Hans Bosman: Double Dutch Almere (II)

Een verslag, op zijn geheel eigen wijze,  van Hans Bosman. Afgelopen weekend zowel deelnemer aan de middenafstand (MD) te Almere op vrijdag  en het wereldkampioenschap te Almere op zondag. Een verslag in twee delen. Vandaag het tweede deel; de zondagrace.

Voorbereiding en Gorgelen voor Almere

Om aan het WK te mogen deelnemen gelden een aantal eisen. Ten eerste geldt er een kwalificatie-eis. Hoe ik aan deze eis heb voldaan, is voor mij een raadsel. Ben slechts één keer onder de vijftien uur gedoken. Voorts dien je in het bezit te zijn van een nationale Trisuit. Tevens is het verplicht maximaal zes dagen voor de wedstrijd een PCR-test te doen, ook al ben je gevaccineerd of heb je een herstelbewijs. Bij het uitvoeren van een PCR-test heb ik de keus tussen een wattenstaafje in mond en neus of dertig seconden gorgelen. Ik kies voor het laatste. Veel minder onaangenaam.
De avond voor de wedstrijd neem ik een magnesium bad om wat te ontspannen na de wedstrijd van afgelopen vrijdag.

Zwemstart en Triatlonmattie

Als laatste sluit ik aan in het zwemvak. Wil graag rustig zwemmen. In het zwemvak sta ik ineens naast Leendert-Jan. Eerder heb ik Leendert-Jan omschreven als een triatlon-mattie. Als hij mij herinnert aan dezelfde wedstrijd twee jaar geleden word ik emotioneel. Twee jaar geleden stond hij mij nog in zijn eentje tot diep in de avond te supporten op de vaste plek van de Bollenstreek. Nu staat hij naast me op het WK. Met zwemmen en fietsen zitten we vandaag redelijk dicht bij elkaar in de buurt.
Fris kom ik na circa 1 uur en 45 minuten uit het water. Voelt prettig afgelopen vrijdag al één ronde te hebben gezwommen.

Fietsen in de Dutch Mountains

Op de fiets voel ik meteen een loss-of-power. Geen kracht meer. Zou graag wat willen eten. Ik heb alleen geen voedsel of gels meegenomen slechts één bidon. De hele dag teer ik op de verzorgingsposten. Een voedingsplan? Moet er niet aan denken. Hoewel, ik ben vergeten electrolyten in de bidon te doen. Zo voorkom ik kramp. De hele dag is gelukkig van kramp geen sprake.

Na een tijdje ga ik de schoonheid van de landen en de uniforme trisuits inzien. Gaaf om hieraan te mogen deelnemen. Veel trisuits van de USA met mooie klinkende (soms Hollandse) namen. Prachtig dat ze aan je voorbij zoeven. Er zijn veel Britten en Duitsers. Mevrouw Davies uit Groot-Brittannië vraagt waar de Mountains zijn. Ik antwoord ‘Right here, the so called Dutch Mountains”. Omdat inmiddels een witte sticky lijm met bijbehorend plastic verpakkingsmateriaal aan mijn band kleeft verlies ik haar uit het oog. Formule 1 coureurs hebben te maken met boterhamzakjes die in hun wagens vliegen. Triatleten moeten oppassen dat geen lijm op de banden komt.

Het trisuit van de Duitsers met de vlaggen onder de heupen aan de zijkant is fraai om te zien. Een Duitse heeft zelfs bijpassende zebrasokken. Het trisuit van Nederland vind ik oersaai. Geef mij maar feloranje, liefst in de kleuren van het EK’88.

Mijn fietstijd in de eerste ronde van 90 kilometer in de hele triatlon is bijna gelijk aan twee dagen geleden bij de halve triatlon. In de tweede fietsronde zie ik op links, aan de rand van de Oostvaardersdijk, een uitvaartceremonie. Ik salueer en twee mannen knikken instemmend.
Aangekomen in het bos schrik ik. Paarden in zicht! Veel paarden. De veulens staan op het fietspad en zijn nieuwsgierig. Lijkt me goed niet achter de kont van de veulens verder te fietsen dus ik stap af, roep wat en vervolg het parcours.

De wind is vandaag perfect en de weersomstandigheden zijn ideaal. De wind zit mee op de Oostvaardersdijk en draait wat in de middag zo lijkt het. Nergens is de wind zwaar tegen. Na zo’n 7 uur fietsen kan ik me gaan opmaken voor het zwaarste onderdeel, de marathon.

Lopen, Finish en Almere

 

Tijdens het lopen sjok ik van verzorgingspost naar verzorgingspost. Heb me nog nooit zo lekker gevoeld tijdens dit onderdeel. Alleen bij de verzorgingsposten wandel ik met vocht en/of voedsel in mijn hand. Alleen de laatste ronde gaat wat moeizaam en wandel de uphill stukken. Ik vraag aan een motorrijder hoeveel personen er achter me zitten. Inmiddels nog één persoon. Wil niet dat deze persoon me inhaalt. Dit lukt. Voldaan haal ik de finish waarbij ik hartelijk en feestelijk wordt onthaald. Het is bijna half twaalf des avonds. Snel naar huis. Morgen gaat de wekker om zes uur in de ochtend. Ik moet de hele dag lesgeven en enige voorbereiding is op zijn plaats.

Het klinkt gek op vrijdag een halve en op zondag een hele triathlon doen in Almere. Ik houd niet van trainingen, wel van wedstrijden. Ik hou van de grenzen opzoeken, het avontuur aangaan en geniet van de wedstrijd.  Achteraf voelt het alsof die vrijdag een gouden voorbereiding is geweest. Wat is er mooier deze wedstrijden te doen op homecourse Almere. I love Almere.