Derde wereldtitel Flora Duffy; Maya na zinderende Grand Final razendknap vierde op WK 2021; debuut Barbara 11e, Rani 13e, Quinty 20e; EK XTerra – WTJ 1975

ZATERDAG – Wat een WK en wat een zinderende finale! Een zinderend slot van een nog te kort seizoen World Triathlon Championships Series. Uiteraard werd de spanning in grote mate bepaald door Maya Kingma, die nog alle kansen had op zowel de titel als een podiumplaats. Nu ze daar door het zesde plaats en met drie rivalen (Duffy, Knibb en Spivey) net naast valt, voelt dat misschien even als een teleurstelling. Maar Maya kennende, is ze gewoon superblij. En terecht. Vierde van de wereld! Zo kort kwam bij een wereldtitelstrijd nog nooit een Nederlandse. Ja, Rob Barel. Ook in Canada, maar dan wel 29 jaar geleden. In Huntsville finishte de grootmeester uit Overberg als derde. In de jaren daarna kwam alleen Rachel Klamer nog in de buurt van het podium met enkele prima zesde plaatsen. Zesde werd ook Maya in 2020, maar toen in de enige race om de wereldtitel in Hamburg.

Doorbraak jaar voor Maya Kingma

De doorbraak was er toen al met daarna nog een paar topklasseringen. Het volgende hoogtepunt was de zege in de WTCS Leeds en daarmee de koppositie in de World Ranking. Montreal liet ze schieten (de aanleiding kennen we) en daarna volgde Edmonton. Met vier races (Yokohama, Leeds, Montreal en Edmonton) was het nog geen volwaardige reeks, zoals we gewend zijn. Maar toch al weer meer dan het stand-alone WK van Hamburg vorig jaar.

Maya deed opnieuw serieus mee in het spel om de knikkers. Dat ze nu echt tot de wereldtop behoort, wisten we al. Vandaag stak overigens wel een rivale met kop en schouders boven de rest uit: Taylor Knibb. De Amerikaanse beleeft opvallende post-Olympische weken. Na het zilver op de Mixed Relay wordt ze tweede in de Ironman 70.3 Boulder om vervolgens ook zilver te behalen in de WTCS Montreal. En vandaag…ja, vandaag was Knibb souverein aan de rest. Meer dan dat zelfs.

Even mocht Vittoria Lopes in het water nog het 38 koppige-veld in deze twaalfde Grand Final in de geschiedenis van de ITU/World Triathlon aanvoeren. Niet voor lang, want Knibb nam in na de Autralian Exit over en stond de leiding nooit meer af. Zou het geholpen hebben, die halve triathlon zonder stayeren? We vroegen het ons af toen Taylor Knibb er zo hard aan snokte bij het eerste klimmetje op de fiets, dat haar voorsprong snel groeide tot minuut, anderhalve minuut, dik twee minuten tot uiteindelijk 2.50 minuut na de acht fietsrondes. Een ongekend staaltje hardfietsen, zelden neemt 1 atlete zo’n voorsprong op in wedstrijden van dit wereldniveau.

Maya lekker in de race

Maya zat lekker in de wedstrijd, vijfde op het droge, goed in de kopgroep, maar ja: Knibb moest eigenlijk niet te ver bij haar vandaan zitten. Daar lang over piekeren had weinig zin. Knibb was echt ver vooruit. Maya belandde vrij snel in de achtervolgende groep van tien atletes. Opvallend: alle grote namen aanwezig, behalve het Britse trio Stanford, Potter, Holland. Enkel Sophie Coldwell zat vooraan. Overigens lieten ook Taylor-Brown en Learmonth net als Klamer deze Grand Final aan zich voorbij gaan. Wel bij het tiental: 3 Amerikaansen, Duffy, Lopes, Lindemann, Van Coevorden en Periault.

Maya Kingma – op de Spelen een van de weinigen, die samen met Spirig de achtervolging inzette – was ook nu de motor van de achtervolgende groep. Maar echte samenwerking kwam er niet. TeamUSA stopte af, maar Knibb zelf was ook onwijs misselijk hard aan het fietsen. De spanning nam toe toen Maya Kingma als eerste van de achtervolgende groep aan het lopen begon en de eerste kilometer op tweede positie lag. Daarna kwamen Duffy, Periault voorbij en zette Maya zich in het spoor van Lindemann, Spivey en Coldwell. De situatie met nog 5 kilometer te gaan: Knibb comfortabel aan de leiding met meer dan 2 minuten voorsprong op Leonie Periault, die verrassend wegliep van Duffy. Anderzijds: de Olympische kampioene was aan het rekenen geslagen en in de positie waarin ze liep kon haar een derde wereldtitel niet meer ontgaan.

Knibb stevig op zilverkoers

Als Knibb vooruit bleef was het WK-zilver voor haar. Wat overbleef was een heroische strijd om het brons. Het duel tussen Taylor Spivey en Maya Kingma en de anderen was niet goed voor onze bloeddruk. Dan weer was Spivey weg, dan weer liep Kingma licht vooruit. Eeste slachtoffer was Laura Lindemann. Vervolgens moest Kingma het opnemen tegen de Amerikaanse vrouwen, want plots was Zaferes terug en ook Kirsten Kasper bleek niet verslagen. In 1.54.47 uur kwam Taylor Knibb als meer dan verdiende winnaar van de Grand Final Edmonton over de meet.

Het was Leonie Periault, die de achterstand had terug gebracht tot 56 seconden en tweede werd. De derde plaats ging naar Flora Duffy, die er haar derde wereldtitel mee verzilverde. Katie Zaferes op een vierde en Taylor Spivey op een vijfde plaats hielden Maya Kingma van een mogelijk WK-podium af. Maar zesde in de Grand Final en vierde op de mondiale titelstrijd is een prestatie om U tegen te zeggen. Achter Maya maakten Sophie Coldwell, Laura Lindemann, vicky Holland en Kirsten Kasper de top tien compleet.

Het WK 2021 eindigt met Flora Duffy en de beide Taylors (Knibb en Spivey) op het podium. Maya Kingma dus prachtig vierde (tevens beste Europese), vervolgens Sophie Coldwell, Katie Zaferes, Leonie Periault, Laura Lindemann, Non Stanford en Alice Betto.

Geschiedenis schrijft Maya Kingma met de hoogste positie ooit voor een Nederlandse triatlete op een WK. Historisch is ook de wereldtitel van Flora Duffy. Niet eerder won een triatleet (m of v) in hetzelfde jaar/seizoen zowel de Olympische als de wereldtitel! Bijzonder.

Frankrijk boven in U23 met Emma Lombardi

Frankrijk presteerde matig op de Spelen, maar in Edmonton was dat anders. Periault zagen we al en bij de U23/beloftes was het Emma Lombardi, die in haar allereerste Olympische afstandsrace de wereldtitel greep. Achter haar waren het Alberte Kjaer Pedersen uit Denemarken en de Duitse Annika Koch, die zilver en brons haalden. Hier dus een volledig Europees podium. Het was nog fris, zeg maar koud vroeg in de Canadese ochtend toen de beloftes op pad werden gestuurd voor 1500 meter in Hawrelak Lake.

Erin McConnell kwam als eerste uit het meer, Barbara de Koning en Rani Skrabanja zaten er goed bij op de plaatsen vijf en zeven. Op een kleine minuut volgde Quinty Schoens als 27e. Het drietal debuteerde alle drie bij de U23 op het WK. Barbara was de jongste van het hele veld en hield zelfs bij het fietsen uitstekend stand. Pas op de 10 kilometer lopen in haar tweede Olymp. afstand ooit, viel de benjamin iets terug naar plaas elf. Een prachtig debuut. Rani Skrabanja volgde kort daarna op een 13e plek en Quinty Schoens liep met 36 minuten de negende looptijd en finishte 20e in dit WK. Alledrie in de top twintig dus. Er zijn beslist mindere jaren geweest. Bedeenk ook dat Barbara nog vier jaar kan uitkomen in de U23, al vermoeden we dat ze sneller de stap naar elites zal/wil maken teneinde de Spelen van Parijs al te kunnen meemaken.

Drie keer zilver op EK XTerra Zittau

We gaan nog even naar de zaterdagochtend, het EK Xterra in Zittau, Duitsland. Over de wedstrijd met Diede hadden we het hier al. Na de proloogzege gisteren op de Short Track scoorde de Rotterdamse vandaag een schitterende tweede plaats, haar beste klassering ooit op een Europees kampioenschap. Sandra Mairhofer uit Italie was ongenaakbaar. Ze bleef Diede maar liefst zes minuten voor. Routinier Helena Erbenova haalde brons. In het verleden liep de Tsjechische nog eens tegen de lamp – te veel van de pot gesnoept – ze zat haar straf uit en kwam terug.

Bij de mannen was de Fransman Arthur Serrieres de sterkste. Hij was bijna drie minuten sneller klaar met een uitdagende crossparcours dan de Deen Jens Emil Sloth Nielsen. Brons ging naar enigszins verrassend naar Luka Kocar, zoon van de Tsjechische triathlonpionier Tomas Kocar. Favorieten als Maxim Chane, Ruben Ruzaf Cueto en Arthur Forissier moesten genoegen nemen met de plaatsen vier tot en met zes. Geen Nederlandse mannen bij de elite. Beste van de drie Belgen was Lucas Van Deynze op een 12e plaats. Wel opvallend dat Zittau twee jaar terug ook al als nummers 1 en 3 Serrieres en Kocar had. Luka won trouwens wel de Short Track bij de mannen op vrijdag met de Franse Arthurs (Serrieres en Forissier) achter zich aan.

 

Bij de Agegroupers was Duitser Scott Anderson als eerste terug. Quirijn Waaijenberg finishte als negende en dat was goed voor zilver in de M25. Ralph van Dijk 49e en zevende M45, Mark Waaijenberg 81e en zesde M55, Pascal Schonis 91e en 21e M40, Casper van de Kamp 101e en achtste M55 en Roeland Koldenhof 136e en dertigste M40. Bij de vrouwen finishte de Tsjechische Hana Oldova zes minuten voor de rest uit. Zoe van Dijk had overall de 13e positie tevens prachtig zilver F20, Ingrid Bakker 27e en zevende F30 en Zoe’s moeder Beatriz van Dijk Avila 34e en vijfde F40. Drie zilveren medailles dus voor TeamNL, ook dat mag een prestatie van formaat genoemd worden. En morgen zien we sommige van die atleten zowaar al terug op het NK Leiderdorp!

 

Wim van den Broek

Wilde in 1983 iets anders dan alleen hard fietsen, stapte snel over op microfoons uittesten, één van de drijvende krachten achter één van de oudste triatlons: Oud-Gastel, figureert in misdaadseries en mag zich ridder zonder paard noemen.

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Meer informatie over hoe uw reactiegegevens worden verwerkt.