Marloes Vos, adaptive triathlete (30): Wanneer het in Almere zwaar wordt, weet ik ieder geval waar ik aan moet denken.

Marloes Vos, 31 jaar, adaptive triathlete, ging 10 jaar door het leven in een rolstoel. In 2016 ging de knop om en in 2018 begon haar triatlon avontuur. Na haar 1^ste hele triatlon in 2021 is de geest uit de fles, Marloes is niet meer te stoppen. Naast haar fulltimebaan als productmanager zet ze zich in voor toegankelijke sport. In een maandelijks terugkerende blog voor Trikipedia.nl vertelt Marloes waar haar reis als adaptive triathlete verder heen leidt.  

Mijn 30^ste blog alweer, ook een jaartje ouder geworden! Na maanden van mooie wedstrijden en bouwen naar mijn ultieme doel van 2022, komt 10 september steeds dichterbij. De voorbereiding naar Challenge Almere-Amsterdam is zo anders in vergelijking met mijn weg naar de Gelreman vorig jaar. Zo heb ik in 2022 weer volop wedstrijden kunnen doen en dat was echt een genot.

Het eerste weekend van Augustus liep ik ook als supporter met big smile door Maastricht, helemaal in de vibe van de wedstrijden. Opnieuw besef ik dat wat ik aan het doen ben, echt nog steeds ongelooflijk is. In 2018 startte ik mijn eerste kwarttriatlon in Gendt. Kijkend naar de Ironman in Maastricht werd mijn droom van het starten op de lange afstanden geboren. In 2019 startte ik met Josta Bolhuis als buddy en coach op de 5150 Ironman Maastricht. Een jaar later finishten wij een alternatieve halve The Island Triathlon en dan vorig jaar in 2021 mocht ik Gelreman worden. En nu ben ik dan hard op weg naar de Challenge Almere-Amsterdam. Een wedstrijd waarvan als je mij 5 jaar geleden had gevraagd of ik daar aan de start zou verschijnen, ik je toch echt voor gek zou hebben verklaard.

De afgelopen maanden waren opnieuw een mooi avontuur. Ik blijf het zeggen de weg naar je doel, daar doe ik het voor. De wedstrijd zelf is de kers op de taart. Waar ik vorig jaar met name bezig was met het stap voor stap uitbouwen van de afstanden, is dit jaar de focus verlegd naar het meer technisch trainen en sterker worden. Beter fietsen waarna het hardlopen ook makkelijker zal gaan. Meer rust brengen in het zwemmen en daardoor minder moe het water uitkomen. De ingrediënten op weg naar Almere zijn verzameld, het recept is gemaakt en we zijn deze weken nog flink aan het bouwen. En op 10 september gaan we voor de kers op de taart! Dit blijf ik tegen mijzelf zeggen, net zoals mijn andere mantra’s “Time doesn’t count, the finish does!”

Als ik heel heerlijk ben, ben ik natuurlijk ook aan het rekenen geslagen naar de mogelijkheden. Maar de kern van deze zin blijft toch gelden. Ook denk ik veel aan Marieke’s mantra, haar gedachte goed neem ik geregeld met mij mee, en zo zal zij bij vele hoop ik een beetje bij ons blijven. Ik heb de laatste weken toch een paar pittige trainingen achter de rug en wanneer ik dan begin te harken met het zwemmen, zit te stoempen op de fiets of wandelen begin te overwegen tijdens het hardlopen, dan hoor ik Marieke zeggen “Light Light, Easy Easy, Smooth Smooth, SMILE SMILE”. Wanneer het in Almere zwaar wordt, weet ik ieder geval waar ik aan moet denken.

Mensen vragen mij geregeld hoe het is om nu opnieuw voor een hele triatlon trainen. Eerlijk gezegd vind ik het opnieuw spannend, misschien zelfs deze keer nog wel spannender. Ik weet nu wat er gaat komen. Ik weet ook hoeveel ik ervoor moet doen, en wat ik ervoor laat. Tijdens de wedstrijd kan er van alles gebeuren. Maar ik voel aan alles dat ik sterker dan ooit ben, fysiek en mentaal. Het afgelopen jaar heb ik heel veel geleerd over mijzelf, over mijn drijfveren en ook mijn valkuilen. Dit neem ik allemaal mee en dat maakt mij sterker. Ik zou mensen die voor hun eerste hele triatlon gaan op het hart drukken er met volle teugen van te genieten! Die tweede hele triatlon doet toch wat met je en maakt het perspectief anders. Ik draai mijn hand inmiddels niet meer om voor 100+ km. ritten, maar er ligt toch iets meer druk omdat je weet dat je het al hebt gedaan. Ook de welbekende twijfel slaat toe en onzekerheid. Pijn op de fiets, pijntjes in het lijf, heb ik wel genoeg gedaan, wat gaat het weer doen. Jullie kennen het wel, de bekende stemmetjes in het hoofd van de lange afstands-atleten. Ik noem ze mijn spoken, die voorbijvliegen en die ik ook snel weer voor bij moet laten gaan en vast houden en het positieve.

Ik ben ook zó blij met mijn buddycrew voor deze editie en de organisatie van Challenge Almere-Amsterdam. Alles is inmiddels geregeld. De crew bestaat deze keer uit Sanne van der Meer, Karin Sloove en John Blok. Josta zal dit keer de rol van coach vervullen langs de kant en vele meiden van het Trispiration Tri Team gaan supporteren of staan zelf aan de start op de halve. Een speciale shout-out naar dappere teamie Marianne die als pensionada haar eerste hele triatlon gaat racen. (Ik ben super trots op je, nu al!). De afgelopen weken heb ik een aantal keren met de crew getraind en ik heb er het volste vertrouwen in dat Sanne mij door het water navigeert en Karin mij over het fietsparcours loodst en mij tijdens de tweede helft van marathon op scherp houdt. En ook John die mij onderweg van voeding gaat voorzien en me de eerste halve marathon met al zijn verhalen om het weerwater zal loodsen. De organisatie heeft echt meegedacht, het plan is uitgestippeld. Op 10 september zal ik om 7.15 uur van start gaan met de para-triatleten groep waarna het avontuur begint. De voedingsplannen zijn doorgenomen, de laatste materialen worden besteld en de fiets is nog gecheckt door Jeroen van Tripro. Gelukkig weet hij ook met mijn spoken om te gaan. Nog even bikkelen en de komende weken omgaan met de wedstrijdspanning, onzekerheid maar ook trots op waar ik nu weer sta. De angsten omzetten in focus en genieten, dan moet het toch goed komen!

De komende weken zetten we de puntjes op de i. Nog even volle bak trainen in mijn vakantie. Hoe fijn als je het aanbod krijgt dat te doen in Almere. Ook kom ik in actie als vrijwilliger bij de Gelreman. Deze thuiswedstrijd zit in mijn hart en als ik dan zelf een andere race als focus heb, steek ik graag de handjes uit de mouwen. Ik heb er zin in, ondanks alle gedachtes en ook al stiekem weer nadenken over 2023…. Jullie kennen mij inmiddels, ik leef voor de sport en blijf mijn dromen waarmaken.

Wie van jullie zie ik aan de start 10 September? Of sta je langs de kant? Of meld je je aan als vrijwilliger? Laten we er een mooi feestje van maken.