Kyra Meulenberg: ‘Nooit verwacht wereldkampioene te kunnen worden na alle stress in voorgaande weken’
VRIJDAG – Terwijl ik een stukje van Route 66 rij met mijn vriend, schrijf ik over mijn WK ervaring voor Trikipedia. Afgelopen weken waren erg intens, dus de eindeloos lange wegen gebruik ik om alle spanning los te laten en uit te rusten. Gelukkig rijdt mijn vriend, dus is er voor mij voldoende tijd om voor me uit te staren en alles te laten bezinken.
De weken voor het WK waren erg stressvol. Zo kreeg ik 9 dagen voor vertrek naar Amerika een positieve coronatest. Mijn vriend had de week daarvoor corona. Gelukkig heb ik mij niet heel ziek gevoeld maar alleen enorm verkouden en keelpijn. Praten deed veel pijn, dat was een uitdaging voor me. Het was erg spannend of we naar Amerika konden afreizen. Een negatieve test of herstelcertificaat werd vereist. Uiteindelijk was mijn test een dag vooraf gelukkig negatief. Helemaal hersteld voelde ik me niet maar goed genoeg om toch de reis te maken.
Las Vegas
Op 28 april vlogen we naar Las Vegas. Hier heb ik nog geprobeerd een rondje hard te lopen. Het is duidelijk dat Vegas niet bedoeld is om te sporten. Het ruikt overal naar rook en om de honderd meter een stoplicht. Maar ik nam het voor lief, ik was blij dat ik weer kon lopen. Door Covid heb ik wat trainingen moeten missen.
In het weekend reden we naar St. George. In St. George was ik erg onder de indruk van de omgeving. Wat een plek om te mogen racen. Na het verkennen van het parcours wist ik een ding zeker. De omstandigheden van de race zijn zwaar. De hitte, de droge lucht, de hoogtemeters en het koude zwemwater. Alles samen beloofde een zware race. Ik probeerde zoveel mogelijk te wennen aan de omstandigheden en zoveel mogelijk uit te rusten. In de hoop de laatste verkoudheidsklachten kwijt te raken.
In St. George was het niet moeilijk om in de Ironman stemming te komen. De Amerikanen zijn heel enthousiast over Ironman en er waren overal triatleten te spotten. De week vooraf stond in het teken van een zo goed mogelijke voorbereiding. Ik maakte ook tijd om te genieten van de WK vibes. Ik ging naar het All World Athlete ontbijt en kocht merchandise. Op donderdag was de racebriefing. Hier was ik samen met Marlene. Samen even gedachtes over de race uitwisselen was fijn. Op vrijdag, de dag voor de start, moesten we alles inchecken. Het was nu pas echt warm. Ik probeerde mezelf niet gek te maken en te focussen op de omstandigheden die ik wel kon beïnvloeden. In de avond laat, na een lange vlucht naar Los Angeles en een lange rit naar St. George, kwam mijn coach (Lionel Wille van Ferrum Endurance) aan. Ik was blij dat hij erbij kon zijn om mij samen met mijn vriend aan te moedigen en te coachen. Het is ver weg dus ik ben blij dat we de mogelijkheid hadden om dit te regelen.
Lionel
De uren voor de start bespraken we de race en kreeg ik een aantal goede tips van hem. Ik was enorm zenuwachtig en heb amper kunnen slapen voor de race. Ik voelde me onzeker door de gemiste trainingen en doordat dat ik nog niet helemaal fit was. Zoals bij de meeste atleten, voelt dit allemaal extra heftig de uren voor de race. Gelukkig was Lionel er om me gerust te stellen en gingen we samen naar transitie, kijken of mijn fiets er ook klaar voor was.
Mijn age group start was als voorlaatste. Dit had een aantal voor- en nadelen. Ik probeerde mijn zenuwen in bedwang te houden en me niet bezig te houden met de dingen waar ik geen invloed op had. Eenmaal in het startvak sprak ik nog met wat andere dames in mijn agegroup. We wensten elkaar succes en doken het water in. De kou van het water viel me mee, maar ik kon geen ritme vinden. Het zwemmen is altijd mijn meest uitdagende onderdeel en voelde nu vooral als een slalom om deelnemers heen. Meestal gaat het open water zwemmen me beter af dan het zwembad. Maar ik had onderweg al door dat ik geen toptijd ging neerzetten. Ik had moeite met m’n ademhaling en was blij toen het erop zat. 1 uur en 17 minuten. Zeker niet mijn snelste tijd! Ik liet het los en sprong op de fiets. Bij T1 stonden mijn coach en mijn vriend. Dat gaf me energie. Klaar voor het fietsonderdeel.
Snel merkte ik dat het me niet lukte om de power te trappen die ik voor ogen had. Veel last van mijn keel, versterkt door de droge warme lucht, maakte ademen lastig. Ik probeerde mijn focus te vinden en richtte me op het inhalen van andere atleten. Door de late start waren er veel mensen op het parcours. Ik probeerde ze zo snel mogelijk voorbij te gaan. Dit bleek soms een uitdaging. De eerste 50km vlogen voorbij. Daarna werd het warmer en had ik meer moeite met het vinden van een goede mindset. Gelukkig stonden mijn vriend en coach op veel plekken langs het parcours, dat deed me goed. Ik dacht aan die finish lijn en probeerde me zo goed mogelijk aan mijn power plan te houden. Dit werd echter steeds moeilijker, want ik had het idee dat ik laatste lag in mijn agegroup. Als je veel mensen moet inhalen is het lastig concurrenten in de gaten te houden. Het was een uitdaging om goed te hydrateren, bij ieder aid station was het druk en de flesjes water vlogen uit mijn bidonhouders.
Eindelijk aangekomen bij km150, het begin van Snow Canyon. Toch wel het pareltje van het parcours. Hier schreeuwde ik naar m’n coach dat ik het niet meer echt zag zitten. Hij gaf me figuurlijk een schop onder mijn kont, dus ik wist dat ik door moest gaan. Snow Canyon was enorm genieten en daarna alleen nog maar bergaf naar transitie. Laatste loodjes tot T2. Met minder power dan gehoopt kwam ik na 5 uur en 46 minuten aan in St. George.
Super flow
Eenmaal aangekomen in T2 kwamen er 5 vrijwilligers op me af. Ze hielpen me met alles. De toewijding van die 4800 vrijwilliges was zo mooi om te zien. Het gaf me energie. Alles was zo goed geregeld. T2 uit, klaar voor de marathon. Ik begon met lopen en voelde meteen weer waarom ik deze sport zo leuk vind. Mijn benen voelden top en ik kreeg zin in die marathon, gek genoeg. De motivatie die ik verloren had op de fiets had ik duidelijk terug gevonden. Mijn coach, die alweer langs het parcours stond, riep dat ik rustig moest beginnen met lopen. Dat deed ik. Ik hield mijn hartslag onder controle en probeerde zo goed mogelijk te hydrateren en te koelen. Al snel zag ik veel mensen wandelen. Ik bleef lekker lopen, zwaaide naar Marlene en wat andere bevriende atleten.
Ik zat in een super flow. Hoofdzakelijk berg op, dat vind ik leuker dan berg af. Het laatste rondje voelde ik me nog erg goed. Ik bleef m’n tempo stabiel houden om geen risico’s te lopen. Marlene riep vanaf het parcours tegen me dat een van mijn concurrenten aan het wandelen was. Verder had ik eigenlijk geen idee welke concurrentie ik op dat moment had. Ik hield me aan mijn eigen plan, ik wilde gewoon graag naar die finish. De rest zag ik later wel. Gezien mijn laatste weken, had ik mijn doelen losgelaten. Finishen en mijn eigen race doen was het belangrijkst. Ik wist dat ik voor Covid in enorm goede vorm was. Maar had geen idee waar ik nu zou staan.
Bij KM 30 kreeg ik informatie van mijn coach dat ik zo een concurrent ging inhalen. Hij zei: je rent door en kijkt niet om. Dat deed ik. Ik wist ook dat het zwaarste stukje heuvelop eraan kwam. Hier liep ik makkelijk naar boven en haalde mijn concurrent in. De laatste kilometers waren heuvelaf en vlogen voorbij. In Mallorca, bij mijn eerste Ironman, had ik een stop in een ambulance nodig bij KM 38. Nu voelde ik me super sterk. Ik was ervan overtuigd dat ik die finish ging halen. De laatste kilometer riep mijn coach dat ik moest genieten van de finish. En dat ging ik doen! Eenmaal op het magische ‘red carpet’ was ik super opgelucht en blij. Ik liep de marathon in 3 uur en 25 minuten. Mijn coach riep dat ik mijn agegroup had gewonnen, maar dat heb ik helemaal gemist.
Na de finish wilde ik zo snel mogelijk naar mijn coach en vriend toe. Ik wilde ze knuffelen. Ik was hen enorm dankbaar voor alle support. Toen ik ze zag, over het hek van de athlete garden, begreep ik pas dat ik mijn agegroup had gewonnen en wat dat betekende. Iets dat ik nooit had verwacht na alle stress van afgelopen weken.
Na afloop gingen we lekker samen eten. Toen moest ik alleen nog een lastige keuze maken. Nu lag er een Kona-slot op me te wachten. Daar had ik nog niet over nagedacht. Eigenlijk had ik vorig jaar bewust voor St. George gekozen omdat ik me al gekwalificeerd heb voor het WK 70.3 in oktober in St. George. Nu de twijfel, Kona is toch de ultieme droom van iedere triatleet. Ik wist dat het financieel een uitdaging zou worden maar besloot toch om het slot te nemen. Je krijgt namelijk niet ieder jaar de kans om twee keer een WK IRONMAN in 1 jaar te doen toch? Nu ben ik heel blij met mijn beslissing en kijk ik erg uit naar de voorbereiding. Klaar om mijn titel als Wereldkampioen Agegroup F25-29 te verdedigen! Maar eerst naar huis en herstellen. Want mijn volgende hele triathlon (Ironman Hamburg) is al over 4 weken!
Groetjes, Kyra
