Verhalen over Duffy, Blummenfelt, de lijdensweg van Vincent Luis en 18 jaar terug met Javier Gomez – WTJ 2124
MAANDAG – Achteraf toch vreemd dat bij de Sailfish Awards voor triatleet/triatlete van het jaar voor Lucy Charles-Barclay is gekozen in plaats van Flora Duffy. Met alle respect voor de Britse, maar tegen de unieke reeks van de Bermudaanse kan toch echt niemand tegenop. In 1 seizoen Olympisch kampioen, wereldkampioene op de weg en in het veld (XTerra) worden, dat is nog nooit eerder gebeurd. Bij de mannen had de Duitse organisatie van het triathlongala het wel bij het rechte eind: Kristian Blummenfelt is de terechte winnaar.
Noren houden geen winterslaap
Wie trouwens dacht dat de Noor na zoveel inspanningen even lekker vakantie gaat nemen, heeft het mis. Ook na Tokyo, Edmonton, Cozumel en Daytona gaat Big Blu zich gewoon voorbereiden op 2022, zijn Ironman-jaar. Misschien logisch als je ziet waar zijn ambities liggen. Twee wereldkampioenschappen – St. George en Kona – en daar tussen het Sub-7 uur-project. ,,Het wordt dus een stevig lange afstand-jaar. Ik kijk uit naar de races, die komen gaan. Ik heb geen break nodig. Dit is wat ik het liefste doe, dus ik ga nu naar Bergen (thuis, red.) en ga werken aan volgend jaar.”
Is meteen ook een hint aan al zijn tegenstanders: een weekje strand en vet eten mag, maar daarna weer snel aan de bak. Wil je althans enigszins in de buurt van het Noorse triathlonwonder blijven.
Ironman: blijf werken aan de uitstraling!
Daytona was goed in beeld al is dat op een gesloten circuit natuurlijk wat eenvoudiger dan op uitgestrektere parcoursen. Maar ik ben het met veel critici eens dat Ironman de laatste weken steken laat vallen in de live registraties. Misschien nemen ze wel te veel hooi op de vork door almaar nieuwe wedstrijden aan hun merk toe te voegen (massa=kassa), maar dan verdient het ook wel om tijdens het evenement de extra uitstraling mee te geven, die een IM-race nu eenmaal verdient.
Hoe dan ook, het was niet goed om amper beelden van de wereldrecordrace van Blummenfelt te kunnen zien en ook de karige updates van de Indian Wells lieten te wensen over. Niet dat ik de crash van Vincent Luis had willen zien, maar wel hoe daarmee de wedstrijd een andere wending kreeg. En ook waarom er zoveel penalties zijn uitgedeeld. Werd er zoveel gestayerd? Dat is aan de hand van enkel de Livetracker moeilijk vast te stellen nu.
Eigenlijk komt de beste promotie nog op naam van Lionel Sanders. The Colonel won weliswaar voor de derde keer Ironman 70.3 Indian Wells, maar de oude krijger was liever een eerlijke strijd aangegaan met Vincent Luis en ook met Jelle Geens, de nummers 2 en 3. Hij had daarom wat ‘mixed feelings’ na afloop en gaf op zijn socials ook zijn waardering aan Vincent en Jelle, die met tegenslag te kampen hadden. Van de Belg weten we niet precies waar hij z’n penalty van 5 minuten aan te wijten had, feit is dat hij de snelste 21 km. (1.08) liep. Vincent was overduidelijk gehavend door eerst achter de voorrijwagen verkeerd gestuurd te zijn en toen op het onbewaakte gedeelte door een auto geschept. Met een ongekende doorzettingskracht voltooide de oud-wereldkampioen alsnog zijn wedstrijd. We brengen de ‘lijdensweg’ van Vincent in beeld.
Intussen blijft het voor Tristan Olij nog steeds onduidelijk wat zijn klassering was. Hij is althans nog steeds niet officieel opgenomen in de uitslag.
Tenslotte gaan we even 18 jaar terug in de tijd. Een foto van een nog jonge Javier Gomez, die precies op deze dag 18 jaar geleden de wereldtitel U23 in het Australische Queenstown veroverd. Mooi begin van een imposante carrière, die nog niet voorbij is. Al staat de nieuwe garde wel klaar om het stokje over te nemen.
