Nieuwe Trikipedia-columnist: Bert Flier

VRIJDAG – We kondigden het vanochtend al aan: er komt meer mooi nieuws uit omgeving Barendrecht. Dat mooie nieuws brengen we nu. Met enige trots verwelkomen we Bert Flier als nieuwe columnist/blogger/schrijver bij Trikipedia. We waren altijd al fan van Berts fijne pennetje en dat hij vanaf nu zijn proza met ons en jullie deelt, is fantastisch. Het woord is aan….

De triatleet

Het was op een zinderende zomermiddag, in den beginne van de jaren negentig in de vorige eeuw, dat ik op het fietspad langs de Oude Maas een triatleet zag. Een echte, in levende lijve. Ik herkende hem aan zijn spaghettistuur. En natuurlijk aan zijn zwembroek en hesje waarin hij de hitte van die dag trotseerde. Hij reed dóór, in een tempo waarvan je voelde dat hij dat uren kon volhouden.

Tot dan toe had ik triatleten vooral gezien in de rapportages van Avro’s Sportpanorama. Die beelden waren heroïsch, niet per sé vanwege de atleten, maar vooral vanwege het decor waarin zij hun heldendaden ten toon spreidden. Koude, uit het Gooimeer optrekkende mist, striemende Flevolandse regenbuien, suizende wieken van windmolens, geestdodend lange polderwegen. In door grijstinten gedomineerde beelden ploeterden in klapperende regenjasjes gehulde atleten zich door de lege polders. Heroïsch dus, maar weinig aantrekkelijk en geheel anders dan de zonovergoten plaatjes van Hawaii die ik had gezien in de Triathlete. De hoofdfoto: een rij fietsers van wie de wielen en onderbenen gerimpeld leken. Het effect van de trilling van de lucht boven het gitzwarte asfalt van de Queen K.

De triatleet was me alweer voorbij, verdween achter een bocht. Die nam hij ontspannen, liggend in zijn stuur. Waar kwam hij vandaan? Waar reed hij heen? Onbelangrijke vragen.

Hij ademde vrijheid en zorgeloosheid, straalde levenslust uit en het soort kracht dat niet zozeer absoluut maar langdurig is. Hij droeg geen sokken, maar zat gewoon met blote voeten in zijn fietsschoenen. Regelrecht tegen de toenmalige witte-sokken-wielerwetten in. Cool vond ik dat. Terwijl dat woord toen nog niet eens bestond.

Wie het was? Misschien Perry Huizer. Of Jo-an Mudde. Of Cees Zonruiter, of Jan-Jaap van Jolingen, of Rob Mouthaan, of Aad van Loon. Eén van de plaatselijke coryfeeën in de regio Rotterdam van die tijd. 

Zonder met hem gesproken te hebben, wist ik dat hij die ochtend al had gezwommen. Misschien wel in het Waaltje. Vanaf het strandje naar het gemeentehuis, langs de overkant helemaal naar de spoorbrug, en weer terug naar het strandje. En dat rondje twee keer. Dik vier kilometer. Gewoon, omdat het water zo lekker was en hij er na één rondje nog geen genoeg van had. En natuurlijk om alvast de afstand van Almere later die zomer in de armen te hebben. Misschien had hij zelfs durven dromen over het lauwwarme water van de Stille Oceaan waarin hij ooit hoopte te zwemmen als hij zich voor Kona kon kwalificeren. In gedachten zag hij onder zich een zeeschildpad zwemmen. Dat had hij gehoord van iemand die al eens de pelgrimsreis naar Kona had gemaakt.

Eenmaal thuis zou hij nog even een rondje lopen. Met dezelfde blote voeten in zijn hardloopschoenen. Even voelen hoe de benen zijn. Alle drie de onderdelen gedaan te hebben. De kans was groot dat het niet bij zijn-met-zichzelf-afgesproken twintig minuten zou blijven, maar hij toch zijn favoriete rondje van vijftien kilometer zou lopen. Omdat het zo lekker ging. Een opkomende blaar negerend, want zo voelt het ook tijdens de wedstrijd. 

Het beeld van deze fietsende triatleet kan ik tot op de dag van vandaag in herinnering brengen. Het ontstak een vuur in mij dat tot op de dag van vandaag brandt.

Bert Flier – www.3in1Sports.com