Marloes Vos, adaptive triathlete (25): Maybe some new dreams are born!
Marloes Vos, 30 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.
Lanzarote, here I come! Dit eiland voelt zó als thuiskomen. Op zaterdag nemen we afscheid van de meiden op Fuerteventura, zij gaan met de taxi’s op weg naar het vliegveld en terug naar de nattigheid en kou in Nederland. En ik ga voor nog eens vier weken naar Lanzarote, hoe fijn!
Twee jaar geleden, voor de hele coronatoestand uitbrak was ik daar voor vijf dagen. Ik heb intens genoten, was voor het eerst in jaren pijnvrij en ervaarde een gevoel wat niet te omschrijven valt. Ik noem het maar de Lanzarote-vibe. Ik reis met Josta door naar Lanzarote. Johan van Bikesensations, die de voor het trainingskamp gehuurde fietsen weer komt ophalen, geeft ons een lift naar de haven in zijn busje en zet ons op Lanzarote af in Playa Blanca bij de huurauto. Dat geeft mij enorm veel rust. Zaterdag voel ik dat ik nog steeds een enorme onrust in mijn lijf heb. Het verhuizen, de fiets weer in de koffer ….. Normaal draai ik mijn hand daar niet voor om, maar hieraan merk ik dat ik er mentaal toch nog niet helemaal ben.
Aangekomen op Lanzarote pakken we een Opel Corsa vol met twee fietskoffers en vier grote rugzakken. Met onze knieën tegen het dashboard en de achterklep die met touwtjes zit vastgemaakt rijden we naar La Santa. Het past! La Santa, het dorp waar ik mij de komende vier weken ga settelen en waar ik diverse logees mag ontvangen vanuit Nederland. We rijden door het gebied van Timanfaya en ik voel me echt thuiskomen. Weten dat ik hier veel kilometers mag gaan maken maakt me blij en tegelijkertijd vind ik het ook wel spannend. Hoe gaat mijn lijf het doen, hoeveel kan ik aan? Ik ben nog nooit zo lang van huis geweest, hoe ga ik mij voelen? Allerlei gedachtes spoken door mijn hoofd, maar ik besluit ze voor vandaag te parkeren. Moe van het trainingskamp settelen Josta en ik ons in het appartement. We zetten de fietsen weer in elkaar en besluiten lekker uit eten te gaan en terug te kijken op het mooie Fuerte Ventura avontuur. We hebben mooie gesprekken, ik mag mooie feedback ontvangen en we proosten op een fijne week!
Sandra komt aan: om te trainen maar ook vooral om te genieten. Een paar weken voor de trip hakte ze de knoop door om hier het begin te maken van haar doel in 2023. We beginnen de week met heerlijk een tapasje op het terras langs de kust en nemen dan de week door. Samen met Josta maken we het plan voor deze week. Josta en ik moeten vanaf nu ook weer een aantal uren per dag werken, onze vakantie is voorbij. Maar wat is het fijn dat we nu mogen werken, sporten en relaxen en hele dagen buiten kunnen zijn. Na twee rustdagen begin ik met een rustig loopje, een rondje Club La Santa samen met Sandra. De rest van de dag moet ik ook weer werken en dat is een goed begin van deze weken hier. Zon, zee, strand maar dan anders. Het is de beste therapie voor mij als ik er ook nog eens bij mag bewegen/sporten.
Het moment waar ik lang naar heb uitgekeken, is om weer in de zee bij Puerto del Carmen te liggen, dat is voor mij echt intens genieten. Het moment dat ik de zee in loop voel ik tranen en een glimlach. De zee is kalm en ik zie volop visjes. Normaal zou ik dan paniek hebben, maar hier kan ik er intens van genieten. Spelend door de golven, glijden en één zijn met de zee. ‘s Middags fiets ik lekker een uurtje om er weer even in te komen.
Week 2 begint heerlijk, een korte hardloopactie en een wandeling rondom de vulkaan. Op zondag pakken we de fietsen weer en gaan we even lekker twee uur peddelen en de omgeving verder verkennen. Deze week zal ik afsluiten met mijn eerste wedstrijd van het jaar. De Vulcano Triathlon, een OD en voor eerst sinds 2019 start ik zonder buddy. Ik merk dat ik er spanning voor opbouw. Waarom? Geen idee, of nou ja, als je naar de startlijst kijkt doen er grote namen mee. Ik praat er over met wat locals en die stellen mij gerust.
Op maandag fiets ik met Marianne (aangesloten op vrijdag) een grote ronde. Ik pak ook nog het heen en weertje Famara mee, een stukje van het parcours. Even de klim testen, hoe die nu voelt, en ja hij is lang… Dus daar moet ik een plannetje voor bedenken. Vijfentachtig kilometer in de pocket en ik voel alles trekken. Er zit veel spanning in het lijf en ga dus hier naar een topmasseur. En zoals het bij het wielrennen gaat, is de masseur hier méér dan een masseur. Trevor, een toffe Brit, ik schat hem in de 60 ergens weet de vinger op de zere plek te leggen. In mijn lijf maar ook in mijn hoofd.
We praten over mijn angsten, het leven en van alles en als herboren kom ik van zijn tafel. Mijn bilspieren, rug en heup zijn ook weer oké. De dag erna gaan we heerlijk naar zee. Daar treffen we Josta en haar gezin voor een heerlijke zwem waar we visjes bekijken met een loopje na afloop en opnieuw shoppen. Want ja, iedereen moet een keertje naar Ocean Lava Shop gaan. Al die leuke kleurrijke kleding is hier te vinden! Ik word altijd zo blij als ik daar mag winkelen. Woensdag wordt een verplichte rustdag! Het onweert, het regent, het waait …. Ach ja, even de toerist uithangen in de auto, tapas eten in Teguise en paar uurtjes werken is geen straf voor een dagje dan. Op donderdag doe ik alle sporten op één dag, ik begin met parcoursverkenning van het fietsen met aansluitend een 5km lopen. De eerste koppeltraining van het jaar is een feit. Na een paar uur werken gaan we nog het zwemparcours verkennen. Samen zwemmen met Marianne is fijn, ze houdt een oogje in het zeil en zwemt rondjes om mij heen. Ik voel mij sterk en kijk uit naar zaterdag! Dan is het raceday!
Raceday, hoe ging dat ook alweer? Wat moet je allemaal meenemen? Een OD, de opdracht vandaag is genieten én gasgeven. En nu dus alleen, op eigen kracht! Josta racet hiervoor zichzelf in voorbereiding op haar doel begin juni. Het parcours ken ik, er zijn hier nu een aantal bekenden die ik afgelopen weken en twee jaar terug heb leren kennen dus ik durf dat wel aan. Ik heb alles in de tas geladen en de bidons op de fiets gestoken en dan fiets ik van La Santa naar Club La Santa. En ineens wordt het grijs en begint het te hozen. Helemaal natgeregend kom ik aan bij de club en moet ik wachten op toegang tot de wisselzone. Dit is een wedstrijd met tasjes, er mag niks op je fiets liggen en de fiets moet aan je zadel hangen. Dát was ik even vergeten, en mijn zadel is zó kort en de stang zó hoog, dat blijven hangen een ding wordt. Ik moet er toch maar eens over gaan nadenken hoe ik dat in toekomst oplos. Door de regen heb ik het koud gekregen en besluit daarom mijn wetsuit al deels aan te trekken. Langzaamaan druppelen de atleten binnen.
De Nederlanders die meedoen groeten elkaar en langzaam verzamelen we bij de baai. Een rolling start, dat is fijn. De Pro’s starten eerst en daarna de rest. Ik ben blij dat ik het parcours verkend hebt van tevoren zodat ik weet wat mij te wachten staat. De zwem gaat steady en ik kom na 37 minuten uit het water. Ik heb een snelle 1500m op eigen kracht gezwommen en zelf genavigeerd met wat extra meters en afwijkingen, maar ik ben nu al trots en erg blij hiermee.
Er zijn al veel mensen op de fiets vertrokken dus mijn eigen fiets vinden is niet ingewikkeld. Ik neem de tijd en sluit aan op het fietsparkoers. Het is een heen en terug parkoers over twee rondes waar je écht alle rangen, standen en leeftijden ziet rond rijden. Ik voel mij sterk en ga steady op wattage fietsen. Een strak voedingsplan, elke keer als ik boven op de klim ben, gaat er een gel in, genoeg drinken want temperatuur begint te stijgen. De wind is steady en tegen in de afdaling, maar gelukkig in de rug met de langere klim. Het is echt gezellig en omdat het een heen en weertje is, kom ik Josta tegen en diverse andere atleten. Zelfs een aantal toppers die ik de dag ervoor leerde kennen herkennen mij en motiveren mij ervoor te gaan. Na iets meer dan 1,5 uur fietsen stap ik van mijn fiets af met een smile. Ik heb dit in mijn eentje overleefd.
Dan kan ik nog harder, dan durf ik meer te pushen, want diegene haalt prikkels voor mij weg. Hoe trots ben ik dan dat ik dus nu dit wel zelf geflikt en krijg kippenvel van dit gevoel. Licht spastisch stap ik van de fiets af en moet ik mijn lijf even externe prikkels geven, maar omdat ik vandaag alleen ben, moet ik mezelf een klap op de bil geven in plaats van dit aan mijn buddy vragen. Ik ren rustig met de fiets aan de hand en in de wisselzone passeert Josta mij net die haar laatste ronde lopen in gaat. Superleuk om haar nu in racemodus te zien.
Ik start het loopdeel. Ik voel me goed en ga steady weg uit Club La Santa, twee keer heen en weer naar La Santa. Het is superleuk met supporters her en der, de lokale bevolking support écht fantastisch. Ik tref Maria van Pro Bici op haar fiets en ze geeft mij een extra boost. Op naar het keerpunt en terug en ik zie dat ik echt een top pace heb vandaag. De steile helling op naar boven, door het stadion met armbandje twee in de pocket, dus op naar nog één keer genieten. Ineens hoor ik een Nederlands stem: “Zet hem op Marloes!” Het blijkt Frits te zijn die hier Wilco aan het supporteren is, die hier zijn eerste OD gaat finishen. Toch leuk hoe je zo elkaar als Nederlanders hier treft.
Ik blijf steady lopen, ik krijg het wel warmer. Op het moment dat ik Club la Santa opnieuw binnenloop voel ik dat ik lekker ga. Josta juicht mij toe en ik ga op naar de finish. Ik zie dat ik onder de 3.30 uur ga duiken, dus ik zet het nog op een sprintje en ga met mijn armen in de lucht over de finish! Wow, I did it! Ik ben trots, ik heb gas gegeven. Lang geleden dat ik in het rood ben gegaan tijdens het racen, maar het kan nu op de kortere afstanden! Echt een top organisatie vanuit Club La Santa. En dit smaakt naar meer om te racen op Lanzarote, dus ‘…maybe some new dreams are born!’
