XTri Black Lake Montenegro: zwemmen op gevoel, lopen tussen vossen en huilende wolven – WTJ 2127

WOENSDAG – Toen we nog eens het rijtje wedstrijden-waar-we-nog-nooit-van-gehoord-hadden naliepen, kwamen we de Black Lake Triathlon in het Montenegrijnse Zabljak tegen. In het tweede septemberweekend met ook het WK Almere op de kalender, hadden we niet verwacht daar Nederlanders aan te treffen. Toch deden er twee mee. Berjan Bolks uit Hengelo en Richard Druppers uit Rotterdam. De laatste doet vaker mee aan Extreme triathlons, voor Berjan was het zijn eerste hele. En meteen een pittige dus.

We vroegen hem naar zijn ervaringen met deze wedstrijd, die voor de derde keer georganiseerd werd.

,,Eigenlijk begint het verhaal in 2019 waarbij ik deelnam aan de The Giant Triathlon in Livigno. Ik hou van uitdagingen en dan met name uitdagingen in een mooi natuurgebied. Dit kan een ultra trail zijn maar ook dus een triathlon. Het gaat mij dan met name om dat je als atleet in de natuur komt te staan waar je volledig op jezelf bent. The Giant Triathlon is de halve triatlon van de Stelvio en het zusje van de ICON Xtri.

Eenmaal daar kreeg ik het idee dat ik meedeed aan de ‘funklasse’ ondanks dat de The Giant ook een zware halve triatlon is. Ik besloot om me in te schrijven voor de ICON Xtri 2020, maar vanwege corona werd deze gecanceld. De datum in 2021 kwam mij niet uit, vandaar dat ik op zoek ging naar een andere triathlon en ik werd al snel bevangen door de onbekende Xtri Black Lake in Montenegro. Ik kende het land alleen qua ligging op de kaart maar verder had ik geen idee wat mij te wachten stond.

 

De omschrijving van het parcours (zwemmen in het donker, 3000+ hoogtemeters fietsparcours en 2000+ hoogtemeters hardlopen) vond ik uitdagend en aangezien er nog geen Nederlander op de Black Course was gefinisht, leek mij dit een mooie uitdaging. Ik was ook verplicht om een support runner te hebben, dit was ook een uitdaging om deze te vinden maar uiteindelijk ging een clubgenoot mee.

Gedurende de trainingsperiode was het vooral lastig in te schatten hoe het parcours zou zijn omdat het gebied rondom Zabljak vooral toeristisch is binnen de Balkanlanden en nog weinig West-Europese interesse heeft. Je kunt daardoor weinig informatie vinden over bijvoorbeeld de stijgingspercentages van de bergen of hoe het loopparcours is.

Ondanks dat je op Internet weinig informatie kunt vinden, is de organisatie echt enorm vriendelijk en toegankelijk. Ze geven je overal advies op en ze zijn vooral gericht om je te helpen met het uiteindelijk finishen. Igor Major en Mija Juncaj zijn de krachten achter de organisatie en helpen je met advies voor de reis naar Montenegro en ook met de wedstrijd zelf. Het zwemparcours is in een afgelegen bergmeer midden in een oerbos wat overdag al een geweldige indruk achter laat.

’s Nachts zie je er letterlijk niks, ook tijdens het zwemparcours heb je geen idee hoe je je handen insteekt en moet je werkelijk alles doen op gevoel. De organisatie heeft de boeien goed verlicht en er zijn veel vrijwilligers aanwezig, die helpen waar maar kan. Het fietsparcours is geweldig; de wegen zijn volledig nieuw geasfalteerd, breed en twee-derde van de route bevat nauwelijks verkeer. Je fietst door een ontzettend mooi natuur gebied. Dit in combinatie met het geringe aantal deelnemers fiets je vooral alleen. Het loopparcours was bizar gaaf maar vertekent ook, vergeleken met de hoogtekaart. De eerste 10 kilometer loop je zelfstandig een bergpas op die lijkt op de Stelvio pas. Je supportrunner wordt met een busje naar de top gebracht. Eenmaal boven word je medisch gekeurd en loop je een bergpas over met klimmen, klauteren en via Ferrata waarbij je in 14 kilometer zo ongeveer 1200 meter stijgt en daalt.

Montenegro kent andere veiligheidscriteria en het is begrijpelijk waarom het verplicht is om met een support runner de bergen in te gaan. Onderweg kom je vossen tegen en wij hoorden de wolven boven op de berg huilen. Hetgeen mij het meest is bijgebleven is de weg terug zonder support runner. Je loopt dan in het donker door een oerbos. Het deelnemersveld wordt door de bergketen uit elkaar getrokken, waardoor je in het bos niemand meer tegen komt. De volgende dag vindt er een Award ceremonie plaats waarbij iedere finisher zijn naambordje vast hamert op de ‘Wall of the immortals’.”

Dank je wel Berjan voor je verhaal. Je zei dat je niet echt gewend was een wedstrijdverslag te maken. Dat was ook niet onze intentie, het is veel leuker om de beleving van zo’n Xtri te delen. Iedereen, die de finish haalt is immers een winnaar. Bescheidenheid siert ook de deelnemers aan dergelijke avonturen. Zij zoeken de massa niet op, hoeven niet voor een groot publiek hun kunnen te laten zien en hoeven ook geen media-aandacht.

Evengoed vermelden we hier dat Berjan Bolks op die elfde september 2021 een uitstekende zevende plaats bemachtigde in 15.50.30 uur. De tweede Nederlander – Richard Druppers finishte als twintigste in 20.36.40 uur. De Oostenrijker Christian Almer keerde als eerste terug in 13.18.49 uur. In 1 ding onderscheiden XTreme Triathlons zich van de doorsnee wedstrijden: ze leveren wonderschone plaatjes op