Jeannette Smelt-Bergmans (2): Spontane acties met NK Mountainbike, de titel en NK veldrijden elite; Een Pippi Langkous actie “Ik denk dat ik het wel kan.”

Goede verhalen kennen geen houdbaarheidsdatum en deze willen wij jullie zeker niet onthouden! Mocht je geïnspireerd raken door dit bijzondere verhaal, met een flinke dosis lef kom je heel ver maar bedenk je wel of je beschikt over voldoende fietsvaardigheden en gezond verstand.

In een eerder artikel met Jeannette ging het vooral over haar zwemangst, de aanschaf van de Swimm en haar IRONMAN-connecties. In het tweede artikel de spontane deelname aan het NK veldrijden en de nationale titel mountainbike.

NK Mountainbike, de titel.

Het was december 2019, mijn eerste triathlonjaar zat er op. Omdat fietsen wel mijn ding bleek, besloot ik mij, spontaan, in te schrijven voor het Nederlands Kampioenschap Mountainbike, ik had geen idee! Mijn nieuwsgierigheid naar het onbekende begon te kriebelen. Een nieuw avontuur een nieuwe uitdaging om mijn horizon te verbreden. In mijn eerste triathlon had ik me vooral gefocust op de triathlon disciplines.

Voor mij is triathlon een tactisch spel. In het water heb ik weinig te vertellen en hoewel de trainingskilometers in de benen voor hardlopen een lachertje waren vanwege blessures, zette ik alle jokers op het fietsen. Daar kwam ik aardig goed mee weg. Met die gedachte wilde ik wel eens weten waar ik stond als ik alleen een fietswedstrijd zou doen. Laat ik het geluk hebben dat er een Mountainbike route in mijn achtertuin ligt, die meer op een snelweg lijkt dan de tegenwoordig technische wedstrijdparcoursen. Ik heb de looptrainingen dan ook veelal op de mountainbike gedaan.

Daar sta je dan de dag voor de wedstrijd, met een hagelnieuwe mountainbike, tijdens een atletiek trainingskamp, boven op de Vamberg. Het beestje moest nog even ingewijd worden en het was het enige testmoment voor het NK. “Wat stuurt het ding toch raar!?” Ligt het nu aan mij? Oh ja, “klein” detail. Het was het eerste en enige moment dat ik kon oefenen met een 29 inch. Voorheen fietste ik op een 27,5 inch mountainbike.. Ja, je leest het goed. De dag voor het NK. Lekkere voorbereiding Bergmans! Nieuwe fiets waarvan het stuurpen kapot bleek te zijn, het was een fabrieksfout. Een levensgevaarlijk detail. Grotere banden betekent andere stuurtechniek, waarbij ik nog geen ervaring had. Weet je zeker dat je aan het NK wilde meedoen? Ja, hoor. Ik had niets te verliezen.

Alles nog op tijd geregeld?
Het was nog een hele uitdaging om alles logistiek geregeld te krijgen. Ik zat aan de andere kant van het land. De eigenaresse van de zaak had het zelfde type fiets gekocht en daar was nog niet op gereden. Dus bood ze aan dat ik op haar fiets de wedstrijd zou gaan doen. Er werden heel wat mensen gemobiliseerd om de fiets op de plaats van bestemming te krijgen. Ik ben er dan ook ontzettend dankbaar voor dat zoveel mensen bereid waren om mij te helpen.

De start van een fietswedstrijd is iets heel anders een triathlonwedstrijd.

Ja, dat klopt. Dat ging ik allemaal ter plekke ervaren. Op dat moment had ik niemand die mij vertelde hoe alles werkte. Dat ging ik allemaal nog ervaren. De start vond ik dan ook het meest spannend. Als ik het allemaal maar kon bijhouden. De wedstrijdleiding stelde alle deelnemers op. Degene met de hoogte ranking mocht voorop. Nadat iedereen was opgesteld mocht ik achteraan aansluiten. Ik was er helemaal oke mee. Lekker achterin. Prima en een logisch plekje voor een eerste ervaring. Het startschot klonk. Binnen de eerste paar 100 meter had ik me al naar voor gemanoeuvreerd. Na 500 meter, in de eerste bocht, lag ik al op mijn snufferd, lekker bezig Jeannette. Terug bij af. Gaande weg leerde ik het parcours beter kennen, keek naar mijn voorgangers hoe zij het parcours doorkruisten en deed ze na en kon zo steeds meer naar voor kruipen. Ik leerde letterlijk tijdens de wedstrijd met vallen en opstaan. Als ik dan weer eens viel pepte ik mezelf op: ”volgende keer doe je het beter!” Bumps, drops, rockygarden etc. Welke idioot bedenkt zich om kwasi nonchalant zonder techniek ervaring zich in te schrijven voor zo’n technisch parcours!? Nou, daar heet je niet Pippi Langkous voor, maar Jeannette. Ik zag de lijnen, volgde hen en raapte mijn voorgangers op. Ik putte alles uit een super goede conditie.

Plots lag ik tweede in de wedstrijd. Okey, nu wordt het een tactisch spelletje. Wees slim! Nog twee rondes te gaan. Ik kroop in het wiel van mijn voorgangster en wachtte totdat ik op adem was. Wachten, nog niet. Eerst in je kracht staan. Kies het juiste moment, niet te gretig willen zijn, zei ik tegen mezelf. Nog een ronde te gaan. Daar koos ik voor een andere lijn en kwam op kop. Nu geen foutjes meer, pijn negeren en zo hard mogelijk naar de finish! Vooral vol ongeloof, verwonderd, blij, voldaan, trots, dankbaar, geen woorden. Gewoon geflikt, nationale titel binnen getikt wat een gekkenhuis!

NK Veldrijden, waarom ook niet.

Als je dan toch bezig bent, waarom dan ook niet het NK veldrijden elite meedoen. Nu ik het avontuurlijke pad toch was ingeslagen, wilde ik nog wel een gokje wagen. Dus schreef ik me in bij het NK veldrijden met dezelfde gedachte als het NK Cyclocross. “Ik denk dat ik het wel kan”. Een nieuwe missie was wederom geboren. Hold your seats.

Voorbereiding NK Veldrijden.
Ik gooide er een schepje bovenop met wel geteld twee weken voor de wedstrijd, geen veldrijfiets, laat staan er ooit op hebben gefietst. Ik voldeed ook nog niet aan de voorwaarden, want je moest een elite wedstrijdlicentie hebben bij de KNWU. Een NTB-licentie was helaas niet voldoende. Om een wedstrijd licentie te hebben moest je zijn ingeschreven bij een wielrenclub. Naast dat er nog materiaal moest worden geregeld, was het ook zaak dat het papierwerk op orde kwam. Ik maakte een to-do-lijstje en doorliep een stappenplan van de KNWU:

• Contact opnemen KNWU
• Inschrijven wielrenvereniging
• Medische screening
• Veldrijfietsregelen + reserve materiaal

Niemand die mij vertelde hoe het moest, ik ging voor twee weken op een zo geheten ontdekkingstocht als pionier. Een hele nieuwe wereld ging voor me open. Internet was mijn grote informatie verstrekker. Op YouTube zocht ik eerdere races van NK Veldrijden op. Ging op de tacx zitten en bestudeerde tijdens de indoortraining het parcours. Op fiets.nl las ik de artikelen over de technieken van het veldrijden, zoals ‘Hoe doe je op de kantrijden’. Mevrouw DIY (Do It Yourself) for DUMMIES was weer lekker op dreef. 

De wedstrijddag naderde en checkte nog eens de startlijst. Marianne Vos en Lucinda Brand met nog een handje vol wereldtoppers! Ik krijg het Spaans benauwd. Waar ben ik aan begonnen! Wie A zegt…. Dus voegde ik daad bij het woord.

Ondertussen had ik een veldrijfiets geregeld en reed met mijn literatuur kennis naar het plaats delict om het in praktijk te brengen tijdens de parcoursverkenning. Als ik het maar dadelijk overleef! Ik voelde me net een rodeo die voor zijn leven rent tijdens het stierrennen bij de San Fermin-parade.

De wedstrijdzelf was een groot feest! Wat een ervaring. Ik heb van voor tot achter genoten met een glimlach van oor tot oor en de blaren op mijn handen omdat de fiets niet goed was afgesteld. Ik hield mijn triahlon identiteit hoog met mijn trisuit op de fiets en jawel een paar heerlijk warme compressie sokken opgetrokken tot onder mijn oksels.

 

Wie wilt er nu met blote benen fietsen in hartje januari!? Ik lig nu nog steeds dubbel van mijn Dummie acties. Ondertussen weet ik wel beter en is een wielerrace met hoge compressie sokken een echte NO-GO!

Zoals Pippi Langkous zou zeggen: ‘Natuurlijk was het erg gevaarlijk, maar het was toch erg leuk?”
Nee, gekkigheid. Een enorme ervaring rijker en ik wilde dat feestje voor geen goud missen. En weet je, ik heb het helemaal nog niet zo slecht gedaan! Ik miste alleen een beetje techniek training.