WOENSDAG – Steeds als je denkt, nu hebben we alle wedstrijden wel een keer aan bod laten komen op Trikipedia, duikt er toch nog een wedstrijdje met Nederlanders op. In dit geval de Neuseenman halve triathlon bij onze oosterburen. In en rond het openluchtmuseum Ferropolis om precies te zijn. De wedstrijd bestaat sinds 2016, de halve afstand kwam er twee jaar later bij. De race trok afgelopen zondag 380 deelnemers, waaronder drie Nederlanders.
Neuseenman met Nederlandse deelname
De winst ging naar Soren-Frerich Otten in 3.55.57 uur. Hij bleef als enige onder de vier uur. De wedstrijd trok vooral veel regionale Duitse triatleten. Tweede was Leon Steinbohmer in 4.01 en Stefan Rausenbach finishte in 4.02 als derde. Bij de vrouwen ook een regionaal podium met Josefine Rutkowski, Yasmin Ulbrich en Susanne Griepentrog in respectievelijk 4.26, 4.36 en 4.57 uur. Kwam bij de mannen de enige Nederlander Ilko Bosman niet tot aan de finish, bij de vrouwen werden twee mooie prestaties geleverd door triatleten van TC Twente.
ZONDAG 29 MEI: NEUSEENMAN FERROPOLIS (DUI)
V:
10.Susanne Wentink 5.07.04
26.Jolien Spoler 5.29.28
Jolien, secretaris van TC Twente, maakte er nog een mooi verslag bij.
Afgelopen zondag 29 mei was het dan zover. Na een aanloop van een jaar, was het tijd voor de Neuseenman halve triathlon! Bijna iedere dag trainen (soms zelfs 2 trainingen op een dag), heel goed plannen, minder tijd voor de lieve mensen om me heen en minder tijd voor sociale activiteiten. Het was het me allemaal waard voor dat ene doel, want wat wilde ik graag een halve triathlon finishen!
Met de hulp van Edwin Wentink, ging ik aan de slag. Hij maakte de schema’s voor me, want als ik alles op eigen houtje had moeten doen, was het sowieso niet goed gekomen. Naast dat hij de schema’s maakte, had ik ook een whatsapp-hotline met hem, waarin ik al mijn vragen op ieder moment kon stellen, kon klagen over hoe slecht de training ging, of wat voor een k*ttraining hij had bedacht, maar ook kon opscheppen over hoe fantastisch mijn training soms was gegaan.
Been there done that
Het originele plan was in september 2021 de halve in Vroomshoop te doen. Maar toen kwam ik op een looptraining erg ongelukkig terecht en scheurde mijn enkelbanden in. Geluk bij een ongeluk ging Vroomshoop uiteindelijk ook niet door i.v.m. Covid. Dus; op zoek naar een nieuwe wedstrijd! En wat een geluk dat Susanne Wentink ook weer van plan was een halve te gaan doen. Samen gingen we met een heel eisenlijstje op zoek, naar wat ons leek de perfecte triathlon: de Neuseenman in Ferropolis!
Hemelvaartsdag reden we alvast die kant op, zodat we alle tijd hadden om te ‘acclimatiseren’. En dan ineens was het zover; raceday! ’s Ochtends zat ik rustig mijn ontbijt weg te werken, toen ik ineens een filmpje te zien kreeg. Vrienden en familie was gevraagd een videoboodschap op te nemen, om mij succes te wensen. Dat in combinatie met heel veel sportfoto’s van de afgelopen 4 jaar en een dramatisch muziekje, zorgde natuurlijk al voor de eerste tranen!
Ik wist dat ik goed voorbereid was. De laatste trainingsweken gingen goed, ik had geen pijntjes en ik zag echte progressie. Ik was er klaar voor! De weersvoorspellingen waren niet geweldig voor een triathlon: 13 graden, wind, regen. Maar toch: dit liever dan 30 graden, been there done that (Holten 2019). Onwijs gespannen en in mezelf gekeerd bereide ik de wisselzone voor. Susanne zag het en gaf me nog even een dikke knuffel om zonder woorden te zeggen: het komt goed! Wetsuit aan en richting het water om even in te zwemmen. KOUD! Dat was het! Blij dat ik even wat meters had gezwommen om de grootste schrik te boven te zijn. Nadat het startschot had geklonken, gingen we dapper de strijd tegen het koude water, de golven en de ellebogen en voeten aan (blij met mijn waterpolo-ervaring!!). Na zo’n 2100 meter (200 meter te lang) kwam ik als derde vrouw het water uit. Later in de uitslagen zag ik dat de twee vrouwen voor mij in een estafette-team zaten en dus niet hoefden te fietsen en lopen. Eigenlijk dus gewoon als 1e vrouw uit het water!
Gevoelloze voeten
Met gevoelloze voeten ploeterde ik door het zand en rende ik naar de wisselzone. Hier even de tijd genomen om me goed voor te bereiden op 90km fietsen. Dit bestond uit 3 rondes. Ronde 1 probeerde ik mijn hartslag weer wat omlaag te krijgen na het zwemmen. Dit lukte goed en de ronde vloog voorbij! Maar ronde 2 kreeg ik het al moeilijk. Na 45km zat ik eigenlijk al niet lekker meer en dan ben je nog maar op de helft…. ‘Gelukkig’ begon het in ronde 3 keihard te regenen. Mijn hartslag zakte en ik kreeg het koud, dus ik wist: ik moet harder fietsen om warm te blijven! Ineens ging mijn snelheid weer omhoog en na 93km en een gemiddelde van 31,7km/uur (nog nooit zo hard gefietst!) kwam ik de wisselzone binnen.
Snel even droge (of nou ja, droog….) sokken aan, loopschoenen aan, gelletjes in de tuk en gaan met die banaan! Nog nooit zo blij geweest om te mogen hardlopen. Langzaam kreeg ik het gevoel in mijn voeten, wat ik de hele fietsrit niet had gehad, weer terug. De eerste 10km gingen heerlijk. Ik had mijn hartslag onder controle en liep in een lekker ritme en in een (voor mijn doen) super tempo! Hoe kan het nu dat het helemaal niet voelde alsof ik al 4,5 uur onderweg was? Daarna begon toch de vermoeidheid toe te slaan. Blaren ontstonden, benen verzuurden en ik had mijn buik vol van alle gelletjes en sportdrank. De laatste km’s heb ik vaak aan het aanmoedigingsfilmpje gedacht die ik ’s ochtends te zien had gekregen en ook aan alle trainingsuren die ik heb gemaakt. En toen ineens, was daar de finish! Huh, ben ik er al? Ik had wel door dat het geen 21,1km ging worden, maar 18km?? Dan maar even nog een versnelling en een soort eindsprintje, waar Odmar, Susanne, Edwin en Vesper me op stonden te wachten! Wat een ontlading, wat was ik blij en super trots!!
Met een eindtijd van 5:29:28 heb ik mijn eigen verwachtingen compleet overtroffen. Ook met de juiste afstanden, was ik ruim onder die 6 uur gedoken die ik stiekem in mijn hoofd had. Maar het aller belangrijkste: ik heb genoten onderweg en ben met een glimlach van oor tot oor over de finish gekomen!!
En hoe ik me nu een paar dagen later voel? Eigenlijk gewoon top! Amper spierpijn en vooral onwijs trots. Edwin, onwijs bedankt voor je hulp, zonder jou had ik het niet op deze manier gekund! En Susanne, bedankt dat ik met jou dit avontuur mocht delen. Het was super om hier samen met iemand naartoe te werken!
Mooi verhaal Jolien. Op naar meer.
Zon Triathlon voor Emiel en Dieuwertje
Woensdagavond 1 juni. Begin van een drukke triathlonmaand. En meteen al op de eerste dag een avondwedstrijd: de Stad van de Zon Triathlon in Heerhugowaard bij DTC. Het waren Emiel van Tongerlo en Dieuwertje Bax, die de wedstrijd naar zich toetrokken. De driekamp was meteen de aftrap van het Triathlon Sprint Circuit met ook Oudkarspel, Nieuwe Niedorp en Anna Paulowna nog op het programma.
Een lekker zomeravondje was het toen de deelnemers vanaf het Strand van Luna het water in doken voor 500 meter zwemmen, daarna 22 km. fietsen en ruim 5 km. lopen. Met een top paratriatlete als Margret Ijdema in huis, was het logisch dat er ook eens paratriatleten mee gingen doen. Margret genoot met volle teugen van haar thuiswedstrijd met veel bekenden langs de kant.
De overwinning van Emiel van Tongerlo kwam vrij eenvoudig tot stand. Hij is met recht ‘Mister Stad van de Zon Triathlon’ want niemand won de wedstrijd tot vier keer. Eerder was dat in 2015, 2016 en 2017 waarna Tristan Olij het stokje overnam. Maar voor Tristan paste de wedstrijd niet in zijn drukke pro–programma. Bij het zwemmen kwam Michael Krijnen nog als eerste aan de kant, daarna nam Emiel vlot de kop over en nam almaar meer afstand op de rest. Zijn clubgenoot van TV Oude Veer René Hoep volgde op ruime afstand als tweede, voor Erik Brandsma. Onnodig te zeggen dat Emiel graag deze snelle wedstrijd doet. Michael Emmerik volgde als vierde, Michael Krijnen vijfde en daarna werden de verschillen groter en groter.
Bij de vrouwen deed Dieuwertje Bax (deze week nog inschreven voor de reunie-race in Holten!) nog niet eerder mee. Nu ze in Schagen woont was het een thuiswedstrijdje en nam ze vooral tijdens het lopen afstand van de rest. Serina Schouwenaar bood tijdens het fietsen nog dapper tegenstand, maar moest toch op de 5 kilometer toezien hoe snelste zwemster Kim Groeneveld zich terug knokte naar een tweede plaats. Derde werd Serina. Cora Kiekens-Klaver en Marianna Kant werden vierde en vijfde.
Vijf Nederlandse wedstrijden
Komend Pinksterweekend gaat het Nederlandse seizoen weer verder met op zaterdag en zondag de 043-triathlon Maastricht. Op Eerste Pinksterdag zijn ook de Tri Hard Series in Huizen en de leuke triathlon van Waalwijk. Op Tweede Pinksterdag komt er een nieuwe race bij namelijk Delftse Hout. Benieuwd of die wedstrijd even sfeervol gaat worden als die van Woerden op dezelfde dag. Want dat is uit dit rijtje wel degene met de mooiste ambiance: dwars door het stadje met altijd enthousiast publiek! Helaas geen Amsterdam Nieuw-West meer op de agenda, de organisatie zag geen kans de vergunningen bijtijds rond te krijgen…
Met dank aan Vincent Bouwer voor de foto’s uit Heerhugowaard.
