Jorik van Egdom: zijn Nederlandse titel en vooruitkijken op de Spelen.

Een heel open gesprek met Jorik van Egdom na zijn Nederlandse titel en vlak voordat hij met het Nederlandse Triathlon Team af reist naar de Spelen in Tokyo. Jorik, zoals ik hem al jaren ken: nuchter, relativerend en duidelijk een beeld van zijn huidige niveau en de kansen tijdens de Spelen.

De race om het Nederlands Kampioenschap was niet heel erg bijzonder, als je dat vergelijkt met het Olympische niveau. Zeker als Menno dan nog eens lek rijdt en Marco van der Stel niet aan de start staat. Van beide mannen ken ik het niveau, train regelmatig met hen en had graag met hen gestreden in Rotterdam. Dat klinkt wellicht arrogant, maar zo bedoel ik dat zeker niet. Maar het verschil is er absoluut.

Op zich ben ik wel in orde op dit moment, maar heb mijn topniveau van weleer zeker nog niet terug. Ik ben vorig jaar aangereden en heb er tot op de dag van vandaag nog steeds last van. Ik heb in dat ongeluk een botje in mijn hand gebroken. Het is te klein om een schroef in te zetten, het zou dan versplinteren.  Een operatie zou tot  gevoelsuitval kunnen lijden. De hoop is er in de toekomst dat het littekenweefsel zorgt voor fixatie van het botje, wellicht dat een rustperiode van een paar weken kan zorgen voor die fixatie, maar daar is nu geen tijd voor. Ik heb echt last van deze blessure en ik kan op dit moment ook niet de trainingsuren maken, die ik eigenlijk zou moeten maken. Voor de Mixed Team Relay kan ik op het korte werk wel mijn rol vervullen, ik ga door die pijn heen. Alles wat langer is, gaat echt gepaard met pijn. Na dit seizoen zal ik besluiten of ik me laat opereren en een eventueel permanent deels gevoelloze hand accepteer of een rustperiode inlas en dan hopelijk herstellen. 

Voor de race van afgelopen zaterdag had ik me een aantal zaken voorgenomen: Voorin zitten bij het zwemmen , maar dat viel iets tegen. De eerste 5 kilometer bij het fietsen 100% gaan , de tactiek deed er niet toe. Wie ik in mijn wiel had, was geen punt. Ik wilde me testen en was prima, ik kwam bij de kopgroep. De laatste 3 kilometer wilde ik ook vol gaan, me even testen om in ‘het zuur’ te rijden voor ik ga lopen. Een soort generale repetitie voor de Spelen. Ik liep die eerste kilometer hard weg en zag dat de rest verder weg zakte. Mijn 10 kilometer was een hele vlakke, terwijl de rest verder weg zakte. 

Individueel heb ik op dit moment niets te zoeken op de Spelen, maar in de Relay ben ik er van overtuigd dat ik mijn steentje kan bijdragen. Ik heb niet voldaan aan de eisen van het NOC, ‘om in de individuele race te mogen starten , maar ik denk wel dat ik bewezen heb in het verleden dat ik in het team hoor. Als team hebben we een prima sfeer en kunnen we goed met elkaar overweg. We gaan er voor! 

De definitieve opstelling voor de Relay zal pas na de de vrouwenrace bekend worden. Er zijn twee scenario’s wat mij betreft: risico of behoudend, ik ben meer voor risico. Dus dan de opstelling Rachel, Marco, Maya en Jorik. De ‘risico volle opstelling’ brengt ook weinig risico met zich mee, omdat ik persoonlijk veel vertrouwen heb in zowel Rachel als Maya en dat wat mijn betreft Marco en ikzelf het beste uit de verf zullen komen op de plekken twee en vier.