Vrouwenweek (13); Marcia Jansen – Nederlandse (triathlon)journaliste in Canada
Marcia Jansen schrijft regelmatig artikelen voor Transition Magazine en Transtion.nl van de Nederlandse Triathlon Bond en verzorgt daarnaast ook de wekelijkse nieuwsbrief en voorbeschouwingen op belangrijkste wedstrijden. Op zich niets vreemd aan, maar alles gebeurt vanuit Canada. Aanvankelijk ging het gezin voor 3 jaar overzee, maar inmiddels wonen ze er alweer bijna 10 jaar. Voldoende reden om in de Vrouwenweek de rollen eens om te draaien en een artikel over Marcia en haar werkzaamheden en betrokkenheid bij de triathlonsport te maken.
Verleden
Ik ben ooit begonnen als zwemster bij Vahalis in Tiel, waarmee ik destijds in de landelijke hoofdklasse uitkwam. Maar ook wielrennen heb ik op redelijk hoog niveau gedaan; ik reed bijvoorbeeld de Ronde van Frankrijk in 1992 in de nationale ploeg met kopvrouw Leontien van Moorsel. Ik studeerde aan de school voor journalistiek en toen ik mijn diploma behaalde, ben ik gestopt met wielrennen en ging ik als freelancer aan de slag op de sportredactie van het ANP. Tegelijkertijd werkte ik ook voor de Gelderlander, waar ik overigens nog steeds voor schrijf, maar ik was bv. ook de eerste vrouwelijke correspondent voor Wielerrevue en Wielermagazine.
Triathlon
Rond mijn 30e ben ik begonnen aan triathlon; ik kon immers al zwemmen en fietsen, dus was het een logische sportieve stap. Als lid van de NTB ontving ik het blad Triathlon Sport toentertijd en op een gegeven moment heb ik Roel Kerkhof (destijds eindredacteur) gebeld en zo ben ik gaan schrijven over triathlon en doe dat nog steeds. Overigens niet alleen over de Nederlandse triathlonsport, sinds een aantal jaren schrijf ik ook af en toe voor het Canadese Triathlon Magazine van Kevin Mackinnon (in Nederland bekend inmiddels een aantal jaar als Engelstalige speaker aanwezig in Almere).
Werk
Ik volg de Nederlandse triathlonsport vooral via social media en wekelijks is er contact met het bondsbureau. Natuurlijk wordt er ook regelmatig gebeld met atleten. Voor grote internationale wedstrijden bel ik vaak even met Rachel Klamer en Maya Kingma. Maar ook in voorbereiding op artikelen voor andere belangrijke wedstrijden pak ik regelmatig de telefoon om me goed te informeren. Met de moderne communicatiemogelijkheden van tegenwoordig, FaceTime, What’s App en Skype, gaat dat gelukkig heel eenvoudig.
Gezien het tijdsverschil ben ik dus eigenlijk altijd ’s ochtends, soms heel vroeg, aan het werk als het om de Nederlandse triathlon gaat. Het betreft dan persberichten, de wekelijkse nieuwsbrief, artikelen voor de website en het magazine.
Daarnaast schrijf ik nog steeds voor de Gelderlander, voornamelijk als wielerjournalist, maar daarnaast ook over zeilen, fietscross en shorttrack en dan met name de topsporters uit de regio Tiel. Naast het Canadese triathlonmagazine werk ik ook nog voor een non-profit onderwijsinstelling hier op Salt Spring Island, daar verzorg ik de social media en de website. Het is een leuke afwisseling op het sportgebeuren.
Triathlete
Ik ben nog steeds als triatlete actief, echter sinds het uitbreken van de pandemie heb ik geen officiële wedstrijd meer gedaan. Ik keek dan ook wel eens met een beetje afgunst naar Nederland, waar dit najaar alweer best wat wedstrijden door konden gaan. Die wedstrijden heb ik wel nodig om me te motiveren om te trainen. Dat maakt dat ik tijd en ruimte maak in mijn drukke bestaan met mijn gezin en mijn werk. Des te knapper vind ik het dat atleten zich met het beperkte aantal wedstrijden de afgelopen periode, zich toch kunnen motiveren om te blijven trainen voor die spaarzame wedstrijden. Vooral heb ik heel veel respect voor de para-triatleten, waarvoor de wedstrijden pas later op gang kwamen.
Natuurlijk heb ik ook de negatieve publiciteit rondom het NTC meegekregen het afgelopen jaar. Dat gaat me aan het hart, maar ik weet er eerlijk gezegd te weinig van om er iets inhoudelijks over te kunnen zeggen.
Vrouwenweek
Het is altijd goed om aandacht aan de vrouw in de sport te besteden. Al is de triathlonsport gelukkig van meet af aan al veel vrouwvriendelijker dan bijvoorbeeld het wielrennen. Voor vrouwen in de triathlonsport zijn er dezelfde wedstrijden en afstanden als bij de mannen en is al heel erg lang het prijzengeld gelijk tussen mannen en vrouwen. Het aantal mannen in de sport is nog wel altijd groter, maar de vrouwen zijn bezig aan een inhaalslag. Toen ik nog in Nederland woonde, was ik betrokken bij de organisatie van de Vrouwentriathlon. Dat is voor veel vrouwen een belangrijk opstapje geweest; hen in staat te stellen hun eerste triathlon te doen in een redelijk beschermde en veilige omgeving. Veel van hen zijn op die manier doorgestroomd naar de reguliere wedstrijden.