Zesde XTerra wereldtitel Flora Duffy, goud voor Hayden Wilde; Bart wint IM 70.3 Busselton; Toprace Tristan – WTJ 2123

ZONDAG – Duathlon of triathlon, het maakt Flora Duffy en Hayden Wilde weinig uit. Zij werden deze zondag wereldkampioen XTerra op Maui, waar het zwemmen door de gigantische golfslag en sterke stroming voor het eerst in 25 jaar tijd moest worden afgeblazen. Waarschijnlijk was het met 1,5 kilometer zwemmen in plaats van 3 kilometer strandloop als aanvang niet veel anders geworden: twee terechte wereldkampioenen. Flora Duffy nota bene al voor de zesde keer (2014, 2015, 2016, 2017, 2019 en nu) ’s werelds beste is in het commerciele offroad-triathloncircuit met jaarlijkse de WK-finale op Maui.

Duffy komt er de rest van het jaar niet aan teo om XTerra-races te doen. Dan is de weg hoofddoel. Voor wie het nog niet duidelijk was wie dit seizoen de koning en koningin van de triathlonsport zijn, dan werd het dit weekend wel duidelijk met de zege van Kristian Blummenfelt gisteren in Daytona en de wereldtitel vandaag voor Flora Duffy op Maui. En op Bermuda heeft ze al een status, waar niemand op het eiland aan kan tippen. Hayden Wilde kan dan niet dezelfde erelijst als zijn Noorse concurrent overleggen, ook zijn seizoen was met brons in Tokyo en nu goud op de XTerra Worlds meer dan goed.

Zilver opnieuw voor Serrieres

Het zilver ging bij de mannen – net als twee jaar geleden – naar de Fransman Arthur Serrieres, Europees en wereldkampioen (WT). Brons was er voor drievoudig wereldkampioen Ruben Ruzafa Cueto, de onverwoestbare Spanjaard. Het was voor de tweede keer dat een Nieuw-Zeelander de wereldtitel greep. Vijftien jaar eerder ging toenmalig Olympisch kampioen Hamish Carter hem voor. Voor Bermuda staat de teller op zes, uiteraard allemaal verdient door Flora Duffy herself. Het zilver was voor de Zwitserse Loanne Duvoisin, ruim een maand eerder nog World Triathlon-wereldkampioene in El Anillo. Zeven minuten was haar achterstand. Brons ging de Mexicaanse Michelle Flipo, die op Maui altijd goed voor de dag komt. In 2018 scoorde ze nog zilver zelfs. Eleonora Peroncini en de Amerikaanse Suzie Snyder maakten de top vijf compleet.

Flipo was ook de naaste achtervolgster op Flora Duffy na de drie kilometer lopen. De verschillen waren toen nog niet zo gek groot. Maar al mountainbikend bleek opnieuw de kracht, de veelzijdigheid, de souplesse, de techniek en de ongelofelijke drive van Flora om zich later voor de zesde maal de Hawaiian lauwerkrans op het hoofd te laten zetten. Even probeerde de Italiaanse Eleonora Peroncini nog dichterbij te komen, maar ook die zag snel genoeg in dat ze daarmee vooral zichzelf afmatte. Loanne Duvoisin leverde op de fiets vier minuten in, dus het was kat in het bakkie. De echte 11 kilometer over het bekende parcours van Kapalua was een kolfje naar de hand van de Bermudaanse. Drie kwartier deed ze over die afstand, na 2.39.42 uur was de klus andermaal geklaard en kon ook Flora ‘off season’ gaan.

Iets lastiger

Hayden Wilde had het iets lastiger. Hij begon wel als eerste aan het mountainbiken, maar kreeg tijdens die woeste rit door de bossen over het eiland gezelschap van XTerra-routiniers Seth Rider, Arthur Serrieres en Ruben Ruzafa.  Snelle lopers als Brice Daubord en Mauricio Mendez vielen terug. Omdat het kwartet bijeen bleef, lagen de kaarten er goed bij voor de nummer drie van de Spelen (achter Blummenfelt en Alex Yee). In iets meer dan 40 minuten snelde hij naar zijn eerste elite-wereldtitel na in het verleden al wel eens twee keer de juniorentitel (zes en vijf jaar geleden) te hebben gepakt. De verschillen waren aan de sfeervolle finishlijn niet groot: Arthur Serrieres was met 23 seconden achterstand dichterbij dan de vorige keer, maar toch weer zilver. Brons ging naar good-old Ruben Ruzafa Cueto, nota bene zijn achtste podiumplaats op dit WK na zijn bliksemdebuut in 2008 met direct een eerste van drie wereldtitels. Achterstand voor de Spanjaard: 54 seconden.

Knappe race voor twee Belgen

De Amerikaan Seth Rider finishte als vierde en daarna volgde al voormalig topmountainbiker Sebastien Carabin. De Belg had natuurlijk baat bij het annuleren van het zwemmen, maar dan nog: het was wel een topveld daar op Maui al blijft er altijd wel het smetje dat titelverdediger Bradley Weiss niet vanuit Zuid-Afrika naar Maui kon afreizen vanwege de omikron-variant. Geert Lauryssen verbeterde zich ten opzichte van 2019 ook vijf plaatsen. Als tweede Belg werd hij prachtig elfde. Successen voor onze zuiderburen, waar wij niet op kunnen bogen. Eenvoudigweg omdat er geen Nederlanders aan de start stonden. Jorik van Egdom wil er ooit wel heen, maar die hand vandaag zijn handen nog vol aan de 70.3 Ironman van Indian Wells.

Nog even verder in die top tien kijken. Josiah Middaugh, nota bene al sinds 2002 steevast deelnemer (en wereldkampioen in 2015) eindigde op een zesde plaats, gevolgd door twee Europeanen Maxim Chane en Jens Emil Sloth Nielsen. Francisco Serrano en Xavier Dafflon (paar keer AG-wereldkampioen vooraleer hij prof werd) maakten de top tien compleet.

Ironman 70.3 Busselton: twee Nederlanders in top 25

We gaan wel nog even terug naar de ochtendrace (althans Nederlandse tijd) in Busselton. Daar was immers niet alleen de laatste Ironman van 2021, er was ook nog een Ironman 70.3. Voor de halve afstanden is het seizoen overigens nog niet ten einde. Nog vier wedstrijden te gaan. De halve afstand was Agegroup-only. Met 644 deelnemers beter bezet dan de hele en gewonnen door de Australier Brett Johnson in 4.03.34 uur. Zeven minuten later was zijn landgenoot James Martin klaar en Toby Pitt maakte een kwartier na de winnaar het podium compleet. Ook een volledig Down Under-podium bij de vrouwen met Shari Livingston, Jessica Claxton en Gloria Nock. Winnende tijd 4.35.25 en dan respectievelijk elf en zestien minuten later de andere twee. Twee Nederlandse expats deden het voortreffelijk. Bart Hollemans en Sjoerd Algera finishten allebei in de top 25. Dat zij sterke agegroupers zijn, was al wel duidelijk. Beiden finishten in de voorlopig laatste Kona-Ironman van 2019. Bart werd in Busselton bovendien winnaar bij de M45-categorie.

5 DECEMBER: IRONMAN 70.3 BUSSELTON
12.Bart Hollemans 4.26.21 (1e M45)
25.Sjoerd Algera 4.39.21 (8e M35)

Ironman 70.3 Indian Wells: ook Jerry finisht

We hadden het nog niet vermeld, maar Lionel Sanders heeft een 100 procent score in de Ironman 70.3 van Indian Wells. Hij won alle drie de edities (2018, 2019 en nu). Misschien had het anders gelopen zonder de crash van Vincent Luis, zonder de penalty van WCTS Abu Dhabi-winnaar Jelle Geens, maar als telt niet in de sport. Waar we nog wel naar op zoek zijn, is de officiele einduitslag van Tristan Olij. Ook hij baalde van de penalty. ,,Anders had ik me op kunnen maken voor mijn eerste top tienklassering.” Nu is het eerst nog afwachten tot de organisatie/officials hem weer in de uitslag opneemt. Zoals gezegd, werd de chip van de pro uit Winkel vanaf begin af aan niet geregistreerd, terwijl hij toch een uitstekende wedstrijd reed. Het resulteerde in waarschijnlijk een 14e positie, maar dat moet dan wel officieel worden vastgelegd.

Een Agegruoper was ook van de partij. Globetrotter Jerry Kenbeek mag dan ‘in between jobs’ zijn, voor een wedstrijdje waar ook ter wereld is hij altijd te porren. Jerry finishte als 340e totaal.

5 DECEMBER: IRONMAN 70.3 INDIAN WELLS
14.Tristan Olij ?
18.Jorik van Egdom 4.02.32
340.Jerry Kenbeek 5.38.17 (39e M45)

Zo dan zijn jullie weer helemaal bij. En dat op een dag dat deze reporter hele andere bezigheden had, namelijk met een paar vrolijke roetveeg-knechtjes een groot aantal jonge gezinnetjes blij maken met mijn komst als hulp-sint en dito met de pakjes.