Florence van Rijsbergen: triatlete maar vooral hardloopster. Ze kon haar laatste strijd niet winnen
WOENSDAG – Triathlon deed ze maar kort. Hardlopen lag haar meer. Maar bovenal was Florence van Rijsbergen een vechtjas, die knokte voor haar leven. Afgelopen zondag kwam daar veel te vroeg een eind aan. Een leven, waarin tegenslag meer dan eens haar terugwierp. Maar de veerkracht van de geboren Gastelse sportvrouw was enorm. Twee keer diagnose borstkanker, een ernstig auto-ongeluk waarbij ze haar nekwervel brak, familieleden en dochter Dominique, die haar veel te vroeg ontvielen. Het was ongelofelijk hoe ze iedere keer weer terug knokte, opkrabbelde en weer verder ging.
Sporten liep als een rode draad door haar drukke leven. Eerst op hoog niveau gevoetbald in een tijd dat vrouwenvoetbal nog in de kinderschoenen stond. Toen de rest van het elftal niet hard genoeg achter de bal aanliep, stapte ze over op atletiek. Bij THOR in Roosendaal ontwikkelde ze zich tot een regionaal sterk hardloopster, die in Brabant vele prijzen meepakte. Hoogtepunt was jaarlijks de halve marathon van Roosendaal, maar ook de Vlietloop in geboortedorp Oud Gastel. Haar spontaniteit bleef niet onopgemerkt. Zo greep ze op een bomvolle Markt in Roosendaal ooit de microfoon uit mijn handen en jubelde: ,,Dat ik hier als gewoon Gastels mèske de halve marathon win, is toch geweldig?’’
Omdat de triathlon in haar geboortedorp almaar populairder werd, waagde Florence zich in 1989 ook aan de driekamp. Ze bleek ook de andere onderdelen snel onder de knie te krijgen. Samen met haar broers Paul en Michel deed ze mee in Gastel en werd in een behoorlijk sterk veld prompt vijfde. Daarna kreeg ze voor even de smaak te pakken en won onder meer in Bergen op Zoom en Hank en haalde het podium in diverse Zeeuwse wedstrijden. In de jaren negentig vormde hardlopen toch weer de hoofdmoot. Middenafstanden en crossen werden haar specialiteiten. In de trio-triathlons in de regio maakte ze zich nog wel verdienstelijk op het laatste onderdeel. Florence werd wereldkampioene bij de masters op de indoor 3000 meter. De tegenslagen in haar leven kwamen kort daarna. Die vreselijke ziekte, de gebeurtenissen in haar directe familie. En toch kwam ze er steeds weer bovenop. Ging ze mee op poolexpeditie met de groep ‘Kaal staan we sterk’, mensen met een borstkankerverleden en zette ze zich in voor Outward Bound, een organisatie die strijd tegen kanker onder de leuze ‘van kanker naar kracht’. Helaas keerde de ziekte in 2019 bij haar terug, dit keer met fatale afloop. Florence was een bijzondere vrouw, grotendeels vergeten in de triathlonsport. Maar niet bij THOR en bij veel mensen in West-Brabant. Trikipedia wenst familie en bekenden veel sterkte met dit veel te vroege verlies. Ze werd 58 jaar.
