Marloes Vos, adaptive triathlete (13): April, een maand vol grenzen verlegen
Marloes Vos, adaptive triathlete, 29 jaar, 10 jaar lang ging zij door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Nu is ze op weg naar haar 1ste full distance triathlon in 2021. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog volgt Trikipedia.nl Marloes tot haar ultieme doel; De Gelreman 2021!
April is voorbijgevlogen. Op het moment van schrijven van deze blog ben ik nog maar 4 maanden verwijderd van het ultieme doel van 2021. Zo langzaam aan begin ik nu toch wel de druk te voelen, spoken allerlei scenario’s door mijn hoofd. Tot nu toe is het trainen eigenlijk best goed gegaan. De balans tussen werk en sport was goed te bewaren. Maar vanaf nu gaat het aantal trainingsuren met flinke sprongen omhoog en zal ik veel meer uren buiten zwemmend, fietsend en rennend doorbrengen. Daarom heb ik de keuze gemaakt om de komende maanden vrije dagen op te nemen om de balans goed te houden, om daarnaast ook af en toe een échte rustdag te kunnen hebben. Een dag om tijd te nemen om te doen waar ík zin in heb en ook mijn vrienden en familie wat aandacht te kunnen geven.
Terugkijkend op april, was het een maand vol grenzen verlegen. Het aantal kilometers op de fiets ging drastisch omhoog. 100 km is nu ongeveer een standaardtrainingsronde in het weekend. De eerste keer dat ik het in het schema voorbij zag komen voelde ik lichtelijk een gevoel van paniek opkomen. “Hoe ga ik dat alleen doen..?”. Wat kan er allemaal onderweg gebeuren op 100 km. Wat doet het weer ? Stel dat ik lek rijd ….. en dan? Hoe gaat het voelen? Kan ik dit wel zonder buddy’s?
Om het vertrouwen op te bouwen vind ik het prettig om af en toe samen met anderen een mooie tocht te fietsen. Fietsen met een ander die nadenkt over de route scheelt voor mij enorm veel energie en maakt dat ik mijn energie op het fietsen kan concentreren. Daarbij voel ik mij een stukje veiliger en kan ik leunen op het vertrouwen van de ander, en zo begon de maand april met een fietstochtje met één van de triple Dutch dames Richelle van Helten. Zij heeft mij haar prachtige trainingsomgeving laten zien waardoor ik een nieuw record aantal kilometers op één dag fietste. Daarnaast had Richelle nog wat handige tips en tricks voor me, zoals het openknippen van je repen voor dat je vertrekt. Dat scheelt een hoop gehannes op de fiets.
Het weekend erna zou ik eigenlijk een trainingskamp op Ameland hebben, maar corona gooide weer eens roet in het eten. Zoals je inmiddels misschien gemerkt zult hebben zijn mijn coach Josta Bolhuis van Trispiration en ik erg goed geworden in het snel bedenken van alternatieven. En dus werd het Trainingsweekend Amsterdam geboren. Samen met teamgenootje Karin hebben we lekker een hoop kilometers tegen de wind in weggetrapt. Het persoonlijke record gefietste kilometers op één dag van de week ervoor werd opnieuw verbroken en staat nu op 117 km. We reden weg vanuit Amsterdam, ‘s ochtends vroeg om 7.00 dwars door de stad op weg naar leiden. In Leiden kwam nog een teamlid erbij om samen door te fietsen naar Bloemendaal aan zee. En van daar weer terug naar Amsterdam. Het fietsen lukte, maar terug in Amsterdam met de drukte om mij heen, sloeg de paniek weer toe. Te veel prikkels aan mijn hoofd, Ik moest volledig varen op Josta en Karin. Strak gefocust op hun achterbanden koersten we de stad door en kwam Zeeburg weer inzicht. Ik merk steeds meer dat de aansturing het moeilijkste obstakel is van mijn aandoening. De spieren werken inmiddels stukken beter en weten wat hun taak is, maar oh écht dat brein!!!
Na afloop ben ik dus ook echt op bank gaan liggen en probeerde mijn hoofd te laten ontprikkelen. Want er kwam nog een dag. En wat voor één! Een dag vol tegenwind en dat trek ik gewoon nog niet goed. Ondanks dat we samen fietsten werd ik erg op mezelf teruggeworpen. Er zat maar één ding op, proberen te blijven draaien. En in dat blijven draaien vond ik een mooi vergelijk. Hoe voelt dat voor mij al die prikkels… Nou… Ken je die caleidoscopen van vroeger … Dat is wat ik ervaar. Alles draait en zoeft voorbij en dat moet ik in split second verwerken… met als resultaat een vertraagde reactie. Maar hee, ik ben zo trots… Na ruim 50 km fietsen nog rondje IJburg kunnen rennen biedt wel perspectief.
De laatste weken van april heb ik mijn eerste vrije middagen gepland en fiets ik heerlijk in eigen omgeving. Het tempo gaat omhoog. Ik loop weer een mooie trail in Overijssel en er staat er een weekendje Limburg op de planning. En ook dit blijkt weer een weekend van plannen omgooien, zoals het hele jaar al is geweest. Uiteindelijk zou ik alleen 90k van Sittard naar Valkenburg en weer terug gaan fietsen. Het heuvellandschap van Limburg voelde toch wel een uitdaging voor mij, maar ik heb gewoon gefixt!. De Cauberg op geklommen… en toen nog veel meer heuvels. Net dan de koppeltraining op Koningsdag, fietsen lopen en dat 3 x en in totaal 4,5 uur in touw geweest. Wat ben ik trots dat ik dit doe. Vijf jaar geleden had ik dit nooit durven dromen.
Wat staat mij in mei te wachten… Veel kilometers maken, en er is ook zeker angst… Hoe dan? En alleen? Hoe trek ik dit, kan ik dit wel? Maar angst is iets wat er mag zijn, mits het je niet in de weg zit. En dat is ook hoe ik de maand mei aan ga vliegen. Stap voor stap bouwen naar mooie prestaties. Elke dag een stapje meer en beter… En weet je, stiekem droom ik van wat ik mag gaan doen na 28 augustus 2021. Wie weet wat er op mijn pad komt, diverse ideetjes zijn al aan het oppoppen. Maar voor nu we dromen en trainen rustig verder.
