar was ineens ons bekendste en langste (tweemeterdrie, bron: Wikipedia) lange afstandszwemmer Maarten van der Weijden met zijn thuistriathlon! Althans, hij was het al even van plan, maar het raakte mij ineens. En daar had ik mijn doel. Wat je niet echt een lange termijnplan kan noemen omdat het vanaf het ontstaan van het idee, tot naar de finish, nog geen 48 uur zou duren. Maar ik kreeg er wel energie van!
Er zat een goed doel aan vast, TIPZO (Tijdige Integratie Palliatieve Zorg in de Oncologie). En omdat ik met het levenseindetraject van mijn vader persoonlijk heb ondervonden hoe belangrijk palliatieve zorg is vond ik ineens die hondertachtigduizend procent terug. Ik had de target van donaties achteraf wel wat laag ingezet. En met elke euro die er werd gedoneerd groeide mijn enthousiasme en blijdschap.
Zaterdag begon ik aan een bak koffie met het opstarten van YouTube en heb ik met bewondering naar de zwemslag van Maarten zitten kijken. Die zwembandjes heeft híj niet nodig. Na zijn wissel naar de fiets ben ik mijn bidons op mijn gemak klaar gaan zetten. Ik werk een goed ontbijt naar binnen neem nog een bakkie koffie (addict). Ik stap zwaar gemotiveerd op mijn fiets voor mijn Zwiftrit van 111 kilometer waar er een groepje bekende lieve gekkies met me meereden. En ik kreeg zelfs aanmoedigingen in het echt. Ik voelde me bijna net als Maarten zelf.
Naast mijn laptop met Watopia stond een laptop met de Live Stream. Ik zag hem na een vlotte rit van de fiets naar de loopband vertrekken. Door het lekkere groepswerk kon ik zelf na 3,5 uur gaan douchen en ben ik weer terugverhuisd naar de woonkamer. YouTube nog steeds op groot scherm op de televisie. En na, pak m beet, 33/34 virtuele kilometers, die je natuurlijk wel gewoon écht moet rennen, kreeg hij het toch ineens zwaar.
Ik bedacht me dat de man die onmenselijke afstanden zwemt toch heel menselijk blijkt te zijn. Wist ik al hoor. Maar toch. Als fanatieke amateur lijkt het die professionals wel eens vanzelf te gaan. Maar dat is natuurlijk bij lange na niet het geval. Daar wordt ook gewoon keihard voor gewerkt, getraind en nu dus afgezien. Ik moedig hem in gedachten aan. En praat met Ruud online over de prestatie. Na zijn finish loopt ie naar de bank op zijn zolderkamer en is echt kapot. Toch spreekt ie de volgers op YouTube nog even toe. Wauw.
Ik heb zelf de hele zaterdagavond en zondag nog nagenoten. Ik heb zelf over de 1400 euro opgehaald. En zie net dat het totaalbedrag zelfs de honderdduizend is overstegen. Er zijn een hoop mensen aan het sporten gebracht met allen hun eigen doel. Zelfs Wim heeft een halve marathon gelopen, hulde! Het gevoel van saamhorigheid was enorm dit weekend. In mijn eigen kring maar ook daarbuiten. Dat gevoel wat we het laatste jaar wel eens missen. Ik begin stiekem weer te dromen over Almere en ik beloof mezelf twee dingen: Dat ik deze week écht aan een plan ga beginnen en dat ik de organisatie van Almere een mail ga sturen: Er moet beslist een bank komen bij de finish!
