Terug van weg geweest; EK Munchen nader beschouwd; Eenheid TeamNL ontbreekt; Sione en Rob pakken zilver bij agegroupers; Merel 9e in Riga; Niek Heldoorn op kop in Embrunman – WTJ 2518

MAANDAG – Drie weken achtereen, waarin ik de letters van het woord ’triathlon’ niet op het toetsenbord indrukte, geen wedstrijden zag of hoorde en in landen en gebieden terecht kwam waar de driekamp nauwelijks bekend is. In veertig jaar tijd was ik niet eerder zo ver verwijderd van onze mooie sport. Door de betovering van het landschap en het fijne reisgezelschap zijnde vrouw en alle kinderen was het eerlijk gezegd ook niet zo moeilijk om triathlon even te laten voor wat het was. Natuurlijk hebben we met z’n allen nog vaak nagepraat/nagenoten van het weekeindje Holten, maar bewust was deze vakantie niet gekoppeld aan welk duursportevenement dan ook. Dus dank organisatie Ironman Maastricht voor de uitnodiging, maar vakantie-technisch kwam het even niet uit.

Deze zondag een beetje geprobeerd bij te lezen en wat livestreams doorgenomen, wat nog niet meeviel met deze on-Nederlandse temperaturen. Collega Ruud heeft overuren gemaakt, merk ik wel.  Niet alleen de dagelijkse journaals, ook zijn Eurosport-activiteiten en nieuwe rol in Maastricht namen ongetwijfeld veel tijd in beslag. Tijd voor hem om even bij te komen, nemen wij het stokje weer over. Overigens zullen er de komende dagen nog wel wat doublures in de berichtgeving zitten. Noem het maar eigenwijs, maar ik ga gewoon alle door mij ‘gemiste’ wedstrijden nog af met wat persoonlijke reacties. Te beginnen met het EK in München.

Geen doorslaand succes voor de Nederlanders, maar dat geldt eigenlijk al een aantal jaren. De Europese kampioenschappen staan wat minder hoog in aanzien dan de WK-series uiteraard. Rachel Klamer bijvoorbeeld deed voor het eerst sinds 2016 (Lissabon) weer mee, Maya Kingma kon er vanwege haar enkelblessure nog niet bij zijn, maar ook zij was er na de titelstrijd in de Portugese hoofdstad niet meer aan toe gekomen mee te doen aan dit EK. Sinds Glasgow 2018 is het EL vierjaarlijks groter met nu negen sporten. Voor München is het het grootste sportevenement sinds de Olympische Zomerspelen van 1972, nu een halve eeuw geleden dus. Aan die Spelen kleeft het bloedbad van de Palestijnse gijzelnemers van elf Israëlische soldaten. We zullen er ongetwijfeld de komende weken (het gebeurde van 4 op 5 september) via veel media nog aan herinnerd worden.

Kritische kanttekening bij matige prestaties

Zoals gezegd: TeamNL kwam niet echt lekker uit de verf op dit EK. Richard Murray – die nu worstelt met de juiste documenten rondom zijn Nederlands burgerschap – uitte er al kritiek op: er is geen eenheid. Het zijn ongetwijfeld de naweeën van de affaire rondom de misstanden, die vorig jaar aan het licht kwam en waarvan bondsarts Guido Vroemen onlangs in het interview met sportverslaggeefster Esther Scholten (Trouw) andermaal liet weten niet gehoord te worden door de bond. Scholten bezocht het EK en zag hoe de resultaten tegenvielen. Bovendien constateerde ook zij de verdeeldheid met de weinig vleiende kop: Er zijn twee kampen in de triatlontop; de crisis is nog lang niet voorbij.

De NTB op haar beurt liet na te reageren op Vroemens noodkreet. Je hoopt op verbetering, maar het lijkt een lange lijdensweg. Ook andere oud-atleten wilden de handschoen oppakken en triathlon weer in rustiger vaarwater brengen, maar oude machten hebben nog altijd hun netwerk binnen de sport en zijn niet van plan daar welke criticaster dan ook in toe te laten. Niet goed mensen. Rit van Driel, Henry Bonnes en iedereen binnen kader, NTC en bondsburo: ga die confrontaties niet uit de weg, zie het als goed bedoelde adviezen met uiteindelijk de triatleten als grote winnaars.

Tegen die achtergrond en in dat nog altijd vertroebelde sportklimaat moesten de Nederlanders aan de bak in het Olympia-park. Richard Murray ‘debuteerde’ op een EK met een 37e plaats, Donald Hillebregt (in Weert nog 28e) finishte nu als 51e en meteen achter hem was het debutant Victor Goene op plaats 52. Vrijdag de vrouwen al met Europees kampioene 2013 Rachel Klamer op een 16e positie. Rani Skrabanja (vorig jaar in Valnecia sterk 13e) finishte nu als 20e en Barbara de Koning deed drie plekjes beter dan in Spanje: 37e. Voor Marit van den Berg kwam vroegtijdig een einde aan haar EK, ze werd gedubbeld en uit de wedstrijd genomen.

De vrouwenwedstrijd markeerde de grootse come-back van Non Stanford, die voor een zevende Britse Europese titel op de standaard afstand zorgde. Zelf stond ze echter nooit op het EK-podium tot vrijdag dus. Thuisfavoriete Laura Lindemann was nipt geklopt en het brons kwam terecht bij de francaise Emma Lombardi. Nina Eim en Cassandre Beaugrand maakten de top vijf vol. Niet alleen Rachel had een mindere dag, dat gold ook voor Annika Koch (10e), Lisa Tertsch (13e), Petra Kurikova en Sophie Alden (beiden DNF). Zwitserland is bij de vrouwen in de EK geschiedenis met acht titels het meest succesvol.

Niet de eerste clean sweep op een EK

Bij de mannen die bijzondere clean sweep van de Fransen. We lazen in diverse media dat het een unieke prestatie was. Uniek in de zin van: enig in z’n soort, was het podium met Leo Bergere (eindelijk winst na zoveel 2e en 3e plaatsen), Pierre le Corre en Dorian Coninx echter niet. Exact dertig jaar eerder hoorden in het Belgische Lommel drie Britten het ‘God save the queen’ aan te weten Spencer Smith, Simon Lessing en Glenn Cook. Wel nieuw was dat er voor het eerst drie (ex-)Europees kampioenenen goud, zilver en brons haalden. Le Corre was het al in Glasgow 2018, Coninx vorig jaar in Valencia. De eer van beste niet Fransman ging naar Csongor Lehmann, nummer vier. Favoriet Jelle Geens liep wel de snelste looptijd (31 minuten rond), maar verloor net als de Nederlanders te veel tijd bij het zwemmen. Snelle Jelle finishte vijfde. Na lang blessureleed krabbelden de Noor Casper Stornes en de Spanjaard Mario Mola (drievoudig wereldkampioen) weer overeind op dit EK. Imponeren deden ze geen van beiden met resp. een 20e en 31e plaats. Ook voor Israëliër Shachar Sagiv waren het met een 17e plaats niet zijn allerbeste kampioenschappen. Maar misschien zat de man met zijn gedachten wel bij de tragedie, die in zijn land nooit vergeten is en waar het geweld van tijd tot nog steeds oplaait…..

Frankrijk zoals verwacht de Relay-titel; zilver voor Rob en Sione

Het kon zondag dan ook niet uitblijven dat Frankrijk ook de Europese titel Mixed Relay in de wacht zou slepen. Dat gebeurde met speels gemak. Kampioen Leo Bergere opende het bal, gaf door aan bronzen Emma Lombardi, die weer de bronzen Dorian Coninx bereikte, waarna Cassandre Beaugrand het mocht afmaken. Derde Europese titel voor de haantjes. Van het kampioenskwartet van Weert deed Bergere nog mee. De Duitsers onder leiding van bondscoach Louis Delahaije werden een dikke halve minuut later tweede met Valentin Wernz, Nina Eim, Simon Henseleit en Laura Lindemann. Hun laatste Europese titel dateert al weer van Holten 2013. Brons ging naar de door Jordi Meulenberg gecoachte Zwitsers met Max Studer, Cathia Schar, Simon Westermann en Julie Derron. De Belgian Hammers bereikten een knappe vierde plaats. Tegen dit geweld was het jonge Nederlandse team niet opgewassen. Zonder Klamer/Murray en ook zonder Jorik en dus Maya werd het afwachten wat de lichting achter het vlaggenschip zou doen. Met Donald Hillebregt, Rani Skrabanja, Victor Goene en Barbara de Koning bereikte Nederland een 14e plaats op 4.20 minuut van de Fransen. Ze lieten de Polen en Zweden achter zich. Vier jaar terug op de Games in Glasgow werd dezelfde klassering behaald.

In de agegroupers behaalden de Nederlanders de volgende klasseringen, waaruit blijkt dat we niet helemaal met lege handen naar huis gingen. Rob Kwaaitaal en Sione Jongstra, in Weert 2019 nog goed voor Europees goud behaalden nu prachtige zilveren plakken op dit EK, wat voor de agegroupers over de sprint afstand ging.

25-29: 11.Twan Berlijn
35-39: 51.Remo Dekker
45-49: 52.Ralph Metten
45-49: 2.Sione Jongstra
50-54: 2.Rob Kwaaitaal; 16.Marcel Brosens
50-54: 22.Barbara Dona
60-64: 12.Ruud Herp
65-69: 11.Arno Skrabanja; 44.Gerard van de Bovenkamp

Dat brengt ons bij de medaillespiegel van dit EK triathlon:

1.Duitsland 12-10-7
2.GB 10-9-7
3.Frankrijk 4-2-2
4.Belgie 3-1-3
5.Oostenrijk 3-1-2
6.Tsjechische Rep. 1-0-1
7.Zwitserland 0-2-2
8.Nederland 0-2-0
9.Italie 0-1-1
10.Ierland 0-0-1
Malta 0-0-1
Polen 0-0-1
Slowakije 0-0-1

Merel doet het uitstekend in Riga

In de ETU Junior Cup van Riga, Letland leverde Merel Veltman uitstekend werk af. Ze finishte negende, haar eerste top tien klassering in een Europe Tri Junior Cup. Laat het ook een lichtpuntje zijn voor de toekomst. En laten we het tegenvallend EK ook niet meteen bepalend zijn voor de komende jaren. Munchen kan evengoed een momentopname zijn. Parijs 2024; daar moet het weer gebeuren. Aniek Mars haalde in Riga de finish niet. Bij de jongens kwamen Joran Stobbe en Ivor Feunekes tot respectievelijk een 28e en 35e plaats. De huidige Hongaarse lichting is van hoog niveau. De winst ging naar Gyula Kovacs, die landgenoot Marton Kropko klopte. Zilver was er ook voor zusje Martons zusje Marta, telgen uit het triathlongeslacht Kropko (vader Peter won Ironman Roth in de jaren negentig). Dat Marta niet won, kwam omdat wereldkampioene Tilda Mansson ook mee deed. De Zweedse is dit seizoen oppermachtig en won ook Riga. De derde plaats was voor de Oostenrijkse Tabea Huys. Sterk veld dus, waarin Merel zich op alle drie de onderdelen goed staande hield.

Tot zover een eerste berichtgeving mijnerzijds. Om er weer in te komen zeg maar. Ik val trouwens met de neus in de boter, want het is 15 augustus. En dat is voor goedgelovige katholieken een vrije dag (niet voor mij, want al te lang vakantie gehouden). Het is dus Maria Hemelvaart, iets wat in landen als Frankrijk juist wel enorm beleefd wordt met veel festiviteiten, devotie en (sport-)evenementen. Zoals de Embrunman, die al ruim 20 jaar op deze vaste datum zit, ongeacht de dag. Maandag dus meteen triathlonsport en hoe!

Niek Heldoorn daalt als de grote Rini Wagtmans van de Izoard

Want terwijl ik deze WTJ online zet is het Niek Heldoorn, die aan de leiding gaat in deze loodzware wedstrijd. Hij kwam vanochtend als eerste uit het nog donkere Lac de Serre-Poncon en reed vervolgens als ware hij volleerd Tour de Francerenner de Izoard op. In de beklimming kwamen de achtervolgers niet veel dichterbij, maar vooral zijn dalen maakte diepe indruk. Toevallig was ik vandaag voor een voorverhaal op de Vuelta bij meesterdaler Rini Wagtmans. Samen keken we naar de beelden en waren diep onder de indruk van Adelaar Heldoorn. Zijn voorsprong groeide naar 3.20 minuut op de Amerikaan Kennett Peterson. De verdere concurrentie zoals voormalig winnaar Andrej Vistica ligt dan zelfs 8 minuten achter. Bijgevolg is Niek als eerste aan de marathon begonnen. Het zal zwaar worden, maar de eerste berichten zijn gunstig: hij loopt iets uit op zijn directe tegenstander. De apotheose volgt later vandaag.

Lekker om er op deze manier meteen in te komen en dan ook nog eens met een Nederlander in de hoofdrol! Go, go, go Niek!