In gesprek met Niek Heldoorn na zijn geweldige zege in de Embrunman.

Tijdens het werk , natuurlijk zo af en toe meekijken met de verrichtingen van Niek Heldoorn in zijn A-race van dit jaar. Enkele weken geleden spraken we elkaar al na zijn race op de Alp d’Huez triathlon

Tijdens de race van Niek gingen mijn gedachten uit naar de  “Nacht van de Triathlon”, ruim 10 jaar geleden. Hij was al een triatleet(je) en ook nog succesvol. Opvallend was dat Niek zo veel feiten wist over de triatleten die streden in Kona.  Zijn meest opvallende uitspraak die avond: later wil ik echte, hele triathlons gaan doen en ook in Kona racen. We hebben nog regelmatig die uitspraak besproken, allerlei feiten uitgewisseld en bediscussieerd.

En maandag, de eerste werkdag van de week, wint hij de Embrunman, van kop af aan, als jongste winnaar ooit. Niet meer de zoon van , maar op eigen kracht zijn stempel gedrukt op de race  en de rest van zijn sportieve carrière. Natuurlijk willen we alles van hem weten over de dag van gisteren:

“Wat een dag, een helse dag, waarin ik mezelf behoorlijk verbaasd heb. Ik was me bewust dat ik goed was, maar ik was zelfs beter dan dat. Heel vroeg was ik al in het parc ferme om me in alle rust voor te bereiden. Vanaf de start achter de kano aan, je zag eigenlijk helemaal niets. We waren met de top 3 weg en ik kon en wilde heel ontspannen zwemmen, dat had ik me voorgenomen omdat vlak na het begin van het fietsen direct al een behoorlijke klim er aan kwam en ik mijn benen wilde sparen.

Als eerste op de fiets weg en vervolgens werd het fietsend een hele lange, eenzame dag, ik heb niemand meer gezien. Wel speelde er steeds door mijn hoofd; wanneer komen ze, hoe lang gaat het nog duren. Ik bleef alleen vooruit, maar ook steeds in mijn hoofd dat het nog heel lang tot de finish was. Ik kon mijn wattages blijven trappen en op dit parcours kon ik mijn ei kwijt.

Tijdens het lopen bleef het verschil met de achtervolger steeds 3 minuten, tot de laatste kilometers. Ik realiseerde me dat het tijd werd om te vieren en dat heb ik dan ook gedaan. Mijn euforie bij de finish was enorm!

Of het is ingedaald is wat ik gedaan heb, beetje ja en beetje nee. Nu een paar uur na de finish heb ik al zo veel felicitaties ontvangen en ook van al de mensen hier, triathlon leeft zo enorm hier. Ik win deze grote extreme wedstrijd in mijn tweede hele ooit (2021 Almere 23e).

Ik ben vooral trots op mezelf, een droom komt uit, al het harde werken wordt beloond. Het is een erkenning voor mezelf, geeft financiële zekerheid. Ik zal er nog flink wat schepjes bovenop moeten doen om te komen naar mijn ultieme droom; racen in Kona, maar eerst wacht over drieënhalve week Almere,  op zich al pittig genoeg op zo’n korte termijn”.

Tot slot: de spectaculaire finish van Niek, benjamin onder de winnaars van de Embrunman.