Yennick Wolthuizen en Alieke Hoogenboom wederom snelsten in Noordwijk; IM 70.3 San Juan en Melbourne; Triathlon Cyprus – WTJ 2238

MAANDAG – We hadden dus een wintertriathlon (Enschede), een zwemloop (Vlissingen), maar ook nog een crossduathlon (Noordwijk). Beter gezegd: een strandduathlon, want de Beachduathlon van Noordwijk speelt zich grotendeels op strand en duin langs de Noordzee af. Een mooie traditie, die in 1999 door de Triathlonvereniging De Bollenstreek is ingezet en dit jaar aan de 22e editie (twee coronajaren geen wedstrijd) toe was. De format was iets speelser gemaakt. Van run-bike-run was het voor de langere afstand een run-bike-run-bike-run geworden.

Gering aantal aanmeldingen: doen we er wat aan?

Maar – en dat is de schaduwzijde van dit leuke evenement – de organisatie heeft zich wel even achter de oren gekrabd bij het zien van het geringe aantal inschrijvingen. Precies vijftig duatleten kwamen naar het strandpaviljoen om mee te doen op deze eerste lentedag, die desondanks nog erg fris – zeg maar gerust koud – aanvoelde. De kenners keken uit naar een boeiend duel tussen Yennick Wolthuizen en Wouter Dijkshoorn. De eerste was al winnaar van de Sandman Inferno in Middelkerke, de tweede won alle crossduathlons (Reusel, Etten-Leur, Woudenberg en Ameland) waaraan hij deze winter deelnam.

Een strandspecialist versus een allrounder. Yennick, zelf woonachtig aan de kust in Ouddorp kwam het beste uit de verf. Op het rulle strandzand, maar ook ATB-end in de duinen. Aan het eind van al die wisselingen en afstandjes lopen en fietsen was het de voormalig duathlonkampioen van Nederland, die zich de beste toonde. Anderhalve minuut later kwam Wouter Dijkshoorn. De Amsterdammer moest op het looponderdeel Yennick laten gaan. Met zijn lange benen maakte hij grote stappen, die hem een voorsprong gaven, die ook met het fietsen niet teniet kon worden gedaan. Een minuut na Wouter kwam Jeroen Bakker op het terras van het paviljoen aan waar de streep was getrokken. Een week eerder was hij nog zevende op de crossRBR Ameland. Nu dus het podium. Achter dit drietal volgden Henk Verdonk, Bjorn Vennema en Twan Berlijn. Die nummer zes lag wel al bijna een kwartiertje achter op de winnaar.

Vierde winst voor Yennick

Het was de vierde keer op rij (2017-2018-2019-2022) dat Yennick Wolthuizen de Beachduathlon Noordwijk op zijn naam schreef. Alieke Hoogenboom-Griffioen doet niet jaarlijks mee. Werk en gezin gaan bij de atlete uit Roelofarendsveen altijd voor. Maar als ze er is, dan is Alieke maar moeilijk te kloppen. Intussen schreef ze al bijna 40 crossduathlons op haar naam. In Noordwijk komt ze nu aan een totaal van drie overwinningen met ruime tussenposes. In 2007 won ze voor het eerst, in 2016 nogmaals en nu dus opnieuw. In tussenliggende jaren was ze er meestal niet bij. Deze editie versloeg ze Lindsay van der Meer, die er zes minuten meer voor nodig had. De derde plaats ging naar Anniek Hopman en daarna kwam en nog o.a. Laura van den Heuvel en Wendy Koopman.

De korte afstand (enkel run-bike-run) werd gewonnen door Wout Zonneveld (familie van Thijs?). Sem van der Putten en Leiderdorp-organisator Jeroen Fakkeldij waren de nummers twee en drie. Met zes minuten onderling verschil aan de finish kwamen Ilja Ammerlaan en Leny van der Plas in die volgorde over de streep. Zij waren de enige twee vrouwen op de korte afstand. Beste duo was Team Thijs Jacobs voor de Sextoeristen (!) en Team Koerspret.

Tot slot dus nogmaals een pleidooi aan atleten, duatleten en triatleten: laat de vaderlandse wedstrijden niet verloren gaan. Doe wedstrijden tot ver over de grenzen, maar haal de neus niet op voor een wedstrijdje in de buurt. Aan de hoogte van het inschrijfgeld kan het niet liggen, triathlonverenigingen zijn vaak niet uit op het allerhoogste tarief. Dus schrijf bijtijds in, zodat we volgend jaar toch nog een Beachduathlon in Noordwijk kunnen houden. Dit pleidooi komt overigens niet per se van ons, het was Yennick Wolthuizen die ons erop wees en die vroeg om wat extra reclame te maken. Dat doen we graag, want zo’n leuk evenement hoort er bij. Al 22 jaar lang.

Vier Nederlanders op twee IM’s 70.3 in Puerto Rico en Australië

Na Lanzarote op zaterdag waren er ook zondag nog twee Ironman 70.3-wedstrijden. Geen pro’s aan de start en dan wordt de belangstelling bij velen al snel een stuk minder. Zo niet op Trikipedia, waar vrijwel alle (inter-)nationale wedstrijden op terugkeren. Zondag dus in de Puerto-Ricaanse hoofdstad San Juan, maar ook in het Australische, Melbourne dus. In San Juan stonden zo’n 1100 atleten aan de start, waaronder twee Nederlanders. De winst ging naar de Amerikaan Breno Melo, die minuten later gevolgd door Olivier Noglotte, woonachtig op het eiland Guadeloupe. Voor Noglotte was het de tweede keer dat hij hier runner-up was. De derde plaats was eveneens voor een Amerikaan: Anthony Didion. Winnende tijd was niet zo heel snel: 4.14.08 uur. Beste vrouw was de Canadese Deborah Eckhouse in 4.49.47. Zilver en brons gingen naar Brenda Schaupp uit Panama en thuisfavoriete Melissa Rios la Ruz. De drie vrouwen zaten allemaal in de top 50 van het veld en eindigden nog voor de beste Nederlander Pascal Bus. Het was de tiende editie van deze Ironman 70.3 Puerto Rico, waar Mirjam Weerd vier jaar terug nog vierde werd.

20 MAART: IRONMAN 70.3 SAN JUAN
53.Pascal Bus 4.59.19 (11e M30)
224.Hein Pretorius 5.38.41 (32e M50)

Primeur met IM 70.3 Melbourne

De Ironman 70.3 Melbourne was aan haar eerste editie toe. Dat wil zeggen: onder dat label. Als Challenge Melbourne bestond de race zes jaar. In coronatijd is de organisatie overgestapt op Ironman. Daarmee moest men wel de pro’s los laten en konden oud-winnaars als Mike Phillips en Amelia Watkinson nu niet meedoen. Daar staat tegenover dat de race veel meer deelnemers trok: onder Challenge in 2019 nog 550, onder Ironman 70.3 in 2022 zijn dat er 1245 geworden.

De race werd gewonnen door Australier Jamie Huggett, die zijn landgenoten Ryan Miller en David Fawkes achter zich liet. Alledrie waren ze goed voor een tijd onder de vier uur: 3.55, 3.56 en 3.57 uur. De Nederlandse expat Martin Sprong deed het ook weer goed. Hij finishte als 24e en daarmee vijfde in zijn leeftijdsgroep. Ook in dit event twee Nederlanders. Huggetts beste klassering tot Melbourne was een tweede plaats op de Ironman 70.3 Ballarat achtre de Duitser Michael Raelert. Snelste vrouw was Sarah Howe. De Ozzie won in 4.23 uur. Drie minuten daarna kwam de Hongkongese Leanne Shiu Yan Szeto aan. En brons was er voor Elise Windsor-Smith, die – hoe kan het ook anders – het Verenigd Koninkrijk vertegenwoordigde.

20 MAART: IRONMAN 703. MELBOURNE
24.Martin Sprong 4.09.46 (5e M35)
810.Daniel van den Kroonenberg 6.06.44 (126^e M25)

Halve van Cyprus voor Griek en Cypriotische

De grootste triathlon van Cyprus is de halve van Ayia Napa. Twee jaar terug nog met deelname van Berber Bergsma, maar die had het nu te druk met het Olympische shorttrackteam van Nederland. De winst op deze halve kwam terecht bij de Griek Panagiotis Bitados in een vlotte 3.49.57. Hij was geen partij voor de concurrentie van wie de Rus (!) Aleksey Kalistratov een half uur later tweede werd. De eerste Cyprioot Panos Georgiades werd derde. Bij de vrouwen wel een Cypriotische winnares. Net als in 2017 zegevierde Carmen Macheriotou, in haar land onmiskenbaar de sterkste triatlete. Daarna volgde de Griekse Nantia Sintzanaki en een Oekraiense triatlete Anastasiia Chernenko finishte derde. Naar verluid zou zij asiel hebben aangevraagd op het eiland. Nu geen Nederlandse deelname.